ସାରଳା ମହାଭାରତ

ଜୟ ତୁ ବାସୁଦେବ କମଳା ବିଳାସ

ତୋ ନାମ ସୁମରନ୍ତେ ବଇକୁଣ୍ଠେ ବାସ |୧|

ସେହି ପାଦପଦ୍ମେ ନିତ୍ୟେହେଂ ଶରଣ

ଶୂଦ୍ରମୁନି ସାରୋଳ ଦାସ ସେବେ ସେ ଦେବୀ ଚରଣ  |୨|

ବଇବସୁତ ମୁନି ଅଗସ୍ତିଂକି କଲେ ପୁଚ୍ଛା

ପାଣ୍ଡବେ କଉରୋବେ କେମନ୍ତେ ହୋଇଲେ ଯେ କକ୍ଷା |୩|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବନବାସେ ରହିଲେ କେମନ୍ତେ

ୟେଥିର ପ୍ରସ୍ତାବ ମୁନି କହିବାକ ମୋତେ |୪|

ଶୁଣ ଆହୋ ବଇବସୁତ ବଦନ୍ତି ଅଗସ୍ତି

ପାଣ୍ଡବଂକ ବନବାସ ହେଲା ଯେଉଂ ମତି |୫|

ଅନେକ ସାନନ୍ଦେ ଯେ ଧର୍ମର ନନ୍ଦନ

ଶୁକ୍ର ରୋହିଣୀ ଯୋଗେ କଲେକ ପରସ୍ଥାନ |୬|

ତୁଳମାସ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ପୁଣ ବୁଧବାର

ଅମୃତ ଯୋଗ ରୋହିଣୀ ବୃଷ ଅଟଇ ସେ ଦିନର |୭|

ବାଳବ ନାମେ କରଣ ବ୍ୟତିପାତ ନାମେ ଯୋଗ

ପଞ୍ଚମୀ ତିଥି ସେଦିନ ପାଣ୍ଡବେ ପଶିଲେ ବନମାର୍ଗ |୮|

ପ୍ରଥମ ଦିନେ ରହିଲେ ଇନ୍ଦ୍ର ଯେ ପ୍ରଶସ୍ତେ

ଧୁଶାସନ ଗୋଡ଼ାଇ ଅଛି କର୍ଣ୍ଣ ଶକୁନି ସହିତେ |୯|

ଧନ ରତ୍ନମାନ ନ ପୁଣ ନିଅନ୍ତି ସେ ବନେ

ସମସ୍ତ ଛଡ଼ାଇ ଘେନ ବୋଲି ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲା ଦ୍ରିଯୋଧନେ |୧୦|

ଇନ୍ଦ୍ରପ୍ରଶସ୍ତୁଂ ବିହାର ହୋଇଲେ ବହନ

ଆଉ ଦିନେ ବାରୁଣାବନ୍ତେ କରନ୍ତି ଗମନ |୧୧|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଭୀମ ଅର୍ଜୁନ ନକୁଳ ସହଦେବ

କୋଇନ୍ତା ଦ୍ରୋପତୀ, ସୁଭଦ୍ରାକଇଂ ଘେନିଣ ଚଳନ୍ତି
ପଞ୍ଚୁ ଯେ ପାଣ୍ଡବ |୧୨|

ସୁରନଦୀର ତୀରେ ଚଳନ୍ତି ପଞ୍ଚୁବୀରେ

ତୃତୀୟ ଦିନେ ପ୍ରବେଶ ମନୋହର ବନସ୍ତରେ |୧୩|

ଅଂଗେଣ ଥିଲା ତାଂକର ଯେତେକ ଅଳଂକାରମାନ

ସମସ୍ତ ଶୋଧିଣ ଯେ ଘେନିଲା ଧୁଶାସନ |୧୪|

ଭୀମସେନର ଶରୀର କମ୍ପଇ ଅତି ରାଗେ

ଧୁଶାମନକଇଂ ପ୍ରହାର କି କରିବ ସାଷ୍ଟାଂଗେ |୧୫|

ଯୁଝଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ କୋପ ନ କର ରେ ଭୀମ

ଉଚିତ କଥାକୁ ବାବୁ କିମ୍ପେ କରୁ ତମ |୧୬|

ବାବୁ ଦ୍ରିଯୋଧନ ବୋଲି କରି ଯେଉଂଣ ମୋର ଭ୍ରାତ

ତେମନ୍ତ ସୋଦର ଆମ୍ଭନ୍ତେ ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ହେଉ ପ୍ରାପତ |୧୭|

ଅଳଂକାରମାନ ଯେବେ ଆମ୍ଭର ତହିଂ ଥାନ୍ତା

ବନସ୍ତରେ ଅବଶ୍ୟ ଯେ ପ୍ରମାଦ ଅମ୍ଭନ୍ତ ପଡ଼ନ୍ତା |୧୮|

ବାବୁ ବିପଦ କାଳକଇଂ ଧନ ସୁନ୍ଦର ଭାରିଯା

ପଣ୍ଡିତ ଜନେ ୟୋହାକଇଂ କରନ୍ତି ପରିତେଜ୍ୟା |୧୯|

ଆମ୍ଭର ସେ ଧନ ବସ୍ର ଅଳଂକାର କେହେନେକେ ନେବା

ବାବୁ ବନବାସୁଂ ଅଇଲେ ପୁଣ ଲୋଡ଼ିଲେ ପାଇବା |୨୦|

ବାବୁ ଆପଣା କର୍ମ ବିପାକରେ କିମ୍ପେ ପରି ଦ୍ଵନ୍ଦୀ

ଆପଣେ ଅପଣ୍ଡିତରେ ପରେ କିମ୍ପା ନିନ୍ଦି |୨୧|

ଆପଣାର ଗୁଣ ନାହିଂ ନିନ୍ଦଇ ଗୁଣବନ୍ତେ

ଆପଣେ ପ୍ରହାର କି କରିବ ଅନିମିତେ |୨୨|

ୟୋହା ତୁ ବିଚାର ରେ ନ କରୁ କିମ୍ପେ ମନେ

ଅନୁବ୍ରତେ ମୂର୍ଖପଣେ ବ୍ରତିବୁ କେସନେ |୨୩|

ବାବୁ ୟେବେ ସୁବୁଦ୍ଧି ପଣ କରିଥାଅ ବ୍ରତିବାକୁ

ଯେମନ୍ତେ ରିପୁ କଲି ନୁଆରନ୍ତି ଆମ୍ଭଂକୁ |୨୪|

ଧୁଶାସନ କର୍ଣ୍ଣ ଶକୁନିକି ବାହୁଡ଼ାଇ

ତକ୍ଷକ ବନେ ବିଜୟ କଲେ ବେଗେ ଯାଇଂ |୨୫|

ଅସକତେ ଚାଲି ନୁଆରନ୍ତି ଦେବୀ କୋଇନ୍ତେ

ନିର୍ଝର ଝର ସେ ଯେ ଗହନ ବନସ୍ତେ |୨୬|

ସେ ଦିନ ରହିଲେ ଯାଇଂ ବାରାହୀ କୂଳେ

ରାତ୍ରେକ ବଞ୍ଚିଲେ ସେ ନିମ୍ବବୃକ୍ଷ ତଳେ |୨୭|

ବିହରନ୍ତି ରାତ୍ରକାଳେ ରାମବେଣ୍ଟ ପାରିଧି

ହରିଣୀ ବାହୁଟିଆ ନାନା ଜୀବନ୍ତ ବିନ୍ଧି |୨୮|

ୟେମନ୍ତେ ପାଣ୍ଡବେ ଯେ ବିହଡ଼ନ୍ତି ବନେ

ତହୁଂ ଯାଇଂ ବିଶ୍ରାମିଲେ କାମ୍ୟକ ନାମେ ଅରଣ୍ୟେ |୨୯|

କର୍ଣ୍ଣକେଶରୀ ବୋଲି ୟେକ ନଦୀ ଗୋଟି

ମେଖଳୀ ଗଙ୍ଗାରୁ ସେ ତିନି ଧାର ଫୁଟି |୩୦|

କାମ୍ୟକ ବୋଲି କରି ୟେକଇ ପର୍ବତ

ଥଳ ଉଚ୍ଛର୍ଗ ସେ ଅଟଇ ଜୁଣ ସାତ |୩୧|

ଯମଦଗ୍ନି ନିଧନେ ପ୍ରଶୁରାମ ତପୋବନ୍ତେ

କାମ୍ୟ ଶ୍ରାଦ୍ଧ କଲେ ତହିଂ ଦେବ ପିତୃକାର୍ଯ୍ୟ ଅର୍ଥେ |୩୨|

ତେଣୁ ସେ କାମ୍ୟେକ ବୋଲି ନାମ ପରସିଦ୍ଧି

ସେ ପରବତେ ଥିଲେ ପଞ୍ଚୁମନ ହୋୟେ ସାଧି |୩୩|

ସେ ବନ ପରିମଳ ଦେଖି ରହିଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି

ସେ କାମ୍ୟେକ ପର୍ବତ ଉପରେ ରଞ୍ଚିଲେ ପର୍ଣ୍ଣକୁଟୀ |୩୪|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ରେ ପାର୍ଥିବ

ଅରଣ୍ୟକୁ ଯିବା ଯେବେ କହିବା ବାସୁଦେବ |୩୫|

ହରିଂକି ସୁମରଣା ତୁ ହୋ କରସି ବୀର ପାର୍ଥ

ତାହାଂକର ଆଗେ କହିବା ନା ସମସ୍ତ ବୃତ୍ତାନ୍ତ |୩୬|

ସ୍ଵାମୀଂକର ଆଗ୍ୟାଂ ଯେ ପାଇଣ ଧନୁର୍ଜୟେ

ସଉରଭ ପାତ୍ରେ ଜଳ ଭରି କୃଷ୍ଣଂକୁ କଲା ଧ୍ୟାୟେ |୩୭|

ମନ ବଚନ କର୍ତ୍ତବ୍ୟେ କୃଷ୍ଣଂକୁ ଧ୍ୟାୟେ କରଇ

ନାରାୟଣ ପାଦପଦ୍ମେ ଲୟେ ବାସବ ତନୟି |୩୮|

ଚଦ୍ରଶାଳା ମନ୍ଦିରେ ସେ ବିଜୟେ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

ଅର୍ଜୁନର ଚିନ୍ତନ୍ତେ ଦେବଂକର ଟଳିଲା ଆସନ |୩୯|

ଧ୍ୟାନେଣ ଜାଣିଲେ ସେ ଦେବ ଯେ ଗୋବନ୍ଦ

ବିଚାରନ୍ତି ପାଣ୍ଡବନ୍ତ ପଡ଼ିଲା ପରମାଦ |୪୦|

ବଇନେତ୍ରକୁ ସୁମରଣା କଲେ ଚକ୍ରଧାରୀ

ରମ୍ୟକ ଦ୍ଵୀପରୁ ଆସି ବଇନେତ୍ର ବିଜେ କରି |୪୧|

ବିଜୟ ନାରାୟଣ ବଇନେତ୍ରର ପିଠି

ପ୍ରବେଶ କାମ୍ୟେ ବନେ ଯହିଂ ବିଜୟ କରିଛନ୍ତି ଯୁଝେଷ୍ଠି |୪୨|

ବଇନେତ୍ର ପିଠିରୁ ଉତୁରିଲେ ଦେବ ଚକ୍ରପାଣି

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ଛାମୁରେ ଦେବ ବିଜେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଶିରୋମଣି |୪୩|

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ମୁଖ ଚାହିଂଣ ଦେବ ଯେ ଅଚ୍ୟୁତେ

ଶତେ ସହସ୍ର ଦଣ୍ଡ ପ୍ରଲମ୍ବ କରନ୍ତି ଜଗନ୍ନାଥେ |୪୪|

ଉଠିଣ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଜଗନ୍ନାଥକଇଂ କଲେ କୋଳ

ଦେଖିଣ ବିଶାଦ ହେଲେ ଦେବୀଂକର ବାଳ |୪୫|

ସ୍ଵାମୀ ୟେ ଦୁରାପଦ ଘୋର ଦୁସହ ବନସ୍ତେ

ୟୋ ନିର୍ଝର ଝର ବନସ୍ତେ ପଶିଲ କିମର୍ଥେ |୪୬|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ବୋଇଲେ ଶୁଣିମା ଦେବରାଜ

ପଶାର କୁତୂହୋଳେ ଯେ ହରାଇଲି ସମ ରାଜ୍ୟ |୪୭|

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ବଚନ ଶୁଣି ଦେବ ସୁମରିଲେ ବ୍ୟାସ ମହାଋଷି

କାମ୍ୟେକ ବନେ ବ୍ୟାସେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଆସି |୪୮|

ତୁଲେଣ ଅଛନ୍ତି ତାଂକ ଷାଠିୟେ ସହସ୍ର ଶିଷି

ବାଳଖିଲ୍ୟମାନନ୍ତ ଘେନି ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ଆସି |୪୯|

ଧର୍ମଂକର ନନ୍ଦନ ଯେ ଉଠିଲେ ଧାତିକରେ

କରନ୍ତି ପୂଜା ବିଧି ବ୍ୟାସଂକ ପୟରେ |୫୦|

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ଶୁଣିମା ମୁନି ବ୍ୟାସ

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଂକର ହାଦେ ପୁଣିହିଂ ବନବାସ |୫୧|

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ହରି ତୋତେ କେଉଣ କଥା ଦୁଲ୍ଲଭ

ଯେଉଣ ଅର୍ଥେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ବନବାସ ନ ଜାଣୁ କି ବାସୁଦେବ |୫୨|

କୀଚକ ଭାରା ଯେ ନ ସହିଲା ବସୁମତୀ

ଅଗ୍ୟାଂତବାସେ ବିରାଟରାଜ୍ୟରେ ବଞ୍ଚିବେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ନୃପତି |୫୩|

ଦ୍ରୋପତୀର ଅର୍ଥେ ଯେ ବଧ କୀଚକ ନୃପତ୍ୟ

ବଲ୍ଲଭ ରୂପେ ଭୀମ ମାରିବ କୀଚକ ଶତେଭ୍ରାତ |୫୪|

ତଦ ନିମନ୍ତେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ହୋଇଲେ ବନବାସୀ

ଶୁଣି କରି ହରସ ହୋଇଲେ ଯେ ହୃଷିକେଶୀ |୫୫|

କାମ୍ୟକ ବନେ ରହିଲେ ବେନି ମାସ

ୟେମନ୍ତେଣ ଗଲା ଯେ କେତେକ ଦିବସ |୫୬|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଲିନ୍ତି ଶୁଣ ହେ ଅଚ୍ୟୁତ

ତୁମ୍ଭର ତୁଲେ ନିଅ ଆମ୍ଭ କୋଇନ୍ତା ଯେ ମାତ |୫୭|

ତୁମ୍ଭର ଭଗିନୀ ଯେ ଆବର ଦ୍ରୋପତୀ

ତାହାନ୍ତ ନିଅ ବୋଲି ବୋଇଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ନୃପତି |୫୮|

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ଦ୍ରୋପତୀ ନିମନ୍ତେ ବନବାସ

ତାହାର ହେତୁ ସେ କୀଚକ ଯିବ ନାଶ |୫୯|

ସୁଭଦ୍ରା କୋଇନ୍ତାକୁ ଘେନି ଆମ୍ଭେ ଯିବୁ

ବିଦୁର ଘରେ ନେଇ କୋଇନ୍ତାଂକୁ ଛାଡ଼ିବୁ |୬୦|

ୟେତେ ବିଚାରି ଦେବ ବେନିଂକି ଘେନି ଅଇଲେ

ଦ୍ରୋପତୀକି ଘେନି ପାଣ୍ଡବେ ବନସ୍ତେ ରହିଲେ |୬୧|

ପାଞ୍ଚାଳୀ କୁମାରଂକୁ ଛାଡ଼ିଲେ ଦ୍ରୂପଦର ଘର

ୟେସନେକ ପାଣ୍ଡବେ ପଶିଲେ ବନସ୍ତରେ |୬୨|

ଆହୋ ପାଣ୍ଡବଂକର ତୁଲେ ଯେ ବିଦୁରେ ଥିଲେ ରହି

ସରସ୍ଵତୀରୁ ତାଂକୁ ପଠାଇଲେ ବହୁଡ଼ାଇ |୬୩|

ବାହୁଡ଼ନ୍ତି ବିଦୁରେ ଯେ ପଣ୍ଡିତ ମହାଯୋଧୀ

ସୋଦର ବିଅର୍ଥେଣ ଶରୀର ବଡ଼ କ୍ରୋଧୀ |୬୪|

ଆସନେ ବିଜେ କରି ଅଛନ୍ତି ଧୃତରାଷ୍ଟ

ୟେସନେକ ସମୟେ ବିଦୁରେ ହୋଇଲେ ଯାଇଂ ଭେଟ |୬୫|

ଧୃତରାଷ୍ଟ ଚରଣେ ବିଦୁର ପରିଣାମି

ସଞ୍ଜୟେ ବୋଇଲେ ଅବଧାନ କରିବା ଦେବସ୍ଵାମୀ |୬୬|

ବିଦୁରେ ଦରଶନ କରୁଅଛି କୁରୁପତି

ଧୃତରାଷ୍ଟେ ବୋଇଲେ ବିଦୁର ଆସ ମୋର କତି |୬୭|

ତୁ ଯେ ଗୋଡ଼ାଇଲୁ ପୋଅଂକର ତୁଲେ

କେସନେ ରୂପ ହୋଇ ବନବାସ ଗେଲ |୬୮|

ବିଦୁରେ କହିଲେ ଧୃତରାଷ୍ଟଂକର ପାଶ

ଦେଖନ୍ତା ଲୋକଂକର ମନ ବଡ଼ାଇ ବିରସ |୬୯|

ତାହାଂକର ମନେ ଦେବ ଅନ୍ତର କିଛି ନାହିଂ

ମାହା ଫୁରୁଣା ହୋଇ ଚଳନ୍ତି ଗୁଣଗ୍ରାହୀ |୭୦|

ପୁଣ ପୁଣ ବିଦୁରକୁ ପଚାରନ୍ତି ଧୃତରାଷ୍ଟି

କେସନେକ ରୂପେ ୟେଥୁଂ ଗଲାକ ଯୁଝେଷ୍ଠି |୭୧|

ଅମ୍ବୁବତୀର ନନ୍ଦନ କହଇ କରଯୋଡ଼ି

ଓଦା ବସ୍ର ୟେକ ପିନ୍ଧି ଓଦା ବସ୍ର ୟେକ ଓଡ଼ି |୭୨|

ହେଠମାଥ ହୋଇ ଚଳଇ ଧର୍ମସୁତ

ଭୂମିକି ନିରୋପି ସେ ଯେସନେ ମୟେମତ୍ତ |୭୩|

ସ୍ଵାମୀ କୁଟୁମ୍ବ ଲୋକ ମୃତୁ ହୋଇବାର ପରାୟେ

ସେହି ସରୂପେଣ ଚାଲଇ କୋନ୍ତୀର ତନୟେ |୭୪|

ଶୁଣିଣ ଧୃତରାଷ୍ଟ ବିରସ କଲେ ମନ

କେହ୍ନେକ ସରୂପେ ବାହାର ହେଲା ଭୀମସେନ |୭୫|

ବିଦୁର କହିଲେ ସବୁ ଭୀମସେନର କଥା

ତାହାର ବିଶ୍ଵମୂର୍ତ୍ତି ଛାଡ଼ଇ କି ସର୍ବଥା |୭୬|

ଭୁଜ ବିସ୍ତାରିଣ ତାର ଅଧରେ ଦନ୍ତ ଚାପି

ଗଦା ବୁଲାଇ ବିକ୍ରମେ ଚାଲଇ ମହାକୋପୀ |୭୭|

ପୁଣ ପୁଣ ଗଦା ବୁଲାଇ ପ୍ରହାର କରଇ ଭୂମି

ତୁ ମହାପଣ୍ଡିତ ୟେହା ବିଚାର କର ସ୍ଵାମୀ |୭୮|

ଶୁଣି ଧୃତରାଷ୍ଟ ବିଦୁରକୁ ବୋଇଲା

ଅଣକୋପୀ ତ ଭାରୋଇମଲ୍ଲ ଅର୍ଜୁନ କେମନ୍ତ ହୋଇ ଗଲା |୭୯|

ବିଦୁର ବୋଇଲେ ଦେବ ଶୁଣ ଜଗତାଧି

ଅର୍ଜୁନର ଶରୀର ଦେବ ଅଟଇ ବଡ଼ କ୍ରୋଧୀ |୮୦|

ବାମଭୁଜେ ଧନୁ ତ୍ରୋଣ ଦକ୍ଷିଣେ ବାଲିମୁଠି

ଭୂମିକି ଅକ୍ରୋଷିଣ ଚାଲଇ କୋପ ଦୃଷ୍ଟି  |୮୧|

ଇନ୍ଦ୍ରପ୍ରଶସ୍ତେ ବାଲି ବିଞ୍ଚିଗଲା ପାର୍ଥେ

ଦ୍ଵାଦଶ ଯୋଜନ ସୁରନଦୀ ପରିଯନ୍ତେ |୮୨|

ଅମ୍ବିକାର ନନ୍ଦନ ପୁଣ ବଚନ ପ୍ରକାଶି

ନକୁଳର ବାରତା ବାବୁ କେହ୍ନେକ କହସି |୮୩|

ନକୁଳର କୋପ ସ୍ଵାମୀ କି କରିବା ଅନ୍ତ

ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵବାହୁ କରି କରେ ବୁଲାବଇ କୋନ୍ତ |୮୪|

ଭୂମିକି ମାରି ଛତ୍ର ଆକାର କରି ତୋଳି

ଆକ୍ରୋଷି ଲୋଚନେ ସେ ଭୂମିକି ଚାହାଂଇ ନିରୋଳି |୮୫|

ଶୁଣି ଧୃତରାଷ୍ଟ ପଚାରଇ ବଚନ

କହସି ବିଦୁର ସହଦେବର ଗମନ |୮୬|

ବିନୟ ଭାବେ ବିଦୁର ଧୃତରାଷ୍ଟେ ବୋଇଲା

ହସ୍ତିନାକୁ ଚାହିଂ ମନ୍ତ୍ରୀବର ଚଉଦିଗ ଆକ୍ରୋଷଲା |୮୭|

ସ୍ଵାମୀ ସୁରନଦୀରେ ନାବେ ବସିବାର ବେଳେ

ଦ୍ରୋପତୀଂକି ବିନୋଇ ଯେ ବୋଇଲେ ସକଳେ |୮୮|

ବନବାସ କାଳେ କିମ୍ପେ କେଶ ତୋର ମୁକୁଳା

ୟେହା ବନ୍ଧନ କର ଗୋ ଦ୍ରୂପଦର ଦୁଲାଳା |୮୯|

ବ୍ୟାସ ଆଦିକରି ସେ ନ କଲା କାହା ବୋଲ

ତୁ ମହାଭିଗ୍ୟଂ ୟେହା ବିଚାର ମନ୍ଦ ଭଲ |୯୦|

ଧୃତରାଷ୍ଟ ବୋଇଲେ ବାବୁ ଶୁଣ ରେ ବିଦୁର

ସମ୍ପଦେ ବିଅର୍ଥେ ଆବର କିସ ସୋଦର |୯୧|

ବାବୁ ତୁ ଯେ ବୋଇଲୁ ପାଣ୍ଡବଂକର ନାହିଂ ବିରସ

ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ଛାଡ଼ିଲେ କି ସେହି ପଉରୋଷ |୯୨|

ମୁହିଂ ବିଚାରିଲି ପାଣ୍ଡବଂକର କୋପ ନାହିଂ

ତୋହୋର ବଚନେ ମୋହୋର ଶରୀର କମ୍ପଇ |୯୩|

ପୁଣ ପୁଣ ବିଚାରଇ ଧୃତରାଷ୍ଟ ମହାରାୟେ

ୟେକାନ୍ତ କରି ସନ୍ନିଧ୍ୟ୍ୟେ ହକାରିଲେ ସଂଜୟେ |୯୪|

ବାବୁ ବିଦୁର ଯାହା କହିଲା ମୁଂ ହେଜିଲଇଂ ହୃଦେ

ତୁ ତାହା କେମନ୍ତ ପ୍ରାୟ ମଣିଲୁ ସୋହୋଦ୍ରେ |୯୫|

ଗାଲବର ନନ୍ଦନ ଧୃତରାଷ୍ଟକୁ ପ୍ରକାଶ

ସମ୍ପଦ ହରଣେ ଆବର କିସ ହରଷ |୯୬|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଗଲା ଯେ ମଧାୟେ ଓଦା ବସ୍ର ଦେଇ

ଗାନ୍ଧାରୀ ପୁଅନ୍ତ କାଳେ ୟେହିମତି କ୍ରିୟା ଘେନିମଇଂ ମୁହିଂ |୯୭|

ଭୀମ ଅବଶ୍ୟ କଉରୋବକୁ ମାରିବ ନିଶଂକୁ

ୟେହାନ୍ତେ କାରଣ କରିବାକୁ ଧାତା ସ୍ରିଜିଲା ନାହିଂକି ମୁକୁ |୯୮|

ସ୍ଵାମୀ ଯୁଝେଷ୍ଠି ୟେତେକ ଶୁଣିକରି ହୃଦେ

ଓଦାବସ୍ର ଶିରେ ଦେଇ ବନବାସ ଗଲା ହାଦେ |୯୯|

ଶୁଣ ହେ ଧୃତରାଷ୍ଟ ଭୀମସେନର କଥା

ବଇରିକି ତାପପଣ ତାର ଛାଡ଼ଇ କି ସର୍ବଥା |୧୦୦|

ଗଦା ବୁଲାଇ ଯାଉଅଛି ଯେ ଭୂମିକି ଆକ୍ରେଷି

ଗାନ୍ଧାରୀ ପୁଅକୁ ମାରିବି ବନସ୍ତରୁ ଆସି |୧୦୧|

ଅର୍ଜୁନ ଭୂମିରେ ଯେ ପୁଣି ବୁଣିଗଲା ବାଲି

ୟେହିମତି ସାଂଗ୍ରାମରେ ଶର ବୃଷ୍ଟି କରିବି ବୋଲି |୧୦୨|

ବାଲି ପ୍ରାୟ କରି କରିବି ଶର ବୃଷ୍ଟି

ଅବଶ୍ୟ ସମର ହୋଇବ କୁରୁକ୍ଷେତ୍ର ସୃଷ୍ଟି |୧୦୩|

ସଞ୍ଜୟ ବୋଇଲା ଦେବ ଶୁଣିମା ଧୃତରାଷ୍ଟ ଦଣ୍ଡଧାରୀ

ନକୁଳ ବୀର ଗଲା କୁନ୍ତ ଯେ ଉଭାରି |୧୦୪|

ୟେହିମିତି କୁନ୍ତମୁନେ ଛତ୍ରପ୍ରାୟ ଗୁଛି ଯୋଖି

ମାରିବି କଉରୋବନ୍ତ କେ ପାରିବ ରଖି |୧୦୫|

ୟେହି କୋନ୍ତେ ୟେକା ପ୍ରହାରକେ ମାରିବି ଦଶବିଂଶ

ବୁଲାଇଣ କୋନ୍ତମୁନ ଆଉଂସଇ ନିଶ |୧୦୬|

ସହଦେବ ଚାହିଂ ଯାହା ସେ ବୁଲାଇଣ ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠି

ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ ରାଜାନ୍ତ ୟେଥି ମରାଇବ ଧୃତିରାଷ୍ଟି |୧୦୭|

ସହଦେବ ଜାଣଇ ଗତ ଆଗତ ଭବିଷ୍ୟ

ବନବାସୁଂ ଅଇଲେ ୟେମନ୍ତ ହୋଇବ ଅବଶ୍ୟ |୧୦୮|

ସଂଜୟ ବୋଇଲେ ଯେଉଂ ବୃକ୍ଷ ରୋପି ଅବଶ୍ୟ ଫଳ ଭୁଂଜି

ଅତି ଉତ୍‌କ୍ରମିଲା ଫଳ ଥିବ କି ମହୀମଣ୍ଡଳ ତେଜି |୧୦୯|

ଯେହୁ ସହିବ ସେ ଅବଶ୍ୟ ଲଭିବ ନା କାର୍ଯ୍ୟ

ଦୁଖର ଅନ୍ତେଣ ପୁଣ ପାଇବ ଅଇଶୁର୍ଯ୍ୟ |୧୧୦|

ଅନୁବ୍ରତେ ପ୍ରାଣିଂକି ତ ନୋହୋଇ ବିପଦ

ସର୍ବଦା ପ୍ରାଣିଂକି ପୁଣ ନୋହୋଇଟି ସମ୍ପଦ |୧୧୧|

ସଞ୍ଜୟ ବୋଇଲା ତୁ ପ୍ରମେଷୀ ବୁଝସି ଧୃତରାଷ୍ଟ

ସମ୍ପଦ ବିପଦ ୟେ ରାତ୍ର ଦିବସ ଅଟଇ ଇଷ୍ଟ |୧୧୨|

ପାଣ୍ଡବେ ଯେ ଘୋରବନେ ହୋଇଲେ ମହାକଷ୍ଟି

ପୁଣ ସମୟ ସମୟେକେ ଭୋଗ କରିବେ ୟେ ସୃଷ୍ଟି |୧୧୩|

ଦ୍ରୋପତୀର କେଶ ଯେ କରିଛି ମୁକୁଳା

କଇଚ୍ଛାବନ୍ତୀ ସାଧେବୀ ସେ ଭଗତମଚ୍ଛଳା |୧୧୪|

ଧୁଶାସନ ଭୁଜ ଓପାଡ଼ିବ ଭୀମସେନ

ତେବେ ସେ ଶାନ୍ତି ହୋଇବ ଦ୍ରୋପତୀର ମନ |୧୧୫|

ୟେଥକୁ ପାଣ୍ତବେ କଲେ ହାଦେ ଆଶ

ତୁ ଯାହା ପଚାରିଲୁ ମୋତେ ୟେମନ୍ତ କଥା ଦୃଶ୍ୟ |୧୧୬|

ଗାଲବର ନନ୍ଦ କହିଲେ ଯହୁଂ ସାଧ୍ୟ

ବିସରିଲା ଧୃତରାଷ୍ଟ ବସିଲା ମହାକ୍ରୋଧ |୧୧୭|

ଧୃତରାଷ୍ଟ ବୋଇଲା ମୋହୋର କ୍ରୋଧ କହିବି କାହାର ଆଗେ

ଦ୍ରିୟୋଧନ ନ ଶିଣଇ କେହୁଣିହିଂ ବାଗେ |୧୧୮|

ସଞ୍ଜୟେ ବୋଇଲେ ସେ ଅନୁବ୍ରତେ ୟେକା ଶକୁନିକି ଘେନି

କଦାଚିତେ ସମାଧାନ ନ କହଇ ଶକୁନି |୧୧୯|

ବଂଶ ତାହାର ମାଇଲା ଯେ ପଥର ଘରେ ଭରି

ୟେହାର ବଂଶ ମରାଇବ ସେ କୂଟ ଉପାୟ କରି |୧୨୦|

ପାଣ୍ଡବେ ଅଛନ୍ତି ଯେ କାମ୍ୟକ ବନେ ରହି

ଡଗର ବାରତା କଲାକ କୁରୁନାଥ ସାଇଂ |୧୨୧|

ଗଲେ ଯେ ୟେଥୁ ପୁଣ ପଞ୍ଚୁଭ୍ରାଥେ

କାମ୍ୟକ ବନରେ ୟେଣେ ଅଛନ୍ତି ନିଚିନ୍ତେ |୧୨୨|

ଶକୁନି ବୋଇଲା ଦେବ ଶୁଣିମା କୁରୁପତି

ପାଣ୍ଡବେ ଯେ ବନବାସ ଗଲେ ପଞ୍ଚୁକ୍ଷତ୍ରୀ |୧|

କେଉଣ ସମ୍ପଦେ ଅଛନ୍ତି ପଣ୍ଡୁ ପୁତ୍ରେ

କିରାତ ରୂପ ଧରି ସେ ବୁଲୁଛନ୍ତି ବନସ୍ତେ |୨|

ସମଦଣ୍ଡ ଘେନି ସଜ ହେବା କୁରୁସାଇଂ

ପାଣ୍ଡବନ୍ତ ଯିବା ଆମ୍ଭେ ସମ୍ପଦ ଦେଖାଇ |୩|

ଶକୁନି ବଚନେ ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲା ଦ୍ରିଯୋଧନ

ସାଜ ହୋ ସମଦଣ୍ଡ ମୋର ସନ୍ୟ ବଳମାନ

ମଣ୍ଡ ହୋ ଅନେକ ରତ୍ନ ବହୁତ ରଥ ସନ୍ୟ |୪|

ସାଜନ୍ତି ରହୁବର ଅନେକ ବୀର ତୂର

ନେତର ପାତାଙ୍ଗ ଉଡଇ ଯେ ଫର ହର |୫|

ହୀରା ମଣି ମାଣିକ୍ୟ ଯେ ବିରାଜନ୍ତି ରଥେ

ରୟେଣୀ ପ୍ରଭାତେ ଯେହ୍ନେ ଦିନକର ନାଥେ |୬|

ଚହୁତ ବଳ ଚଞ୍ଚଳ ଯେ ଅସଂଚେପ ହୟେ

କ୍ଷେପନ୍ତି ଆକାଶେ ଯେ ଶେଣାପଛୀର ପ୍ରାୟେ |୭|

ଯୋଦ୍ଧାଂକର ଶିରେ ରତ୍ନ ମଣି ଯେ ମୁକୁଟ

କନେକର ମଣି ସୀମନ୍ଥିନୀ ଶୋହୋଇ ଲଲାଟ |୮|

ତାଡ ତୋଡ଼ର କଂକଣ ବାହୁଟି ରୁଦ୍ର ସରି

ବିହଡ଼ନ୍ତି ରାଉତେ ନବନିଶି କୋନ୍ତ ଧରି |୯|

ଶରଦ ଆଦିତ୍ୟ ପ୍ରାୟ ବିରାଜନ୍ତି ତେଜ

କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ଵର ସମାନେ ଦିଶଇ କୁରୁରାଜ |୧୦|

ଭୀଷ୍ମେ ଦ୍ରୋଣେ ଦ୍ରିଯୋଧନକଇଂ କଲେ ପୁଚ୍ଛା

ଥାଆନ୍ତୁ ପାଣ୍ଡବେ ଯେ ବନେ ଆପଣାର ଇଚ୍ଛା |୧୧|

ରାଜ୍ୟଭାର ଛାଡ଼ିଣ ସେ ବନସ୍ତେ ହୋଇଲେ ଦୁଖୀ

ତାହାନ୍ତ ଝିଂଘାସିବା କାର୍ଯ୍ୟ ନୋହୋଇ କିଛି |୧୨|

ପରକୁ ଅପମାନ କଲେ ଆପଣାକୁ ହାନି

କି ନିମନ୍ତେ ବନସ୍ତକୁ ଚଳାଇବା ଥାଟ ଯେ ସଇନି |୧୩|

ଶକୁନି ବୋଇଲା ଭୀଷ୍ମ ଦ୍ରୋଣେ ୟେଥେଂ ଥାଅ

କଟକ ରକ୍ଷା କରିଥାଅ ରାଜ୍ୟରୁ ନ ଯାଅ |୧୪|

ଝିଂଘାସିଲା ପ୍ରାୟେ କରି ବୋଇଲା ଯହୁଂ ବହୁତ ବାଣୀ

ଭୀଷ୍ମ ଦ୍ରୋଣେ ତୁନି ହୋଇଲେ ଦୁଷ୍ଟଂକର ବୋଲ ଶୁଣି |୧୫|

ରହିଲେ ଗାଙ୍ଗବେ ଭାରଦ୍ଵାଦଶଂକ ବଳା

ସମଦଣ୍ଡ ଘେନି ଚଳଇ ଦ୍ରିଯୋଧନ ତେଜ ଅନର୍ଗଳା |୧୬|

ତର୍ଜନ୍ତି ଗର୍ଜନ୍ତି ଯେ ଖେପନ୍ତି ଘୋର ବନେ

ତ୍ରାସେଣ କନ୍ଦରେ ପଶନ୍ତି ବନଜୀବମାନେ |୧୭|

ପୃଥିବୀ ହାନ୍ଦୋଳ ଯେ ହେଉଛି ଉଛୁଳି ଗହନେ

ସମଦଣ୍ଡ ଚଳାଇଲେ କଉରୋବ ବଳମାନେ |୧୮|

ମୁଖରାବ ଧୁନି ଶୁଭଇ ସିନ୍ଧୁ ଘୋଷ

କାମ୍ୟକ ବନେ ଯାଇଂ ହୋଇଲେ ପରବେଶ |୧୯|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ଯେ ପର୍ବତେ ଛନ୍ତି ବସି

ଅନେକ ପୁର କରି ବେଢିଲେ ଥାଠ ସନ୍ୟ ଆସି |୨୦|

ବାଜଇ ଟମକ ଭେରୀ ନିଶାଣ ଦୁନ୍ଦୁଭି

ବିଜିଘୋଷ ବୀରତୂର ଅନେକ ବାଦ୍ୟ ଶୁଭି |୨୧|

ସିନ୍ଧୁ ମନ୍ଥନ ପ୍ରାୟେ ସରୂପ ଶୁଭଇ

ଝଲକନ୍ତି ରହୁବରେ ବିଜୁଳି ତେଜ ପ୍ରାୟ ହୋଇ |୨୨|

ନବଲକ୍ଷ ଉଦ୍ଦଣ୍ଡ ଯେ ଆଲମ୍ବ ଉଡ଼ଇ ଫରହର

ଶତକୋଟି ଶଙ୍ଖ ଫୁରଇ ରାଜାର ଛାମୁର |୨୩|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ରାଜସାଇଂ

ଦ୍ରିଯୋଧନ ଆସିଅଛି ଆମ୍ଭନ୍ତ ସମ୍ପଦ ଦେଖାଇ |୨୪|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ବୋଇଲେ ନୋହୋଇ ୟେମନ୍ତ

ଆମ୍ଭନ୍ତ ଦେଖିବା ଅର୍ଥେ ଆସୁଅଛି କୁରୁନାଥ |୨୫|

ସେ ଆମ୍ଭର ସୋଦର ପାରଇ କି ମନ ମୃଚ୍ଛି

କି ଅବା ଆମ୍ଭନ୍ତ ନେମା ନିମନ୍ତେ ଆସୁଅଛି |୨୬|

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ସ୍ଵାମୀ କାଳକ ଧର୍ମପଣେ

ୟେଡ଼େ ବଡ଼ ସମ୍ପଦ ହରାଇଲୁ ଅକାରଣେ |୨୭|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲା ରେ ଶୁଣ ସହଦେବ

କି ନିମନ୍ତେ ୟେଥକୁ ଅଇଲା କୁରୁଦେବ |୨୮|

ଅର୍ଜୁନ ବଚନେ ଯେ ସହଦେବ କହିଲା

ଆମ୍ଭନ୍ତ ଝିଂଘାସିବା ନିମନ୍ତେ କୁରୁନାଥ ଅଇଲା |୨୯|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ଦୁଖୀ ଲୋକନ୍ତ ଝିଂଘାସିଲେ

ଦଇବ ସହିବଟି କି ଧର୍ମ ଉଦିତ ହୋଇଲେ |୩୦|

ଶ୍ଵେତହାଥୀ ଉପରେ ବିଜୟ କୁରୁରାଯେ

ବେନି ଲକ୍ଷ ପାଟ ଛତ୍ରୀ ଉଡ଼ଇ ବାଳଅର୍କ ପ୍ରାୟେ |୩୧|

ବେନିକୋଟି ଆଲମ୍ବ ମର୍ଭୁତେକ ୟେକଲକ୍ଷୀ ପାଞ୍ଚଲକ୍ଷୀ

ବେନି ମର୍ଭୁତେ ଛତ୍ର ମୟୂର ଝାଲ ପକ୍ଷୀ |୩୨|

କୋଟିୟେ ଶଙ୍ଖ ଫୁରଇ ତାହାର ଛାମୁରେ

କୋଟିୟେ ଚାମର ଯେ ଢାଳନ୍ତି ଆଗରେ |୩୩|

ସହସ୍ରେକ ବନିତା ତାଣ୍ଡବ ରସ ଖେଡ଼

କରନ୍ତି ନୃତ୍ୟ ଗୀତ ରସ ବହୁତ ସଂକୋଡ଼ |୩୪|

ଅନେକ ସମ୍ପଦ ଘେନିଣ ବିଜୟ କୁରୁରାୟେ

ବିହଡ଼ନ୍ତି ତୁରଙ୍ଗମ ଆଦିତ୍ୟ ତେଜପ୍ରାୟେ |୩୫|

ୟେସନେକ ସମ୍ପାଦ ଦେଖାଇ କୁରୁଥାଠ

ମହାମତ୍ତ ପ୍ରାୟେକ ଡାକନ୍ତି ବଇରାଷ୍ଟ  |୩୬|

ତର୍ଜନ୍ତି ଗର୍ଜନ୍ତି କରନ୍ତି ତୂରୀ ପାରି

ନାଚନ୍ତି ଖତାଇ ଯେ ମତ୍ତାର ରସେ ଖେମଟା ନାଟ କରି |୩୭|

ୟେସନେକ ସମୟେ ତହିଂ ବାସବର ସୁତ

ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ତୀର୍ଥକଇଂ ଯାଇଥିଲା ଚିତ୍ରରଥ |୩୮|

ବାଷଠୀ କ୍ଷଉଣୀ ଯେ ବିଦ୍ୟାଧର ତୁଲେ

ଗଗନେ ଆସନ୍ତେ ସେ କଉରୋବନ୍ତ ଦେଖିଲେ |୩୯|

ବନସ୍ତ ଭିତରେ ଯେ ଶୁଭଇ ମହାଗୋଳ

ଦୁତୀ ସମୁଦ୍ର ପ୍ରାୟ ଶୁଭଇ ମୁଖରାବ ଚହଳ |୪୦|

ଅନେକ ସଇନି ଯେ ଦେଖିଣ ପଚାରି

ମାତଳି ବୋଇଲା ଶୁଣ ଗଗଗ ବିହାରୀ |୪୧|

ପାଣ୍ଡବନ୍ତ ବନହାସ ବିହିଲା କୁରୁନାଥେ

ୟେବେ ଆସିଛି ସମ୍ପଦ ଦେଖାଇବା ନିମନ୍ତେ |୪୨|

ପାଣ୍ଡବନ୍ତ ଅନେକ ମତେ ଝିଂଘାସ ସେ କରି

ଦେଖିଣ ପ୍ରାଣ ହାରନ୍ତୁ ସେ ମାନହୀନ ସହି ନୁଆରି |୪୩|

ଅନେକ ପ୍ରକାରେ କୂଟ ସେ ଜାଣଇ ରାଜା ମାନ ଯେ ଗୋବିନ୍ଦେ

ଧର୍ମଣେ ବ୍ରତିଲେ ସେ ଚିନ୍ତିଲା ଯେତକ ପରମାଦେ |୪୪|

ବିଷଲତୁ ଦିଲା ସେ ମାରିତେ ଭୀମକୁ

ଧର୍ମେଣ ବ୍ରତିଲା ପୁଣ ସେ ୟେହୁ ସମୟକୁ |୪୫|

ପୁଣିହିଂ ଭରିଲେ ଜତୁର ଘର ଭିତରେ

ତହିଂ ସେ ଲଗାଇଲେ ବହନି ନିରାଧାରେ |୪୬|

ତହୁଂ ପୁଣ ପାର ହୋଇଲେକ ଧର୍ମେ

କପଟେ ପଶାଖେଳି ରାଜ୍ୟ ଜିଣିଲା କୂଟକର୍ମେ |୪୭|

ଦ୍ରୋପତୀକି କରାଇଲେ ସଭାରେ ଉଲଗ୍ନ

ତହୁଂ ଧର୍ମେ ଉବୁରିଲେ ଜାଣ ପାଞ୍ଚଜଣ  |୪୮|

ପୁଣି ପାଶାୟେକ ମନ୍ତ୍ରୀ କଲା ଯେ ନିର୍ମିତ

ଧର୍ମକଇଂ ଝିଂଘାସ ଯେ କରଇ କୁରୁନାଥ |୪୯|

ଶୁଣିଣ ଚିତ୍ରସେନର ଯେ କମ୍ପିଲାକ ଅଙ୍ଗ

ବୋଇଲା ରଥ ମୋହୋର ବାହାଟି ମଧ୍ୟସ୍ଵର୍ଗ |୫୦|

ଆଜ ଦ୍ରିଯୋଧନକଇଂ ମୁହିଂ ଆଣିମଇଂ ବାନ୍ଧି

ପାଣ୍ଡବଂକ ଶତ୍ରୁ ଶିରକୁ ହାଦେ ପକାଇବି ଛେଦି |୫୧|

ଗନ୍ଧର୍ବର ବଚନେ ଯେ ମାତଳି ସାରଥି

ବାହଇ ତୁରଙ୍ଗମ ପବନହୁଂ ଆପାତି |୫୨|

ଶ୍ଵେତ ହାଥୀର ଉପରେ ବିଜୟ ମାନଚକ୍ରବ୍ରତୀ

ଛାମୁରେ ଚିତ୍ରସେନ ବିଜୟ କଲା ଧାତି |୫୩|

ଆକାଶର ସଇନି ବିଦ୍ୟାଧରନ୍ତ ଦେଖି

ପଳାଇଲେ କର୍ଣ୍ଣ ଶଲ୍ୟ ଶକୁନି ରାଜାକୁ ଉପେଖି |୫୪|

ଯୋଦ୍ଧାଂକର ଭଗ୍ନ ଦେଖି ପଳାଇଲେ ଥାଠେ

ୟେକା ଦ୍ରିଯୋଧନ ମାତ୍ର ରହିଲା ମୁରାଟେ |୫୫|

କୋପେଣ ଦ୍ରିଯୋଧନ ବେନିକରେ ସତୁରିଭାର ଗଦା ଯେ ବୁଲାଇ

ଚିତ୍ରସେନ ଉପରେଣ ପିଟିଲା କୁରୁସାଇଂ |୫୬|

ଗଦାବର ପଡ଼ନ୍ତେ ଯେ ଦେଖିଲା ଚିତ୍ରରଥେ

ଦ୍ରିଯୋଧନର ଗଦା ବୀର ଧଇଲା ବାମ ହାଥେ |୫୭|

ଦ୍ରିଯୋଧନର ହାଥରୁ ଗଦା ନେଲାକ ଉଛୁଡ଼ି

ଗଜ କୁମ୍ଭ ସ୍ଥଳେ ପିଟିଲା ବାହାନାଦ କରି |୫୮|

ଆକ୍ରେଷି ବିଦ୍ୟାଧର ପିଟିଲା ଯେତେବେଳେ

ସେ ମହାହଥୀ ଯାଇଂ ପଶିଲା ପାତାଳେ |୮୯|

ଆକ୍ରେଷି ଚିତ୍ରସେନ ମାନଗୋବିନ୍ଦର ଧଇଲା ଯାଇଂ କେଶ

ବାହାନାଦ କରି ବୀର ହୋଇଲା ମହାରୋଷ |୬୦|

ବାମ କରେ କେଶ ଡାହାଣ କରେ ବିଜେକର୍ଣ୍ଣକଟାରୀ

ବୋଇଲା ଆଜ ନାଶ ଗଲୁ ରେ ପାଣ୍ଡବଂକର ବଇରି |୬୧|

ଶିର ଛେଦନ୍ତେଣ ବୋଇଲା ମାତଳି ସାରଥି

ଆଗହୁଂ ବୁନାଶ ତୁ ନ କର କୁରୁପତି |୬୨|

ବାସବର ଛାମୁକୁ ଯେବେ ଯିବା ଚାଲ ଘେନି

ଜାଣିମା ନା କେମନ୍ତ ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଅନ୍ତି ସହସ୍ରଯୋନି |୬୩|

ଆକ୍ରେଷି ଚିତ୍ରସେନ ବାନ୍ଧିଲା ତାହାର ଭୁଜ ବେନି

ନିଚେଷ୍ଟ ହୋଇ ବନ୍ଧନେ ରହିଲା କୁରୁମଣି |୬୪|

ରଥରେ ବସାଇ ସେ କୋପେଣ ବିଦ୍ୟାଧର

ସମସ୍ତ ରତ୍ନମାନ ଗନ୍ଧର୍ବେ କଲେ ଜୂର |୬୫|

ଯୋଦ୍ଧାଂକ ମୁକୁଟ ସୀମନ୍ଥିନୀ ହୃଦ ରତ୍ନମାଳା

ଘେନ ରେ ପ୍ରାଣେ ନ ମାର ବୋଇଲା ବାସବର ବଳା |୬୬|

ପାଟଛତ୍ର ଆଲମ୍ବ ଚିରାଣ ଆବର ଧବଳ ଛତ୍ରୀ

ବିଦ୍ୟାଧରେ ଜୂର କରି ଘେନିଲେ ସବୁନ୍ତି |୬୭|

ନିଦ୍ରାଘ ବାଣେ ଯେ ପଡ଼ିଲେ ଗଜମାନେ

ଭାଜିଣ ରଥ ଗଜେ ହୋଇଲେ ସବୁଚୂର୍ଣ୍ଣେ |୬୮|

ବିଦ୍ୟାଧରେ ହରିଲେ ସକଳ ସମ୍ପଦ

ଚିତ୍ରସେନ ଆଗ୍ୟାଂୟେ କିଛି ନ କଲେ ପରମାଦ |୬୯|

ରଥ ଗଜ ଆଶ୍ଵ ଯେ ସମସ୍ତେହେଂ ତେଜି

ଅସମ୍ଭାଳ ହୋଇଣ ସର୍ବେ ପଳାଇଲେ ଭାଂଜି |୭୦|

ଯେସନେକେ କଦଳୀ ବନ ଭାଂଜଇ ବାତଘାତେ

କୁରୁବଳ ସଇନି ନାରଖାର ହୋଇଲେ ସେହିମତେ |୭୧|

ବିଦ୍ୟାଧରଂକ ତେଜେ ସମସ୍ତେ ପଡିଗଲେ ମୃକ୍ଷା

ହୋଇଲେ ହୀନବୀର୍ଯ୍ୟ ଧର୍ମବଳେ ହୋଇଲେକ ରକ୍ଷା |୭୨|

ଚିତ୍ରସେନ କୋପେ ନାଶଗଲେ କୁରୁବଳ ସଇନି

ଚଳଇ ଚିତ୍ରସେନ ଯେ ଦ୍ରିଯୋଧନକଇଂ ଘେନି |୭୩|

ଆକାଶ ମାର୍ଗେ ଚଳଇ ବିଦ୍ୟାଧର

ଦ୍ରିଯୋଧନକଇଂ ବନ୍ଧନ କରିଅଛି ରଥର ଉପର |୭୪|

ସାତବେଣ୍ଟି କରି ଲଗାଇଣ ଦଉଡ଼ି

ବେନି ଭୁଜ ପଛକରି ଛନ୍ଦିଅଛି ଭିଡ଼ି |୭୫|

ୟେକ ଗାଲେ ଚୂନ ଯେ ଆରେକ ଗାଲେ କଳା

ରତ୍ନମାଳ କାଢି ହୂଦୟେ ଲମ୍ବାଇଲେ ମନ୍ଦାର ପୁଷ୍ୟମାଳା |୭୬|

ଦେବାଙ୍ଗ ବସ୍ରମାନ ପକାଇଲେ ପାଲଟାଇ

ପିନ୍ଧାଇଲେ ଚିରକୁଟି ଦଉଡ଼ି ଗୁଡ଼ିଆଇ |୭୭|

ଅନେକ ମତେ ଅବସ୍ତା ଯେ କଲେକ ପରପଞ୍ଚ

ଚଳିଲେ ଶୂନ୍ୟ ଭୁବନେ ଯେ ରଥ ଛଡ଼ାଇଲେ ମଞ୍ଚ |୭୮|

ଝଂଜାଳ ବିହୁନେ ଛାମୁରେ ବଜାଇଲେ ଦାଉଣ୍ଡି

ଉଲଗ୍ନ କରି ନଚାନ୍ତି ଖେମଣ୍ଟା ନାଟ ଖଣ୍ଡି |୭୯|

ବହୁତ ଝିଂଘାସି ନିଅନ୍ତି ମାନଗୋବିନ୍ଦକୁ

କର୍ଣ୍ଣ ଶକୁନି ଶଲ୍ୟ ଛାଡ଼ି ପଳାଇଲେ ରାଜାକୁ ୮୦|

ଦୁର୍ଜୟେ ଧୁଶାସନ ମୂଳେ ଅନେଶ୍ଵତ ଭ୍ରାଥେ

କେ କେଣେ ପଳାଇଲେ ଯେ ନ ଗଲା ତଦନ୍ତେ |୮୧|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ରେ ଫାଲଗୁନି

ବିଅର୍ଥ ହୋଇଲେ ତ କୁରୁବଳ ସଇନି |୮୨|

ଅନେକ ସମ୍ପଦେ ଆସୁଥିଲା ମାନଚକ୍ରବ୍ରତୀ

ଅଦଭୁତେ କେ ତାହାକୁ ନେଲା ଗଗନ ଗତି |୮୩|

ସ୍ଵାମୀର ବଚନେ ଅର୍ଜୁନ ସହଦେବକଇଂ ପଚାରି

ବାବୁ ମାନଗୋବିନ୍ଦ ରାଜାକୁ କେ ନେଲା ବନ୍ଦୀକରି |୮୪|

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ିଣ ଯେ କହଇ ସହଦେବ

ଶୁଣିମା ସାବଧାନେ ସ୍ଵାମୀ ୟେଥିର ପରସ୍ତାବ |୮୫|

ଦ୍ରିଯୋଧନ ଆମ୍ଭନ୍ତ ଝିଂଘାସି ଆସନ୍ତେ

ସହି ନୁଆରିଲା ତାହା ଗନ୍ଧର୍ବ ଚିତ୍ରରଥେ |୮୬|

ବାଷଠି କ୍ଷଉଣୀ ବିଦ୍ୟାଧରେ ଥିଲେ ତାହାର ତୁଲେ

କଉରୋବ ସଇନିକି ଅନ୍ତରୀଯେ ଭେଟିଲେ |୮୭|

ସମସ୍ତ ଯୋଦ୍ଧାୟେ ପଳାଇଲେ ରାଜାକଇଂ ତେଜି

ରଥୀ ମହାରଥୀ ସମସ୍ତେହେଂ ଗଲେ ଭାଂଜି |୮୮|

ଚିତ୍ରସେନ ବନ୍ଧନ କଲା ଦ୍ରିଯୋଧନକୁ

ଘେନି ଯାଉଅଛି ବୀର ଆକାଶ ଭୁବନକୁ |୮୯|

ଅନେକ ଅବସ୍ତା ତାକୁ ଦିଲେ ବିଦ୍ୟାଧରେ

ଅନେକ ପରପଞ୍ଚ କଲେନି ରଥର ଉପରେ |୯୦|

ରଥ ତଳଦଣ୍ଡେ ବାନ୍ଧିଛନ୍ତି ଦ୍ରିଯୋଧନର ବାଳ

ବିକଳେ ମାନଗୋବିନ୍ଦ ରୋବଇ ଅନ୍ତରାଳ |୯୧|

ଦ୍ରିଯୋଧନର ୟେତେ କଷ୍ଟ କହିଲା ସହଦେବ

ଶୁଣିଣ ବିକଳ ଯେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ରାଜଦେବ |୯୨|

ଆହୋ ଭଲେଣ ଦ୍ରିଯୋଧନ ଅଇଲା ଆମ୍ଭନ୍ତ ଦେଖି

ଆମ୍ଭର ଥାଆନ୍ତେ ସେ ହୋଇଲା ନିରିମାଖି  |୯୩|

ଆମ୍ଭର ସୋହୋଦ୍ର ସେ ମାନ ଯେ ଗୋବିନ୍ଦି

ଅନମିତେ ଚିତ୍ରସେନ କିମ୍ପେ ତାହାକଇଂ ନେଲା ବାନ୍ଧି |୯୪|

ୟେବେ ବୁଦ୍ଧିକର ବାବୁ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ଯେବେ ଅଛି

ଆନର ଝିଂଘାସେଣ ପୁଣ କାର୍ଯ୍ୟ ନୋହୋଇ କିଛି  |୯୫|

ବୋଲଇ ଫାଲଗୁନି ବହୁତ କଲେନି ଝିଂଘାସ

ଚିତ୍ରସେନ ଆମ୍ଭର ସୋହୋଦ୍ର ସେ ବାସବର ଶିଷ |୯୬|

ଶୁଣିଣ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ବଚନ ପ୍ରାକାଶି

ବାବୁ ଧର୍ମ ନ ସହିଲା ସେ ଯେ ଆମ୍ଭନ୍ତ ଝିଂଘାସି |୯୭|

ବାବୁ ଯେ ଯାହା କଲାର ଫଳ ସେ ପାଇଲା ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ

ୟେବେ ଅର୍ଜୁନ ରେ ସେ କେହେନେକ ହୋଇବଟି ରକ୍ଷ |୯୮|

ସୋହୋଦ୍ର ସମ୍ଭାଳିଲେ ବହୁତ ଅଛି ଧର୍ମେ

ଶତ୍ରୁକୁ ରଖିଲେ କଥା ରହିବ ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ |୯୯|

ବାବୁ ଆମ୍ଭର ଛାମୁରୁ ତାକୁ ଆନ କି ନେମ ଧରି

ସୋଦର ଝିଂଘାସ ବାବୁ ସହିତେ କି ପାରି |୧୦୦|

ମୋହୋର ଶପଥ ବାବୁ ନ କର କିଛି ରାଗ

ଦ୍ରିଯୋଧନକଇଂ ବନ୍ଦୀରୁ ମୁକତ କରସି ରେ ବେଗ |୧୦୧|

ଅନୀତି ସଂସାର ୟେହୁ ଜୀବନ ନୋହେ ଚିର

ଯେତେମାନେ ପାର ବାବୁ କଥା ରିହାଅ ପୃଥୀର  |୧୦୨|

ତୁ ଯେବେ ଦ୍ରିଯୋଧନକଇଂ ରକ୍ଷା ନ କରିବୁ କିରୀଟୀ

ୟେହିକ୍ଷଣି ପ୍ରାଣ ବିସର୍ଜବି ମୂର୍ଦ୍ଧନା ଯିବ ହାଦେ ଫାଟି |୧୦୩|

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ସେ ଦେବ ଆମ୍ଭର ବଇରି

ଆମ୍ଭେ ନାଶ ନ କଲୁ ତାହା ଆନେ ନାଶ କରି |୧୦୪|

ଉପାୟେଣ ଶତ୍ରୁକୁ ଦେବ କରିବାକ ଲୀନ

ୟେଥକୁ ଦେବ କିଛି ନ କର ଅଭିମାନ |୧୦୫|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ କୋପ ନ କର ବ୍ରିକୋଦର

ଆପାଦ କାଳେ ପ୍ରାଣୀଂକି ଉଦ୍ଧରିଲେ ଧର୍ମ ଅଛି ଯେ ଅପାର |୧୦୬|

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ବଚନେ ଭୀମସେନ ହୋଇଲାକ ତୁନି

ବିଦ୍ୟାଧରକୁ ଅନେକ ତୁସ୍ତି କରଇ ଫାଲଗୁନି |୧୦୭|

ଉଚ୍ଚସ୍ଵରରେ ତାକୁ ଡାକ ଦିଅଇ ସର୍ବସାଚୀ

ଭୋ ବିଦ୍ୟାଧର ଦ୍ରିଯୋଧନକଇଂ କୋପ ନ କର କିଛି |୧୦୮|

ଆମ୍ଭର ବନବାସେ ସେ ଆମ୍ଭନ୍ତ ଅଇଲା ଯେ ଦେଖି

ତୁ ତାହାନ୍ତ ନେଉ କିଂକେ ଓପ୍ରୋଧ ଉପେଖି |୧୦୯|

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ମାର୍ଗେ ଚଳଇ ସେ ବିଦ୍ୟାଧର ବୀରମଣି

ସେ ଚିତ୍ରସେନ ଗନ୍ଧର୍ବ ଅର୍ଜୁନର ବଚନ ନ ଶୁଣି |୧୧୦|

ବାସେବର ନନ୍ଦନ ଯେ ଅତି ଗରୁତାପେ

ଶୂନ୍ୟଭୁବନ ଭେଦି ଗମଇ ଅତି ପରତାପେ |୧୧୧|

ଯହୁଂଣ ନ ଶୁଣିଲା ସେ ଅର୍ଜୁନର ବାଣୀ

ବେଳୁଂବେଳ କୋପ ଯେ ବଢ଼ିଲା ଫାଲଗୁନି |୧୧୨|

କୋପେଣ ଶର ଯେ ବିନ୍ଧିଲା ସର୍ବସାଚୀ

ଆକାଶେ ଶରପୀଡ଼ା କଲା ନ ଦିଶଇ କିଛି |୧୧୩|

ସ୍ଵର୍ଗଭୁବନକଇଂ ଶରପୀଡ଼ା କଲା

ରଥ ଗଜ ବାଜୀ କିଛିହିଂ ନ ଚଳିଲା |୧୧୪|

ବୋଲଇ ଚିତ୍ରସେନ ରଥ ବାହୁକିନା ମାତଳି

ସ୍ଵର୍ଗ ଭୁବନକଇଂ ଚାଲ ଯିବା ଚଳି |୧୧୫|

ମାରୁତି ବୋଇଲା ଶୁଣସି ହୋ ମହାବୀରା

ଆକାଶଯାକ ଅର୍ଜୁନ କଲା ଶରପୀଡ଼ା |୧୧୬|

ଦ୍ରିଯୋଧନ ଅଟଇ ତାହାର ସୋଦର ଭ୍ରାଥ

ବେଗେଣ ବନ୍ଧନ ଫେ଼ି ଦିଅ ଚିତ୍ରରଥ |୧୧୭|

ବୋଲଇ ଗନ୍ଧର୍ବ ୟେ କେବଣ ବିଚାର

ଶତ୍ରୁ ନିଧନରେ ମୋତେ କୋପ ଯେ ପ୍ରଖର |୧୧୮|

ଗୁଣ ଅବିଗୁଣ ସେ ଭାଳଇ ଚିତ୍ରସେନ

ମାତଳି ବୋଇଲା ବେଗେ ଫେଡସି ବନ୍ଧନ |୧୧୯|

ଅର୍ଜୁନର କୋପେ ଯାଇ ନୁଆରିବା ସ୍ଵର୍ଗପୁରେ

ସମସ୍ତେ ନାଶ ଯିବାଟି ଅର୍ଜୁନର ଶରେ  |୧୨୦|

ବନ୍ଧନ ଫେଡି ଦେଇ ଲୋଡ଼ଇ ସେ ଛାଡ଼ି

ନବସସ୍ର ଯୋଜନୁଂ ୟେ ପଡୁ ମୁହଂମାଡ଼ି |୧୨୧|

ଦ୍ରିଯୋଧନ ଡାକ ଦିଅଇ ବାବୁ ଉଦ୍ଧର ବିବତ୍ସ

ଭୂମିରେ ପଡ଼ିଲେ ମରିବିଟି ପ୍ରାଣ ମୋହୋର ରଖ |୧୨୨|

ଦ୍ରିଯୋଧନ ବିକଳ ଦେଖିଣ ଧନୁର୍ଜୟେ

ନବସସ୍ର ୟୋଜନକୁ ଗଲା ଶରପନ୍ଥ ଗୋଟିୟେ |୧୨୩|

ଚିତ୍ରସେନ ଗନ୍ଧର୍ବ ଦ୍ରିଯୋଧନକଇଂ ଦିଲା ଛାଡ଼ି

ଶରପନ୍ଥେ କୁରୁପତି ଆସୁଅଛି ଗଡ଼ି |୧୨୪|

ଯିଝେଷ୍ଠି ଦେବଂକ ପାଦତଳକୁ ବୋଲିଣ କଲା ଶରପନ୍ଥ

ଜରଣ ତଳେ ଯାଇଂ ପଡ଼ିଲା କୁରୁନାଥ  |୧୨୫|

ଅନର୍ଘମଣି ମୁକୁଟ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ପାଦତଳେ

ଚରଣର ଉଦେକ ଲାଗିଲା ଦ୍ରିଯୋଧନର କପାଳେ |୧୨୬|

ଅଚେବନ କଉରୋବ ଶରୀରେ ନାହିଂ ପ୍ରାଣ

ମୁଖେଣ ପାଣି ସିଞ୍ଚିଲେ ପାଣ୍ଡବ ପଞ୍ଚାଣ |୧୨୭|

ସାଷ୍ଟାମ ହୋଇଣ ଯେ ଉଠିଲା କୁରୁପତି

ଦେଖିଲା ଲଲାଟେ ଲାଗିଅଛି ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ପାଦ ଗୋଟି |୧୨୮|

ଦେଖିଣ ବିରସ ଯେ କଉରୋବ ଦଣ୍ଡଧାରୀ

ଧିକ ଧିକ ଜୀବନ ହୋଇଲା ତ ମୋହୋରି |୧୨୯|

ଶତ୍ରୁର ପାଦତଳେ ପଡ଼ିଲଇଂ ଆସି ମୁହିଂ

ନର୍ଲଜ ଆତ୍ମା ମୋର କିଂକେ ଅଛି ରହି |୧୩୦|

କିମ୍ପାଇଂ ବନ୍ଧନୁ ମୋତେ ଫେଡ଼ିଲା ଅର୍ଜୁନ

ସେଚିତ୍ରସେନ ଗନ୍ଧର୍ବ କିଂକେ ମୋର ଶିର ନ କଲା ଛେଦନ |୧୩୧|

ଅଭିମାନ ସହିବାରୁ ମରଣହିଂ ଭଲା

ୟେ ମୋହୋର ଶରୀର କିମ୍ପା ବିସର୍ଜନ ହୋହିଲା |୧୩୨|

ଅଭିମାନ ପାଇଣ ସେ ରାଜା କୁରୁପତି

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ଆଣି ଆଶ୍ଵାସି ବସାଇଲେ କତି |୧୩୩|

ଦ୍ରିଯୋଧନ ବୋଲଇ ତୁ ସାଧୁ ସାଧୁ ରେ ଅର୍ଜୁନ

ୟେତେ ଦୁସହ କଷଣୁ ଫେଡ଼ିଲୁ ତୁ ବନ୍ଧନ |୧୩୪|

ମୁହିଂ ତୋତେ କିସ ଦେବଇଂ ରେ ଫାଲଗୁନି

ଗୁଣବନ୍ତ କନିଷ୍ଠରେ ବିନୟେ ଦୟିନି  |୧୩୫|

କିସ ଦେଇ ପୂଜା ତୋତେ କରିବି ଧନୁର୍ଜୟେ

ମାଗସି ବର ବାବୁ ତୋର ଯେବଣ ଇଚ୍ଛା ହୋୟେ |୧୩୬|

ମୋହୋର ପ୍ରାୟେକ ସୋଦର ତୋତେ ହାଦେ ନୋହୁ

ତୋହୋର ପ୍ରାୟେ ସୋଦର ମୋତେ ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ହେଉ |୧୩୭|

ବାବୁ ମୁହିଂ ଦୁଷ୍ଟ ରାଜା ଯେ ଅଗ୍ୟାନ ପାପିଷ୍ଠ

କେବଣ ପାତକେ ଗ୍ୟାନ ମୋହୋର ଯେ ଭ୍ରଷ୍ଟ |୧୩୮|

ଗତପ୍ରାଣ ମୋର ରକ୍ଷା କଲୁ ରେ ସର୍ବସାଚୀ

ତହିଂକି ଅନୁରୂପ ବର ମାଗ ଆରେ ବାଛି |୧୩୯|

ମାଗ ହୋ ଅର୍ଜୁନ ବର ମୁଂ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲାଇଂ ତୋତେ

ଯାହା ବାଞ୍ଛା କରିବୁ ତାହା ଦେବଇଂ କିଞ୍ଚିତେ |୧୪୦|

ବୋଲଇ ଅର୍ଜୁନ ସ୍ଵାମୀ ଦେବ ମୋତେ କିସ

ଦିନେକ ଅନର୍ଘମଣି ମୁକୁଟ ମୋତେ ଦେବ ହୋ ଅବଶ୍ୟ |୧୪୧|

ଦ୍ରିଯୋଧନ ବୋଇଲା ଯେ ମୋହୋର ତ୍ରିବାର ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ

ଦେବଇଂ ଅନର୍ଘମଣି ମୁକୁଟ ତୋତେ ତୋହୋର
ବାଞ୍ଛା ଯେହ୍ନେ ପ୍ରାପତ |୧୪୨|

ବର ଦେଇ ଦ୍ରିଯୋଧନ ମନରେ ସାନନ୍ଦ

ହସ୍ତିନା ରାଜ୍ୟକୁ ଚଳଇ ସେ ମାନଗୋବିନନ୍ଦ |୧୪୩|

ଦ୍ରିଯୋଧନ ବୋଇଲା ମୋର ଯାନ ନାହିଂ ତୁଲେ

ପାଦେ ଗମନ କରି ଯେ ନୋହି ମୋହୋର ବେଳେ |୧୪୪|

ସେ ବନର ନୃପତି ଯେ ଅଜ ନାମେ ଶବର

ଯୁଜେଷ୍ଠି ସମର୍ପିଲେ ତାହାର ସଙ୍ଗତର  |୧୪୫|

ବାହୁଟିଆ ଗୋଟିୟେକ କରାଇ ବାହାନ

ହସ୍ତିନା ରାଜ୍ୟକୁ ଯେ ଚଳଇ ଦ୍ରିଯୋଧନ |୧୪୬|

ସମସ୍ତ ସଇନି ଯେ ପଳାଇଣ ଗଲେ

ବାରୁଣାବନ୍ତେ ଯାଇଂ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ |୧୪୭|

ବାରୁଣାବନ୍ତେ ଆସି ପ୍ରବେଶ ଧୃତିରାଷ୍ଟି

ଭୀଷ୍ମ ଦ୍ରୋଣ ଆସି ତାଂକୁ ବାଟରେ ଯେ ଭେଟି |୧୪୮|

ଆପଣା ରଥରେ ନେଇ ବସାଇଲେ ଗାଙ୍ଗେବ

ଆମ୍ଭର ବଚନ ତୁ ନ କଲୁ କୁରୁରାଜ ଦେବ |୧୪୯|

କର୍ଣ୍ଣ ଶକୁନି ମୂଳେ ଧୁଶାସନ ଦୁର୍ଜୟେ

ୟେମାନନ୍ତ ତୁ କାହିଂ ଛାଡ଼ିଲୁ କୁରୁରାୟେ |୧୫୦|

ବଦୟନ୍ତି କଉରୋବ ସେ ମାନଚକ୍ରବ୍ରତୀ

କେ କେଣେ ପଳାଇଲେ ଗନ୍ଧର୍ବର ଦେଖି ବୀର ମୂର୍ତ୍ତି |୧୫୧|

ଆମ୍ଭନ୍ତ ଚିତ୍ରସେନ ବନ୍ଦୀ କରି ଘେନିଗଲା

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ଆଗ୍ୟାଂୟେ ମୋତେ ଅର୍ଜୁନ ରକ୍ଷାକଲା |୧୫୨|

ସାଧୁ ସାଧୁ ପାଣ୍ଡବେ ହୋ ତାହାଂକ ଜୀବତି

ଶରଣପଂଜର ସେ ମୋର ଫେଡିଲା ଦୁର୍ଗତି |୧୫୩|

ନିଜ ଭୁବନେ ବିଜେ କଲା ଦ୍ରିଯୋଧନ

ବେନି ଦିବସେ ପ୍ରବେଶ ସେ ହସ୍ତିନା ଭୁବନ |୧୫୪|

ତିନି ଦିବସେ ପ୍ରବେଶ କର୍ଣ୍ଣ ଶକୁନି ଧୁଶାସନ |୧୫୫|

ଆଉ ସଇନି ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଆସି ସାତଦିନେ

ଅନେକ ଉପହାସ୍ୟ କଲେ ରାଜ୍ୟଜନମାନେ  |୧୫୬|

ବାରତା ପାଇଣ ଧୃତରାଷ୍ଟ ବିଜୟେ କଲା

ସଂଜୟ ସହିତେ ଆପଣେ ଆସ୍ତାନେ ବସିଲା |୧୫୭|

କାହାରି ବଚନ କୁ ନ କଲୁ କୁରୁଦେବ

ଶକୁନି ବଚନେ ବେଳେ ବେଳେ ପରାଭବ |୧୫୮|

କର୍ଣ୍ଣ ଶକୁନି ବଚନ ନ ଲଂଘୁ ଅନୁବ୍ରତେ

କାଳେ ପାପ ଆସି ପ୍ରାପତ ହୋଇଲା କ ତୋତେ |୧୫୯|

ୟେତେକ ଅପମାନେ ଅଇଲୁ ଲାଜ ପାଇ

ୟେବେ ଶକୁନିର ବଚନେ ନ ଥାଅ ବାବୁ ତୁହି |୧୬୦|

ଶକୁନି ବଚନେ ଯେବେଟି ତୁହି ଥିବୁ

ଅନେକ ଅବସ୍ତା ପାଇ କୁଟୁମ୍ବ ନାଶ କରାଇବୁ |୧୬୧|

ମୁଂ କୋକେ ଅନେରମକେ ତିଆରୁଛି ବାବୁ

ଶକୁନି ବଚନ କେବେହେଂ ନ କରିବୁ  |୧୬୨|

ଧୃତିରାଷ୍ଟ ବଚନ ଶୁଣି କର୍ଣ୍ଣ ବୋଇଲା

ଆମ୍ଭେତ ତ ନ ଥିଲୁ ରାଜା ଅଖତେ ବନ୍ଦୀ ହେଲା |୧୬୩|

ୟେକ ମନ ହୋଇ ଯେବେ ଆମ୍ଭେମାନେ ଥାଆନ୍ତୁ

ମଞ୍ଚ ଭୁବନକୁ ଗନ୍ଧର୍ବକୁ ଯାଇ ନ ଦିଅନ୍ତୁ  |୧୬୪|

ଚକ୍ଷୁହୀନେ ନୀଚ ବୁଦ୍ଧି କହୁ ତାତ ବିଚାରି

ଅଦୁଭୁତେ ଦେଖି ସନ୍ୟେ ପଳାଇଲେ ତରି |୧୬୫|

କିୟେ କେଣେ ପଳାଇଲେ ଛିନ୍ନଛତ୍ର ହୋଇ

ୟେକା ଦେଖି ରାଜାକୁ ବନ୍ଦୀକଲା ସେହି |୧୬୬|

ଆମ୍ଭ ସନ୍ୟ ଯେବେ ୟେକମୁଖ ହୋଇଥାନ୍ତା

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ହେଲେ କାହିଂ ଦେବ ଘେନି ଯାନ୍ତା |୧୬୭|

ଧୃତରାଷ୍ଟ ବୋଇଲେ ନ କହ କଥା ବତି

ପ୍ରଥମହୁଂ ରାଜାକୁ ତୁ ପଳାଇଲୁ ଛାଡ଼ି  |୧୬୮|

ଅଧରାଜ୍ୟ ତୁହିତ କରୁଛୁ ବଇଭୋଗ

ରାଜାକୁ ଛାଡ଼ିଣ ତୁହିତ ପଳାଇଲୁ ଆଗ |୧୬୯|

ଧୃତରାଷ୍ଟ ବଚନେ କର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଲାକ ତୁନି

ଲାଜ ପାଇ ରହିଲା ଶକୁନି ନିଜ ଆତ୍ମା ଘେନି |୧୭୦|

ୟେଥୁ ଅନ୍ତେ ଦ୍ରିଯୋଧନ ବିଜେ କଲାକ ଅନ୍ତପୁରୀ

କରେ ଅର୍ଘ୍ୟ ଘେନିଣ ଭାନୁମତୀ ଗାନ୍ଧାରୀ |୧୭୧|

ଶିରେ ଅର୍ଘ୍ୟ ଆଣିଣ ଦିଲେକ ସର୍ବଦେବୀ

ନିଜ ଭୁବନେ ରାଜା ବିଜେକଲା ସମ୍ଭର୍ବୀ |୧୭୨|

ରହିଲେ ପାଣ୍ଡବେ ଯେ କାମ୍ୟକ ନାମେ ବନେ

ବିହଡ଼ନ୍ତି ବିପୁଣ୍ୟ ଗହନ ଅରଣ୍ୟେ  |୧୭୩|

ମହା ଗହନ ବନ ଅରଣ୍ୟ ତରୁ ଶାଖା

ଗଗନ ପଥ ପ୍ରାୟ ଦିଶଇ ମହାଶିଖା |୧୭୪|

ଅନେକ ଦାରାକ୍ଷ ଫଳ ଲୋଡ଼ିଲେ ତହିଂ ପାଇ

ବନଜୀବମାନ ତହିଂ କହଣା ନ ଯାଇ |୧୭୫|

କୃଷ୍ଣାଜିନ ବାହୁଟିଆ ଧରନ୍ତି କୁତୂହୋଳେ

ହରିଣ ଶଶା ଗୟଳେ ମାରନ୍ତି ନିଶାକାଳେ |୧୭୬|

ହେ ବୁଧଜନେ ୟେବେ ଶୁଣିମା ସାବଧାନେ

ଆରଣ୍ୟକ ପର୍ବ ବାଣୀ ଶୁଣ ୟେକ ମନେ  |୧୭୭|

ଯାହା ସେ କହିଲା ମୋତେ କୃପାଜଳ ନନ୍ଦନୀ

ହୃଦଗତେ ଭାବିଲି ମୁଂ ତାହା ଲୟେ ଘେନି |୧୭୮|

ସିଦ୍ଧମାଧବୀ ଗୋ ଜଙ୍ଖେରପୁର ମଣ୍ଡଣୀ

ଶ୍ରୀ ସାରୋଳ ଚଣ୍ଡୀ ଗୋ ପ୍ରସନ୍ନ ନାରାୟେଣୀ |୧୭୯|

ସୟଳ ସଂସାରେ ଗୋ ପ୍ରସନ୍ନେ ବରଦାତା

ସର୍ବଦା ଅନୁଗ୍ରହ କର ତୁ ଜଗତମାତା |୧୮୦|

ଶ୍ରୀ ସାରୋଳ ଚଣ୍ଡୀ ଯାହାର ବିଘଂସିତ ତନୁ

ହୃଦଗତେ ସୁମରିଲା ବଇବସୁତ ମନୁ |୧୮୧|

ନବ ଶରଦ ରୁଚିର ଜଙ୍ଖେରପୁର ବାସୀ

ସଦୟେ ଅପର୍ଣ୍ଣା ଗୋ ମୋତେ କପିଳାସ ସ୍ଵର୍ଗ ଦେସି |୧୮୨|

ନୁହଇ ପଣ୍ଡିତ ମୁଂ ନ ଜାଣଇ ଶାସ୍ରବାଟ

ନ ପଢ଼ିଲି ବିଦ୍ୟା ନୁହଇ ବିପ୍ରଘଟ |୧୮୩|

ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରେ ପୂର୍ବ କର୍ମର ଅଭ୍ୟାସେ

ଜାତକ ସ୍ତାନ ମୋହୋର ଓଡ଼ରାଷ୍ଟ ଦେଶେ |୧୮୪|

ଜମଦଗ୍ନି ନନ୍ଦନ ପୂଜିଲେ ପ୍ରଶୁରାମ

ଦଧିବାମନ ଅନୁକୂଳେ ସାରୋଳ ଚଣ୍ଡୀ ନାମ |୧୮୫|

ବଦୟନ୍ତି ସାରୋଳ ଚଣ୍ଡୀ ଦାସେ ମୂର୍ଖ ଅପଣ୍ଡିତ

ଶରଦ ପଦ୍ମ ଲୋଚନୀ ଗୋ ସଦୟେ କର ମାତ |୧୮୬|

ଶ୍ରୀମହାଭାରଥ ସଭାପର୍ବ ଅନ୍ତରେଣ ଆରଶ୍ୟକ ପର୍ବ କଥା

ଚତୁର୍ଥ ଖଣ୍ଡ ଶୁଣିବାକୁ ହୋଇବା ସାମରଥା |୧୮୭-୩୦୯|

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ବିନାୟକ ଗିରିଜା ନନ୍ଦନ

ଦକ୍ଷିଣ ଦ୍ଵାର ମଣ୍ଡନ ବିଘ୍ନ ବିନାଶନ |୧|

ଅମୃତ ଲଡୁ ଶୋଭିତ ଯାହା କର ପଲ୍ଲବରେ

କାଶୀ ରାଜା ଶାପ ପାଇଲା ଯାର କୋପଭରେ |୨|

ଯାହାର ଦ୍ରଶନେ ବିଘ୍ନ ହୁଅନ୍ତି ଦହିଜ

ସ୍ଵାମୀ ତେଣୁ କରି ତବ ନାମ ଅଟେ ବିଘ୍ନରାଜ |୩|

ସମସ୍ତ ଦେବଂକର ପୂଜା ଘେନି ଅଗ୍ରପୂଜ୍ୟ

ମୁହିଂ ତୋହୋର ଚରଣେ ଶରଣ ଗଣ ଦେବରାଜ |୪|

ଗିରାଜାର ନନ୍ଦନ ବିନାୟକ ବିଶ୍ଵମୂର୍ତ୍ତି

ଶିବ ଗଣାଧିପ ଯେଣୁ ନାମ ଗଣପତି |୫|

ଚଉଦ କୋଟି ଗଣଙ୍କର ପରେ ଗଣନାଥ

ସାମର୍ଥଂକ ପରେ ନାଥ ବୋଲାଅ ସାମରଥ |୬|

ମୁହିଂ ତୁମ ଚରଣେ ଶରଣ ପରସ୍ତାବେ

ୟେ ମାୟା ସଂସାରୁ ମୋତେ ପାରିକର ୟେବେ |୭|

ତବ ଶାପ୍ୟରେ ମାନବ ଜନ୍ମରେ ମୁଂ ଜାତ

ୟେ ଭବସାଗରୁ ପାରିକର ଗଣନାଥ |୮|

ଗଣପତିଂକ ଚରଣେ ମୋହୋର ଦଇନି

ବଦୟନ୍ତି ଗ୍ରନ୍ଥିକ ସାରୋଳ ଦାସ ଶୂଦ୍ରମୁନି |୯|

କାର୍ତ୍ତିକ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ଚଉଠୀ ଗୁରୁବାର

ରୋହିଣୀ ନକ୍ଷତ୍ରେ ପଣିଲେ ପାଣ୍ଡବେ ବନସ୍ତର |୧୦|

ଅମୃତ ଯୋଗେ ଯେ ପଶିଲେ ଗହନେ

କାମ୍ୟକ ବନରେ ରହିଲେ ସେ ୟେକ ବରଷ ୟେକ ଦିନେ |୧୧|

ୟେ ଦିନୁ ଆଦିକଇଂ ତେର ଯେ ବରଷ

ବଞ୍ଚିଲେ ଧର୍ମର ନନ୍ଦନ ଅଗ୍ୟାଂତ ବନବାସ |୧୨|

କାମ୍ୟକ ନାମେଣ ୟେକଇ ପର୍ବତେ

ଭୀମ ଅର୍ଜୁନକୁ ରଇ ବଦନ୍ତି ଦେବ କୋନ୍ତେ |୧୩|

ଆମ୍ଭେ ଯେ ପଶିବା ହୋ ଗହନ ବନସ୍ତେ

ଦୁର୍ଗାଂକୁ ସୁମରଣା କର ହୃଦଗତେ |୧୪|

ଆପାଦ ଖଣ୍ଡଣୀ ଯେ ଖଣ୍ଡିବେ ଦୁର୍ଗତି

ଶ୍ରୀଦୁର୍ଗା ପାଦେ ବାବୁ ହୋଇବା ଭଗତି  |୧୫|

ଧର୍ମଂକର ବଚନ ଶୁଣିଣ ଚାରିଭ୍ରାଥ

ଦୁର୍ଗାଂକୁ ସୁମରଣା ଯେ କରନ୍ତି ବହୁତ |୧୬|

ସୁମରନ୍ତି କାତ୍ୟାୟନୀ ଅଭୟେ ମହାଦୁର୍ଗେ

ତୁହି ସେ ଆପାଦ ଖଣ୍ଡଣୀ ସର୍ବଯୁଗେ  |୧୭|

ଆପାଦ ଖଣ୍ଡଣୀ ମାଗୋ ଦୁର୍ଗତି ତାରେଣୀ

ଆଦି ଅନ୍ତ ମଧ୍ୟକୁ ମାତା ତୁହି ସେ କାରେଣୀ |୧୮|

ରଣେ ପଶିଲେ ସେ ନାରାୟଣୀ ସୁମରି

ଜଳେଣ ରକ୍ଷା ଯେ କରନ୍ତି ମାହେଶ୍ଵରୀ |୧୯|

ଅଟବ୍ୟାୟେ ଦୁର୍ଗେ ରକ୍ଷା ଯେ କରନ୍ତି ସର୍ବକାଳେ

ସର୍ବଠାରେ ରକ୍ଷା କରୁ ଗୋ ସର୍ବ ମଙ୍ଗଳେ |୨୦|

ଜ୍ଵରକାଳେ ମାଗୋ ସିମରି ରୁଦ୍ରାୟେଣୀ

ଶେଳଷମା ବ୍ୟାଧିକାଳେ ମୁମରିବା ବ୍ରହ୍ମାୟେଣୀ |୨୧|

ବାତି ଭେଦକାଳେ ବାରାହୀ ସୁମରିବା

ରାଜବିଗ୍ରହ କାଳେ ଇନ୍ଦ୍ରାୟଣୀ ନାମ ଯେ ଧରିବା |୨୨|

କାମର ସକାଳେ ସୁମରିବା କାମାକ୍ଷୀ

ବ୍ୟାଧି ପୀଡ଼ାକାଳେ ସୁମରିବା ପିଙ୍ଗଳାକ୍ଷୀ |୨୩|

ଅଜୀର୍ଣ୍ଣ କାଳେ ସୁମରିବା ଉଗ୍ରତାରା

ଭଇରୋବୀ ସୁମରିଲେ ନ ପୀଡ଼ଇ ଗର୍ଭଭାରା |୨୪|

ଶରୀରେ ପୀଡ଼ଇ ଯେବେ ନାନା ରୋଗ ବ୍ୟାଧି

ତ୍ରିପୁରା ସୁମରିଲେ ସମସ୍ତ ହୋଇ ସିଦ୍ଧି |୨୫|

ଦୁର୍ଘଟଣା କାଳେ କାଳିକୁ ସୁମରିବା

ଯାତ୍ରା ଅନକୂଳେ ମଙ୍ଗଳା ନାମ ଧରିବା |୨୬|

ପାକ ପଞ୍ଚନ କାଳେ ସୁମରିବା ହିଙ୍ଗୁଳା

ଭୋଜନର ବେଳେ ସୁମର ଦେବୀ ମହାଖଳା |୨୭|

ଅନୁଭବ କାଳେ ସୁମର ଅନନ୍ତାୟୀ

କୃଷି ଆରମ୍ଭ କାଳେ ସୁମରିବା ବରୁଣାଇ |୨୮|

ମୃଗୟା କାଳେ ସୁମରିବ ହିରଣାୟୀ

ଶୟନ କାଳେ ସୁମରିବ ଜାଗୁଳାଈ |୨୯|

ଆଧ୍ୟାନ କାଳେ ସୁମର ଅରୁଣାଙ୍ଗୀ

କେଶ ସଂଯୋଗ କାଳେ ସୁମର ଭାବାଙ୍ଗୀ |୩୦|

କ୍ଷତ୍ର ଆରମ୍ଭ କାଳେ ସୁମରିବ ଚାମୁଣ୍ଡା

ଦୁସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖିଲେ ମନେ ସୁମରିବ ବିଖଣ୍ଡା |୩୧|

ଭରା ଆରମ୍ଭ କାଳେ ସୁମରିବ ବାସେଳୀ

ଗ୍ରହ ଉପଦ୍ରବ କାଳେ ସୁମର ଭଦ୍ରକାଳି |୩୨|

ଅନନ୍ତ ମୂରତି ଯେ କହିତେ କାହାର ସକ୍ଷା

ଅନନ୍ତାଇଂକି ସୁମର ସେ ସର୍ବଠାରେ କରୁ ରକ୍ଷା |୩୩|

ଜୟ ଜୟ ମାହେଶ୍ଵରୀ ମହିଷାସୁର ଭକ୍ଷା

ପ୍ରସନ୍ନ ସାଧବୀ ମାତା ଗୋ ଫେଡ଼ସି ମନୋବାଞ୍ଛା |୩୪|

ଜଗୁଜନ ସୋଦରୀ ଗୋ ଶ୍ରୀ ସର୍ବମଙ୍ଗଳେ

ସଦା ସମ୍ପଦ ଦେଉ ଦଧିବାବନର ଅନକୂଳେ |୩୫|

ନମୋ କାତ୍ୟାୟିନୀ ମାଗୋ ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ

ତବ ଶ୍ରୀଚରଣେ ବନ୍ଦନା ଗୋ କରଇ ଅନୁବ୍ରତେ |୩୬|

ଅଭୟେ ଦେବୀ ସଂସାର ସୟଳ ଆଧିପତି

ଯୋଗେ ଯୋଗେଶ୍ଵରୀ ଗୋ ସାରୋଳ ଚଣ୍ଡୀମୂର୍ତ୍ତି |୩୭|

ସନ୍ତାନ ଶଉର୍ଯ୍ୟଗତି ପୂରାଅ ମନୋବାଞ୍ଛା

ତୁ ଆପାଦ ଖଣ୍ଡଣୀ ଗୋ ଦେଉ ସର୍ବଦୀକ୍ଷା |୩୮|

ସଂସିଦ୍ଧ ସାଧବୀ ସାରୋଳା ଚଣ୍ଡୀର ଚରଣେ ନିଜ ଦାସ

ବଦୟନ୍ତି ସାରୋଳ ଦାସ ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ଅଭ୍ୟାସ  |୩୯|

ଆହୋ ଚଇତନ ବିଲଂକ ଦେଶର ରାଜା ବଇବସୁତ ମନୁ

ମହା ବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା ସେ ଯେ କୁମ୍ଭଋଷିର ତନୁ |୪୦|

ମନୁ ପୁଚ୍ଛା କଲେ ଶୁଣିମା ଅଗସ୍ତି ହେ

ସଭାପର୍ବ ଶୁଣିଲି ମୁଂ ତୁମ୍ଭର ଅନୁଗ୍ରହେ  |୪୧|

ୟେ ଭବସାଗରୁ ମୁଂ କେମନ୍ତେଣ ତରି

ମୁକତିକି କାରଣ କହିବା ବିସ୍ତାରି |୪୨|

ଭଗତମତ୍ସଳ ଯେ ଅଟନ୍ତି ମୁନିଦେବେ

ଆରଣ୍ୟକ ପର୍ବ ମୋତେ କହିବା ମୁନି ୟେବେ  |୪୩|

ବସନ କୁଣ୍ଡଳ ଧୂପ ଦୀପ ନଇବେଦ୍ୟ

ଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ ଅକ୍ଷତ ଦିଲା ଅଗସ୍ତିଂକ ପଦ୍ମପାଦ |୪୪|

ନବତନ ବସନ ନଟିକାଳ ଫଳ

ଶ୍ରୀକରେ ପାଦଉଦକ ଘେନିଲା ବିଂଲକ ଦେଶର ମହୀପାଳ |୪୫|

ତବ ଚରଣ ପଂକଜେ ମୁନି ହେ ନିତ୍ୟେ ମୋହୋର ସେବା

ଭଗତ ଜନ ଉଦ୍ଧାରିଣ ମୁନି ହେ ମୋତେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇବା |୪୬|

ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ପଣ୍ତିତ ବଇବସୁତ ମନୁ ଶ୍ରୋତା

ମହା ଧାର୍ମିକ ବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା ଆଗସ୍ତି ମୁନି ବକତା  |୪୭|

ଶୁଣ ହୋ ମନୁପୁରୁଷ ଆରଣ୍ୟକ ପର୍ବ କଥା

ଧର୍ମ ଅର୍ଥ କାମ ମୋକ୍ଷ ପ୍ରାପତ ସର୍ବଥା |୪୮|

ରହିଲେ ପଣ୍ଡୁନନ୍ଦନ କାମ୍ୟକ ନାମେ ବନ

ନିଶାନ୍ତେ ଭ୍ରମନ୍ତି ମାରନ୍ତି ବନଜୀବମାନ |୪୯|

ଶୁଣ ଆହୋ ଚଇତନ କାମ୍ୟକ ନାମେ ଯେ ପର୍ବତ

ରାତ୍ରେ ଉତ୍ସର୍ଗ ହୋଇଥାଇ ଜୁଣ ତିନିଶତ |୫୦|

ଦିବସେ ଉତ୍ସର୍ଗ ପାଞ୍ଚଜୁଣ ପରିଯନ୍ତେ

କାମାକ୍ଷୀ ନଦୀ ବହଇ ଉତ୍ତର ପ୍ରଶସ୍ତେ |୫୧|

ସେ ନଦୀରେ ସ୍ନାହାନ ତତ୍ପଣ କରି ଜପିଲେକ କ୍ଷଣେ

ତେପନ ପୁରୁଷ ପରିଯନ୍ତେ ତରନ୍ତି ପିତୃଗଣେ |୫୨|

ସେ ପର୍ବତ ଉପରେ ଯେ ରହଇ ପଞ୍ଚୁରାତ୍ରେ

ପଞ୍ଚ ବରଷର ସେ ଖଣ୍ଡନ ହୁଅଇ ପାପମାତ୍ରେ |୫୩|

ସେ କାମ୍ୟକ ପର୍ବତ ଯେ ଅଟଇ କାମରୂପୀ

ଦିବସେ ସାମାନ୍ୟ ହୋଅଇ ରାତ୍ରେ ଗଗନ କ୍ଷେପି |୫୪|

ସେ ପର୍ବତେ ଥାଇ ଧ୍ୟାୟେ କରିଣ ଚିନ୍ତିଲେ

ଦେବତାୟେ ଦୃଶ ଆସି ହୁଅନ୍ତିଟି ଭଲେ |୫୫|

ରୋଗ ନ ପୀଡ଼ଇ ଆଷ୍ୟ ନୋହୋଇଟି କ୍ଷୟେ

ବୃଦ୍ଧ ଜନ ଦିଶଇ କାମଦେବର ପରାୟେ  |୫୬|

ସେ ପର୍ବତର ମହିମା ଯେ ଅଟଇ ୟେସନ

ଦିନେକ ଦ୍ରଶନ କଲେ ପାତକ ହୋଅଇ ଦହନ |୫୭|

ଶୁଣ ହୋ ମନୁରାୟେ ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି

ସେ କାମ୍ୟକ ବନେ ଯେ ପାଣ୍ଡବେ ବିହଡ଼ନ୍ତି |୫୮|

ଅଗସ୍ତିୟେ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଆହୋ ମନୁ

ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟ ଗ୍ୟାଂତା ତୁମ୍ଭେ ସୟଳ ପ୍ରସନ୍ନୁ |୫୯|

ଚଇତନ ପୁରୁଷ ମନୁକୁ କଲା ପୁଚ୍ଛା

କେଉଣ ପୁଣ୍ୟେ ପର୍ବତର ବିଦିତ ୟେସନେକ ମନୋବାଞ୍ଛା |୬୦|

ୟେ ଗିରିବର ଚରିତ ମୋତେ କହିବା ବ୍ୟବସ୍ତା

ଶୁଣିଣ ରାଗ ମୋହ ଫିଟୁ ଯେ ଅବସ୍ତା |୬୧|

ଶୁଣ ହୋ ଚଇତନ ଗିରିବର ଚରିତ

ସତ୍ୟ ଯୁଗେ ଯମଦଅଗ୍ନି କାମ୍ୟକ ଯୋଗ କଲେ ୟେଥ |୬୨|

କାମଭଦ୍ରା ନଦୀତୀରେ ପୂଜିଲେ କାମାକ୍ଷୀ

ଶଦ୍ଧ ସଷ୍ଟିକ ତେଜ ଦିଶଇ ପିଙ୍ଗଳାକ୍ଷୀ |୬୩|

ଆଗାଦ ଗଭୀରେ ସେ ବିଜୟେ କାମସେଣା

ମହାବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା ସେ ଶଇଳ ରାଜାର ଦୁଲଣା |୬୪|

ବ୍ରହ୍ମାର ନନ୍ଦନ ସେ କଣ୍ଡୁ ମହଋଷି

ଠୁଳ ଋଷି ବୋଲିକରି ୟେହାଂକର ଶିଷି |୬୫|

ୟେହାଂକର ନନ୍ଦନ ଭୂତ ମହଋଷି

ଦଧିଋଚି ବୋଲିଣ ଯେ ୟାହାଂକର ଶିଷି |୬୬|

ଦଧିଋଚିର ଶିଷ ଯେ ଗାର୍ଗବ ପ୍ରୋହିତ

ଅସ୍କନ୍ଦ ଦ୍ଵାଦଶ ବୋଲି ୟେହାଂକର ସୁତ |୬୭|

ଅସ୍କନ୍ଦ ପୁତ୍ର ଯେ ହୋଇଲେ ବରୁଣ

ବରୁଣ ଋଷିର ପୁତ୍ର ହୋଇଲା ଅରୁଣ |୬୮|

ଅରୁଣର ତହୁଂ ପୁତ୍ର ହୋଇଲେକ ତିନି

ସୁଦେବ ଭାରଦ୍ଵାଦଶ ଆବର ଜମଦଗ୍ନି |୬୯|

ଗନ୍ଧର୍ବ ରାଜାର ନାମ ଅଂଶୁମାଳୀ

ୟେହାଂକରେ ଉପୁଜୁଲା ଚାରି ଯେ ଦୁଲାଳୀ |୭୦|

ରେଣୁକା ସଉନିକା ଅମ୍ବିକା ଯମନିକା

ଯମଦଗ୍ନିକି ପ୍ରଦାନ କଲେକ ରେଣୁକା |୭୧|

ସଉନିକା ପ୍ରଦାନ ହୋଇଲେ ଗାଧି ନରପତ୍ୟେ

ଜମଦଗ୍ନି ଯାଗକଲେ ସନ୍ତାନ ନିମନ୍ତେ  |୭୨|

ସଉନିକା ରେଣୁକା ଅଟନ୍ତି ବେନି ଯେ ବହେଣୀ

ଦୁହେଂ ସନ୍ତାନ ନମନ୍ତେ ପାଦାର୍ଘ୍ୟ ଦିଲେ ଆଣି |୭୩|

ରେଣୁକା ବୋଇଲା ଶୁଣ ଜମଦଗ୍ନି ମୁନି ହେ

ପୁତ୍ର ଗୋଟିୟେ ବାଞ୍ଛା କରନ୍ତି ମମ ଭଗ୍ନୀ ଆହେ  |୭୪|

ୟେମନ୍ତ କରି ପୁତ୍ର ଗୋଟିୟେ ଦେବ ବ୍ରହ୍ମଯତି

ଗାଧିରାଜ୍ୟକୁ ସେ ହୋଇବ ୟେକାଂଗ ଚକ୍ରବ୍ରତୀ |୭୫|

ବଳବନ୍ତ କ୍ଷତ୍ରୀ ସେ ଯେ ହୋଇବ ମହାତେଜା

ୟେ ନବଦୀପ ସପତ ସାଗରେ ହୋଇବ ମହାରାଜା |୭୬|

ୟେମନ୍ତ ସନ୍ତତି ଜାତ କରିବା ଜମଦଗ୍ନି

ୟେମନ୍ତେ ପୁତ୍ରବନ୍ତୀ ହୋଇବେ ମୋହୋର ଭଗିନୀ |୭୭|

ରେଣୁକାର ବଚନ ଶୁଣିଣ ମହଋଷି

ୟେହି କାମ୍ୟକ ବନେ ଯଗ୍ୟଂ କଲେକ ଆସି |୭୮ |

ସୁଦେବ ଭାରଦ୍ଵାଶ ଜମଦଗ୍ନି

ୟେକ ଯାଗକୁଣ୍ଡ ପାତିଲେକ ମୁନି ତିନି |୭୯|

କାଳ ଅନଳ ବଇଶ୍ୟାନର ବରିଲେ ବହନି

ୟେମନ୍ତେ ସନ୍ତତି ଯାଗ କଲେ ଜମଦଗ୍ନି |୮୦|

କାଳାନକ ବଇଶ୍ୟାନର ବଢିଲେ ବେନି ଅଗ୍ନି

ଅଗ୍ନି ଅଭିମୁଖେ ଆହୁତି ଦିଅନ୍ତି ବହନି |୮୧|

ରଜ ବୀର୍ଯ୍ୟ ପବିତ୍ରକୁ ଦିଅନ୍ତି ଆହୁତି

କାଳ ଅନଳେ ଦିଅନ୍ତି ଗାଧିରାଜ ସତ୍ୟି |୮୨|

ବଇଶ୍ୟାନର ଅଗ୍ନି ଯେ ଆପଣାର ଯାଗ

ମହାମନ୍ତ୍ରେ ଅଭିରଥି ଯେ ମୁନି ଦିଅନ୍ତି ହବିର୍ଭାଗ |୮୩|

ବେନି ମହାମନ୍ତ୍ରେ ପ୍ରାଶନ୍ନ ଘୃତ ତିଳ ହବି

ଉଦକ ସମାର୍ଜନେ ସେ ବରଣ ଜାହ୍ନବୀ |୮୪|

ୟେକ ବ୍ରାହ୍ମଣକେ କରାଇ ବେନିଯାଗ

ବେନିଯାଗ ଅଭ୍ୟାନ୍ତରେ ଦେଇ ବେନିଭାଗ |୮୫|

କାମ୍ୟକ ଯାଗ କଲେ ୟେହି କାମ୍ୟକ ତୀର୍ଥେ

ମହାଯାଗ କଲେ ମାଘ ତିରିଶି ଦିନ ପରିଯନ୍ତେ  |୮୬|

ଆୟୁର ଜ୍ୟୋତିର ଯେ ୟେହି ବେନି ମନ୍ତ୍ରେ

ଚରୁ ଫୁଟାଇଲେ ସେ ଯାଗର ସମାପତେ |୮୭|

ଧନୁ ଶୁକ୍ଳ ପକ୍ଷ ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ଭୃଗୁବାର

ପୁଷ୍ୟା ନକ୍ଷତ୍ର ଭୋଗ୍ୟ ଅଟଇ ସେ ଦିନର |୮୮|

ବାଳବ ନାମେ କରଣ ପ୍ରୀତି ନାମେ ଯୋଗ

ସେ ଦିନ ଜମଦଗ୍ନି କାମ୍ୟେକ ବନେ କଲେ ଯାଗ |୮୯|

ମକର ମାସ ଅନ୍ତେ ଶେଷ ହୋଇଲା ପୂର୍ଣ୍ଣାହୁତି

ଘୃତ ଧୂମ୍ର ଆପ୍ୟାନେ ପିତୃଲୋକେ ସ୍ଵର୍ଗଗତି |୯୦|

ଚରୁ ଫୁଟିୟେକ କାଢିଲେ ତପୋବନ୍ତ

କୁମ୍ଭ କୃଷ୍ଣ ପ୍ରତିପଦାୟେ ହୋଇଲା ପ୍ରାପତ |୯୧|

ଚରୁ ଫୁଟାଇଣ କାଢିଲେ ଅନ୍ନଯୋଗ

ତାହା ଥୋଇଲେ ସେ କରିଣ ବେନିଭାଗ |୯୨|

ଜମଦଗ୍ନି ବୋଇଲେ ରେଣୁକାକୁ ହକାରି

ଦୁଇ ବହେଣୀ ଆସ ତୁମ୍ଭେ ସ୍ରାହାନ ବେଗେ କରି |୯୩|

ରେଣୁକାକୁ ବୋଇଲେ ଯେଉଂଣ ଚରୁ ଅଛି ପୂର୍ବଭାଗେ

ତାହା ପ୍ରାଣନ ତୁମ୍ଭେ କରିବ ଗୋ ଆଗେ  |୯୪|

ପଚ୍ଛିମ ଆଡେ ଯେ ଅଛଇ ଯେଉଣ ଚରୁ

ଗାଧିରାଜାର ଭାରିଯା ତାହା ଆପ୍ୟାନ କରୁ |୯୫|

ଯେମନ୍ତ ବୋଲି ମହାତ୍ମା ଗଲେ ଆହାର୍ନିକେ

ଗଙ୍ଗାକଇଂ ସ୍ରାହାନ କରିଗଲେ ରେଣୁକା ସଉନିକେ |୯୬|

ରେଣୁକା ଅଟଇ ଯେ ଋଷିଂକର ପତ୍ନୀ

ନିତ୍ୟକର୍ମ ତାହାଂକର ଅପୋର ଯୋଗ ଘେନି |୯୭|

ସଉନିକା ଅଟନ୍ତି ଯେ ରାଜାର ଭାରିଯା

କ୍ଷତ୍ରିୟ ପ୍ରକୃତି ସେ ସମସ୍ତ କର୍ମମାନ କରନ୍ତି ପରିତେଜ୍ୟା |୯୮|

ସ୍ରାହାନ ସାରିଣ ସେ ଯେ ଅଇଲେ ବହନ

ଈଶାଣ ଭାଗ ଚରୁ ସେ କଲେକ ପ୍ରାଶନ  |୯୯|

ରେଣୁକା ଅଟନ୍ତି ଯେ ଋଷିଂକର ଭାରିଯା

ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରନ୍ତେ ଉଛୁର ହୋଇଲାକ ପୂଜା |୧୦୦|

ପଛେଣ ଅଇଲେ ସେ ହୋଇଲେ ଚରୁଘରେ

ଦେଖିଲେ ପୂର୍ବଭାଗ ଚରୁ ନାହିଂ ବିସ୍ମୟର ମନରେ |୧୦୧|

ପଚ୍ଛିମ ଭାଗ ଚରୁ ଭୁଞ୍ଜିଲେ ଅତି ଖରେ

ଜାଣିଲେ ଜମଦଗ୍ନି କୋପ କରିବେ ମୋହୋରେ |୧୦୨|

ପଚ୍ଛିମ ଭାଗ ଚରୁ ଭୁଞ୍ଜିଲେ ରେଣୁକା

ତେଣୁ ଗର୍ଭବତୀ ହୋଇଲେ ବେନି ଯେ ନାୟିକା  |୧୦୩|

ଅବୋଧ ବାମା ସେ ଚରୁ ନୁଆରିଲେ ବାରି

ଭକ୍ଷିଲେ ପାଲଟାଇ ଋଷିର ବାକ୍ୟ ହୁଡ଼ି |୧୦୪|

ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ଶୁଣ ମନୁ ଭଗବନ୍ତେ

ଦୁହିଂକରି ତହୁଂ ଉପୁଜିଲେ ବେନି ସୁତେ |୧୦୫|

ଗାଧିରାଜା ଘରେ ଉପୁଜିଲେ ବିଶ୍ଵାମିତ୍ରେ

ପ୍ରଶୁରାମ ଜାତ ହୋଇଲେ ଜମଦଗ୍ନି କ୍ଷେତ୍ରେ |୧୦୬|

ବାମ କରେ ଡାହାଣାବ୍ରତେକ ଶଙ୍ଖ ଚିହ୍ନ

ଦକ୍ଷିଣ କରସ୍ଥଳେ ବିରାଜଇ ପଦ୍ମ ଚିହ୍ନ  |୧୦୭|

ବାମ କରେ ପ୍ରଶୁ ତୀକ୍ଷ୍ମ ଚିହ୍ନ ସେ ଅଛଇ

ଦକ୍ଷିଣ କର ସ୍ଥଳେ ଚକ୍ର ଚିହ୍ନ ଯେ ଅଛଇ |୧୦୮|

ଅତିୟ ସୁକୁମାର ସୁସଞ୍ଜି ତନୟେ

ବେନି ଲୋଚନ ବିରାଜଇ କାଳଚକ୍ର ପ୍ରାୟେ |୧୦୯|

ବେନିପାଦ ତଳେ ପଦ୍ମ ଚିହ୍ନ ବିରାଜଇ

ଚଉରାଶି ଗୁଣେ ଲକ୍ଷଣ ଅଟଇ ମହାତେଜଇ  |୧୧୦|

ପୁତ୍ର ଜାତ ଶୁଣିଣ ସାନନ୍ଦ ଜମଦଗ୍ନି

ପୂର୍ଣ୍ଣ ପାତ୍ର ଥୋଇ ବିଚାରିଲେ ସପତାଙ୍ଗ ପାଞ୍ଜି ଘେନି |୧୧୧|

କୁମ୍ଭମାସ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ତୃତୀୟାର ଦିନ

ଭଉମବାରେ ସେ ଦିନ ରେଣୁକା ଚରୁ କଲେ ପ୍ରାଣନ |୧୧୨|

କୁମ୍ଭ ମୀନ ମେଷ ବୃଷ ମିଥୁନ କକଡା ସିଂହ କନ୍ୟା ତୁଳା ବିଛା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣେ

ପ୍ରଶୁରାମ ଜାତ ହୋଇଲେ ବିଛା ଦଶମୀର ଦିନେ |୧୧୩|

ଉତ୍ତର ଭାଦ୍ରେ ମୀନ ଯେ ହୋଇଲାକ ରାଶି

ଜାତି ଦଇବଗ୍ୟଂ ସେ ଗଣି କହଇ ଯେ ଆସି  |୧୧୪|

ବୃହସ୍ପତି ବେଳରେ ଯେ କୁମର ଉତପତ୍ତି

ସୁରଗୁରୁ ସପତମ ଗୃହରେ ଅଛନ୍ତି  |୧୧୫|

ଚତୁର୍ପାଦେ ଦୃଷ୍ଟି ଦେଇଛନ୍ତି ବୃହସ୍ପତି

ୟେସନେକ ଯୋଗ ଲଗ୍ନେ କୁମର ଉତପତ୍ତି |୧୧୬|

ସମସ୍ତ ଗ୍ରହମାନେ ଶୁଭ ବିଚାରନ୍ତି

ମହା ସିଦ୍ଧନ୍ତ କ୍ଷତ୍ରିୟ କୁମର ଅଟଇ ଦେବଯାତି |୧୧୭|

ଶନିଶ୍ଚର ରହିଛନ୍ତି ଗୃହର ନବମେ

ପାପ ଗ୍ରହ ନାହିଂ କିଛି ତୃତୀୟ ସପ୍ତମେ |୧୧୮|

ଉତ୍ତର ଭୋଦୋ ମୀନରେ ଗଣ୍ଡମୂଳ ନାସ୍ତି

ସପ୍ତାଙ୍ଗ ଘେନିଣ ଜମଦଗ୍ନି ବିଚାରନ୍ତି |୧୧୯|

ଅଶ୍ଵିନୀ ନକ୍ଷତ୍ରର ଯେ ଆଗ ତିନି ଦଣ୍ଡ

ୟେଥେ ଜନ୍ମିଲେ ଷୋହଳ ବରଷେ ପାଇ ଗଣ୍ଡ |୧୨୦|

ଯଥା ଜନ୍ମ ହୋୟେ ତାର ତଥା ହୋୟେ ସତ୍ତ୍ଵ

ବୁଝନ୍ତି ଯେ ଜମଦଗ୍ନି ବିଚାରିଣ ତତ୍ତ୍ଵ |୧୨୧|

ମଘା ନକ୍ଷତ୍ର ପ୍ରଥମ ଯେଉଂ ଚାରି ଦଣ୍ଡ

ୟେଥେ ଜାତେ ହେଲେ ଅଷ୍ଟ ବରଷକୁ ଗଣ୍ଡ |୧୨୨|

ଅଶ୍ଳେଷା ନକ୍ଷତ୍ର ଆଗେ ଯେଉଂ ସାତଦଣ୍ଡ

ୟେଥେ ଜାତ ହେଲେ ଚାରି ବରଷକୁ ଗଣ୍ଡ |୧୨୩|

ରେବତୀ ନକ୍ଷତ୍ରର ଯେ ଶେଷ ପାଞ୍ଚ ଦଣ୍ଡ

ୟେଥେ ଜନ୍ମ ହେଲେ ଷଡ଼ମାସେ ପାଇ ଗଣ୍ଡ |୧୨୪|

ଅଶ୍ଵିନୀ ମୂଳା ମଘା ଯେ ଅଶ୍ଳେଷା ନକ୍ଷତ୍ର

ଜ୍ୟେଷ୍ଠା ରେବତୀ ଯେ ଷଡ଼ ଅଟନ୍ତି ୟେମନ୍ତ |୧୨୫|

ୟେ ଯୋଗରେ ଯେବେ ଜାତ ହୁୟେ ବାଳଶିଷି

ଅବଶ୍ୟ ଭୋଗ କରେ ସେ ହୋଇ ଗଣ୍ଡଦୋଷୀ |୧୨୬|

ପିତାକୁ ଦୋଷ ଲାଗଇ ଦିବସ ଜନ୍ମିଲେ

ରାତ୍ରେ ଜନ୍ମିଲେ ମାତାକୁ ଲାଗଇ ବୃହସ୍ପତି ବୋଇଲେ |୧୨୭|

ଜଗଦଗ୍ନି ମହଋଷି ଗଣ୍ଡମୂଳ ଦୋଷ ବାରି

ପୁତ୍ରକଇଂ ଦେଖିଗଲେ ଶ୍ରୀକରେ ଅର୍ଘ୍ୟସ୍ଥାଳୀ ଧରି |୧୨୮|

କରେ ଦୀପାବଳୀ ଘେନିଣ ଯେ ଦିଲେ ଅର୍ଘ୍ୟ

ଲକ୍ଷଣ ବିଚାରିଣ ଆନନ୍ଦ ଉଦବେଗ  |୧୨୯|

ଦେଖିଲେ ସମସ୍ତ ରୂପ ଗୁଣ ବାଛି

ଶ୍ରୀଭୁଜର ମଧ୍ୟେ ପ୍ରଶୁ ଚିହ୍ନ ୟେକ ଅଛି |୧୩୦|

ତେଜ ଗୁଣ ଦେଖଇ ପୁଛା କଲେ ରେଣୁକାକୁ

ଈଶାନ୍ୟ ଭାଗ ଚରୁ ମୁଂ ଦେଇଗଲି ତୁକୁ |୧୩୧|

ତାହା ତୁ ଭକ୍ଷ ନ କଲୁ କି ରେଣୁକା

ରେଣୁକା ବୋଇଲା ତାହା ଭକ୍ଷିଲେ ସଉନିକା |୧୩୨|

ଜମଦଗ୍ନି ମହଋଷି ପାଇଲେ ବିକୃତ

ବୋଇଲେ ତୋର ଉଦରେ ଗୋ କ୍ଷତ୍ରୀ ହୋଇଲା ଜାତ |୧୩୩|

ରାଜାର ଘରେ ଯାଇଂ ଜନମ ହୋଇଲା ତପୀ

ଚରୁ ପାଲଟନ୍ତେ ୟେମନ୍ତ ହୋଇଲା ଅଦ୍ୟାପି |୧୩୪|

ସର୍ବନାଶ ଗଲା ସ୍ତୀରୀଂକର ମନ୍ଦପଣେ

ଆମ୍ଭେ ଆହାନ୍ନିକ କରି ନ ଯାନ୍ତୁ ଯେବେ କ୍ଷଣେ  |୧୩୫|

ଆମ୍ଭର ଥାନ୍ତେ କିଂପେ ହୁଅନ୍ତା ୟେମନ୍ତ

କ୍ଷତ୍ରୀ ଆସି ମୋହୋର ଘରେ ହୋଇଲାକ ଜାତ |୧୩୬|

ସମସ୍ତ ଉପେକ୍ଷି ମୁନୁ ଆଦରିଲେ କର୍ମ

ପ୍ରଶୁ ଚିହ୍ନ ଦେଖଇ ନାମ ଦିଲେ ପ୍ରଶୁରାମ |୧୩୭|

ପୁଣ ସମୟେକେ ହୋଇଲେ ରେଣୁକା ଗର୍ଭବତୀ

ସମଯୋଗେ ଘେନିଣ କୁମାର ଉତପତ୍ତି  |୧୩୮|

ଦେଖିଣ ଜମଦଗ୍ନି ଯେ ସାନନ୍ଦ ହୋଇଲେ

ହଳୀଓରାମ ନାମ ସେ ପୁତ୍ରକଇଂ ଦିଲେ |୧୩୯|

ପୁଣ ସମୟେକେ ଉପୂଜିଲା ଆରେକ ଯେ ପୁତ୍ରେ

ରଘୁରାମ ନାମ ତାକୁ ଦେଲେ ଜମଦଗ୍ନି ତପୋବନ୍ତେ |୧୪୦|

ପୁଣ କାଳେଣ ଯେ ହୋଇଲା ପୁତ୍ର ଜନ୍ମ

ସେ ସାମପୁତ୍ରର ନାମ ଦିଲେକ ନୀଳରାମ |୧୪୧|

ୟେମନ୍ତେ ଜମଦଗଂକର ଚାରିପୁତ୍ର ଉତପନ୍ନ

ପ୍ରଶୁରାମ ହଳୀଓରାମ ରଘୁରାମ ନୀଳରାମ |୧୪୨|

ୟେମନ୍ତେ ଚାରିପୁତ୍ରେ ଜମଦଗ୍ନିଂକର ଜାତ

ଶୁଣିମା ସାବଧନେ ବିଲଂକ ଆଧିନାଥ |୧୪୩|

ଚଇତନ ପୁଚ୍ଛାକଲେ ଶୁଣ ହେ ମନୁଦେବ

ପ୍ରଶୁରାମ କ୍ଷତ୍ରୀପଣ ଦେବଂକୁ ଅସମ୍ଭବ |୧୪୪|

ମହା କ୍ଷତ୍ରୀବନ୍ତ ହୋଇଲେ ସେ କେମନ୍ତେ

କହିବା ଅଗସ୍ତି ହୋ ପରମ ପଣ୍ଡିତେ |୧୪୫|

ଆହୋ ଚଇତନ ଶୁଣ ୟେଥର ବାରତା

ତୁ ଯେ ପୁଚ୍ଛା କଲୁ ପ୍ରଶୁରାମଂକର କଥା |୧୪୬|

ଜମଦଗ୍ନି ବିଜେ କରିଅଛନ୍ତି କାମ୍ୟକ ପରବତେ

କାମ୍ୟଶ୍ରାଦ୍ଧ କରିବେ ସେ ପିତୃକାର୍ଯ୍ୟ ଅର୍ଥେ |୧୪୭|

ତୁଳମାସ କୃଷ୍ଣ ପକ୍ଷ ଚଉଠୀ ଭୃଗୁବାର

ରୋହିଣୀ ନକ୍ଷତ୍ର ଭୋଗ ଅଟେ ସେ ଦିନର |୧୪୮|

ଚାରି ପୁତ୍ରନ୍ତ ଯେ ଜଗଦଗ୍ନି ହକାରି

ଗଣ୍ଡା ଗୋଟିୟେକ ଆଣ ବାବୁ ବେଗେ ମାରି |୧୪୯|

ପିତାର ବଚନ ସେ ପାଇଣ କୁମାରେ

କରେଣ କୋଦଣ୍ଡ ସେ ଘେନିଣ ତୀକ୍ଷଶରେ |୧୫୦|

ପଛିମେ ପ୍ରଶୁରାମ ରଘୁରାମ ଯେ ଉତ୍ତରେ

ପୂର୍ବେ ହଳୀଓରାମ ନୀଳରାମ ଦକ୍ଷିଣରେ  |୧୫୧|

ଚାରି କୁମରେ ଚଳିଗଲେ ବେଣ୍ଟ ଯେ ପାରିଧି

ଜମଦଗ୍ନ ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରିଲେ ଯଥାବିଧି |୧୫୨|

ଜମଦଗ୍ନି ବୋଇଲେ ରେଣୁକା ପାଣି ଆଣ ରତ୍ନଘଟେ

ପିତୃ ତର୍ପଣ କରିବା ୟେ ନଦୀର ତଟେ |୧୫୩|

ତମ୍ବା କପୋରାୟେ ରେଣୁକା ଦିଅନ୍ତି ପାଣି

ସଉରୋଭ ପାତ୍ରେ ଉଦେକ ଦିଅନ୍ତି ମହାମୁନି |୧୫୪|

ତିଳ ଉଦକ ତର୍ପଣ କରନ୍ତି ଜମଦଗ୍ନି ମହାମୁନି

ରେଣୁକାୟେ ସନ୍ନିଧ୍ୟରେ ଦିଅନ୍ତି ତୋଳି ପାଣି |୧୫୫|

ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ଶୁଣିମା ମନୁରାୟେ

ଚିତ୍ରସେନ ଗନ୍ଧର୍ବ ଯେ ବାସବ ତନୟେ |୧୫୬|

ଆକାଶେ ଦିଗବିଜେ କରଇ ବିଦ୍ୟାଧର

ସେ ଗନ୍ଧର୍ବର ଛାଇ ଦିଶିଲା ଜଳ ଘଟର |୧୫୭|

ଯୁଗତେ ଗନ୍ଧର୍ବ ସେ ସରୂପେ ଭରହ ନାୟେକା

ଛାୟା ଦେଖଇ ମୋହେ ବଶ ହୋଇଲେ ରେଣୁକା |୧୫୮|

ଆକାଶେ ଅବଲୋକନେ ଚାହାନ୍ତେ ଉପଲେଖି

ୟେଣେ ସ୍ଵାମୀର ତର୍ପଣକୁ ତୁଲେ ନାହିଂ ଗନ୍ଧର୍ବ ରୂପ ଦେଖି |୧୫୯|

ମଉନେ ମହାତମା ନ ଦିଅନ୍ତି ସମ୍ଭାଷି

ତର୍ପଣ ନିହାଇ ନ ସରଇ ମଉନେ ଛନ୍ତି ବସି |୧୬୦|

ଚିତ୍ରସେନ ଯହୁଂ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଲା ଅମର ସ୍ଵର୍ଗେ

ପାଣି ଘଟ ତୋଳଇ ଦେବୀ ଆସନ୍ତି ବେଗେ ବେଗେ |୧୬୧|

ରାଗେଣ ତର୍ପଣ ଛାଡ଼ିଲେ ତପୋନିଷ୍ଠି

ରାଗେଣ ବୋଇଲେ ପୋଡ଼ୁ ୟେ ସ୍ତିରୀ ଜନ୍ମ ଗୋଟି |୧୬୨|

ବିଶ୍ଵାସ ନ ଯିବା କେବେହେଂ ସ୍ତିରୀପାଣୀ

ଦେଖିଲେ ମତ୍ତ ହୁଅନ୍ତି ଯେ ପାପିଷ୍ଠା ବିରହିଣୀ |୧୬୩|

ପର ପୁରୁଷକଇଂ ଦେଖିଲେ ଯେହ୍ନେ ଆପଣେ ହୁଅନ୍ତି ମତ୍ତା

ପ୍ରମଦା ନାମ ୟେହାଂକୁ ଆନେ କେମନ୍ତେ ଦିଲାକ ବିଧାତା |୧୬୪|

ତୁ ଲୋ ରେଣୁକା ହୋଇଲୁ ପରେ ପରାଭବି

ମୋତେ ଭୋଗ୍ୟ ତୁଲୋ ୟେବେ ହୋଇଲୁ ଅଲାଗି |୧୬୫|

ମୋହୋର ପରା ସ୍ଵାମୀ ଥାଉଂ ପରେଣ ତୋ ମନୀଷା

ଦେହ ମୋର ନ ଛୁଅଂ ଆଝିଂ ପୂରିଲା ତୋର ଆଶା |୧୬୬|

ପର ଅର୍ଥଭୋଗୀ ହୋଅନ୍ତି ଯେଉଂଣ ବାମା

ଆର ବେଳେ ନ ଯିବା ସେ ସ୍ତିରୀଂକର ସୀମା |୧୬୭|

ସ୍ଵାମୀର ଭ୍ରଚ୍ଛନାୟେ ଦେବୀ ବସିଲେ ଯାଇଂ ଦୂରେ

ଅଶ୍ରୁଜଳ ଗଳଇ ଦେବୀ ରୋଦଇ ଉଂଚ୍ଚସ୍ଵରେ |୧୬୮|

କଟୁବାକ୍ୟ ଶୁଣି ଶୋକ କରଇ ରେଣୁକା

ଜମଦଗ୍ନି ବୋଲେ ମୋତେ ନି ଦିଅ ତୁ ଦେଖା |୧୬୯|

ଯାହାଠାରେ ମନ ତୋହୋର ବଳିଛି ଆବର

ସେଠାରେ ଯାଇଂ ବସିଣ ରୋଦନ ତୁ କର |୧୭୦|

ରେଣୁକା ରୋଦନ କଲେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଅସ୍ତଯାୟେ

ମୃଗଭାର ଘେନି ବିଜେ ତିନୋଟି ତନୟେ |୧୭୧|

ହଳୀଓରାମ ରଘୁରାମ ନୀଳରାମ ତିନି

ପୁତ୍ରନ୍ତ କୋଳେ ବସାଇ ବୋଇଲେ ଜମଦଗ୍ନି |୧୭୨|

ପୁତ୍ରେ ପଚାରିଲେ ପିତା ମାତା ବସିଲେ କିଂପେ ଦୂରେ

ବିଧୂର ଆତ୍ମା ପ୍ରାୟେ ହୋଇ ରୋଦନ୍ତି ବିକଳେ |୧୭୩|

ଜମଦଗ୍ନି ବୋଇଲେ ଶୁଣସି ରେ ବାବୁ

ଅନ୍ୟାୟ କଥା ମାତା ତୁମ୍ଭର ଆଚରିଲା ସବୁ |୧୭୪|

ପ୍ରତକ୍ଷେ ଦେଖିଲାଇଂ ଛାର ସ୍ତିରୀ ଜନ୍ମ ଅଟଇ ପାପିଷ୍ଠୀ

ମୁକୁଇଂ ତେଜ୍ୟା କରି ଆନକୁ ଦିଲା ଦୃଷ୍ଟି  |୧୭୫|

ପିତାର କ୍ରୋଡୁଂ ଡେଇଂ ପଡ଼ିଲେ ତିନିପୁତ୍ରେ

ଆମ୍ଭର ମାତାକୁ କେ ଦୁଷିଲା ରେ ୟେ ତିନିଜଗତେ |୧୭୬|

ଆଗ୍ୟାଂ ଦେବାକ ତାତ ଛେଦିମୁଂ ତାର ଶିର

ଆମ୍ଭର ମାତାକଇଂ ହରିତେ ୟେତେ ଦର୍ପ କାହାର |୧୭୭|

ଯଦ୍ୟପି ହୋଇବେ ତାତ ହରିହର ବ୍ରହ୍ମା

ଅବଶ୍ୟ ମାରିବୁଂ କେ ଲଂଘିବ ଆମ୍ଭର ସୀମା |୧୭୮|

ଜମଦଗ୍ନି ବୋଇଲେ ବାବୁ କେହି ନାହିଂନା ଲଂଘନ୍ତା

ବାଦ୍ୟାଧରକଇଂ ଦେଖି ଦୃଷ୍ଟି ଦିଲା ତୁମ୍ଭର ଯେ ମାତା |୧୭୯|

ତିନି ପୁତ୍ରେ ବୋଇଲେ ତାତ ୟେହେନ୍ନେକ ଛାର କଥା

କେମନ୍ତ ଜମଦଗ୍ନି ବୋଲାଅ ତିମ୍ଭେ ମହାଗ୍ୟାଂତା |୧୮୦|

ଚାହିଂମା ମାତ୍ରକେ ମାତାକୁ ୟେଡେକ କିଂକେ କୋପ କରୁଅଛୁ

ବିଧାତା ମୋଢା କିଂପେ ଦିଲା ବେନିଚଛୁ |୧୮୧|

ବିଧାତାକୁ ସେ କୋପ କରିବୁ ନା ପିତାମହ

ଆମ୍ଭର ବିଚାରେ ପିତା ତୁମ୍ଭର ସିନା ଦ୍ରୋହ |୧୮୨|

ପୁତ୍ରଂକର ବଚନେ କୋପ କଲେ ଜମଦଗ୍ନି

ଆରେ ଦାରାଚଉର୍ଯ୍ୟେ ଜାତକଲା ପୁତ୍ର ତିନି |୧୮୩|

ଦୋଚାରୀ ଯୁବତୀର କେବଳ ହୋଅନ୍ତି ସୁତ

ପିତାର ବଚନ ସେ ଲଂଘନ୍ତି ବାଳୁତ |୧୮୪|

ଆରେ ମୋର ପୁତ୍ର ହୋଇ କିରେ ୟେମନ୍ତ କଥା କହ

ପଳାଇ ଯାଅ ଦଣ୍ଡେହେଂ ମୋର କତିରେ ନ ରହ |୧୮୫|

ପିତା ମୁଖ ଚାହିଂଣ ବୋଇଲେ ତିନିପୁତ୍ରେ

ଆମ୍ଭମାନନ୍ତ ଚଳୁଛ କାହିଂର ନିମନ୍ତେ  |୧୮୬|

ତୁ ତ ପିତା ହୋଇ କଲୁ ଆମ୍ଭଂକୁ ନିରାଶ

ମାତା ସେହି ଦିଲା ଠାବ ଗର୍ଭେ ଦଶମାସ |୧୮୭|

ପିତା ସହି ନୁଆରଇ ଗର୍ଭର ଯେତେ ଭାରା

ଜନ୍ମ କରି ଜନନୀ ମୁଖରେ କ୍ଷୀର ଦିଲା |୧୮୮|

ଅନେକ କାଳ ପରିଯନ୍ତେ ପାଇଲା ଯେତେ କଷ୍ଟଇଂ

ବିଚାରେ ଯୋଗାଇଲେ ମାତାର ସେ ପୁତ୍ର ଅଟଇ |୧୮୯|

ୟେହା ଶୁଣି ବଚନେ କିଣି ନୁଆରିଲେ ଜମଦଗ୍ନି

ମାତାଂକର କୋଳୋ ଯାଇଂ ବସିଲେ ପୁତ୍ର ତିନି |୧୯୦|

ଆହୋ ଚଇତନ ଗଣ୍ଡାଭାର ଘେନି ବିଜୟେ ପ୍ରଶୁରାମ

ଜମଦଗ୍ନିଂକ ଚରଣେ ହୋଇଲେ ପ୍ରଣମ୍ୟ  |୧୯୧|

ପ୍ରଶୁରାମ ବୋଇଲେ ତାତ ବିରସ କିଂପା ମାୟେ

ଅଭିମାନ ଘେନି କିଂପେ ବସିଲେ ତିନି ଯେ ତନୟେ |୧୯୨|

ଜମଦଗ୍ନି ବୋଇଲେ ବାବୁ ରେ ମାତା ଯେ ତୋହୋରି

ଆମ୍ଭନ୍ତ ତେଜ୍ୟା କରି ହୋଇଲା ଦୋଚାରୀ |୧୯୩|

ପ୍ରଶୁରାମ ବୋଇଲେ ତାତ ତାହାର ୟେଡ଼େକ ଭରସା

ଅଗ୍ନିର ଝାସିତେ କେ ବଳାଇଲା ମନୀଷା |୧୯୪|

ଜମଦଗ୍ନି ବୋଇଲେ ବାବୁ ମୋହୋର ପିତୃ ତର୍ପଣ କାଳେ

ଚିତ୍ରସେନ ଗନ୍ଧର୍ବ ଯାଉଥିଲା ଗଗନ ମଣ୍ଡଳେ  |୧୯୫|

ଜଳଘଟ ଭିତରେ ଦିଶିଲା ତାର ଛାୟା

ତାହା ଦେଖି ମାତା ତୋହୋର ଅସାଷ୍ଟମେ ବୁଡ଼ାଇଲା କାୟା |୧୯୬|

ତିନି ପୁତ୍ରେ ବୋଇଲେ ପିତା, ପୁତ୍ର ପାଇଲୁ ତୁ କାହିଂ

ମାତାହିଂ ସମ୍ଭାଳିଲା ଗର୍ଭରେ ଠାବ ଦେଇ |୧୯୭|

ଭୋ ପୁତ୍ର ଅପାର ନିନ୍ଦା ବାବୁ କଲେ ତିନି ପୁତ୍ରେ

ତିନିହେଂ ବସିଲେ ଯାଇଂ ମାତାର ସଙ୍ଗତେ |୧୯୮|

ତୁ ମୋହୋର ସୁପୁତ୍ର ରେ ଅଟୁ ପ୍ରଶୁରାମ

ଅପାର ଭ୍ରଚ୍ଛନା ମୋତେ ୟେ ବୋଇଲେ ବଚନ  |୧୯୯|

ପ୍ରଶୁରାମ ବୋଇଲେ ସେ ବାଳୁତ ମନ୍ଦବାଇ

ଅଗ୍ୟାନ ଅଟନ୍ତି ସେ ଗ୍ୟାନ ତାହାଂକର ନାହିଂ |୨୦୦|

ଭୋ ତାତ ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମାରେ ପଞ୍ଚିଶ ପ୍ରକୃତି

ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମାରେ ସମସ୍ତ ଦେହୀ ବ୍ରତି |୨୦୧|

ଚଉରାଶି ଆଚ୍ଛାଦନ ବାସ୍ତୋରୀ ଜାଣ ହେତୁ

ପବନ ଉଜାଣି କରି ଚାଳିଲା ଗ୍ୟାନ ତତ୍ତୁ |୨୦୨|

ଇଅଂଳା ପିଅଂଳା ମୂଳେ ଯେ ଆବର ଶିଶୁମୁନା

ସ୍ତମ୍ଭନ ଉଚ୍ଚାଟନ ଉଦ୍ୟାନ ଛନ୍ଦଣ ଧରଣ ଧାରଣ ୟେ
ନବନାଡ଼ି ସିନା |୨୦୩|

ୟେଥକୁ ଶ୍ରୀହଟ୍ଟ ପାଟଣା ଅଠସ୍ତରୀ କୋଟି

ୟେଥୁଂ ସେ ଫୁଟୁଲା ଯେ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ଵକମଳ ଗୋଟି |୨୦୪|

ଜିଭ୍ୟା ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଯେ ୟେକଇଂ ବାଟ

ଶରୀରକଇଂ ଧାରଣା ହୋ ଘୋଟିଲା ଶ୍ରୀହଟ୍ଟ |୨୦୫|

ଶୋଷଣା ତାପନା ଚଞ୍ଚଳା ନିରିମଳା

ଭକତ ଭାବ କଲେ ଉଦୟେ ପିଙ୍ଗଳା |୨୦୬|

ଧୃତ ବକ୍ଷ ଶ୍ରୀବଧ ଉଜାଣି ଚାରିଗୋଟି

ଚଉରାଶି ଆବାହନୀ ମୁଦ୍ରା ଚଉଷଠୀ |୨୦୭|

ଆନନ୍ଦ ୟେକଚନ୍ଦ୍ର ୟେହାଂକର ମୂଳେ

ଶ୍ରୀହଟ୍ଟେ ପବନ ଯେ ଉଡ଼ାଇଲେ ଚନ୍ଦ୍ରବେଳେ |୨୦୮|

ଧ୍ୟାୟେ ଲୟେ କରି ୟେକା ଚନ୍ଦ୍ର ମେଳକେ

ଶ୍ରୀହଟ୍ଟ ପବନ ଉଡ଼ାଇ ଚନ୍ଦ୍ର ଯେ ଭଦକେ |୨୦୯|

ଲଲାଟଚକ୍ର ମଣ୍ଡଳୁ ଖସେ ସେ ଯେତେବେଳେ

ଶ୍ରୀହଟ୍ଟୁ ଉଡ଼ାଇଲା ଉଦକ ବାୟୁ ବଳେ |୨୧୦|

ତପନ ତାପନ ଧାପନ ଛନ୍ଦ ବ୍ରହ୍ମା

ୟେତେ ସଂଯୋଗେ ଛନ୍ଦଇ ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମା |୨୧୧|

ୟେତେକ ଯୋଗ ଘେନି ସେ ବହଇ ବିଷ୍ଣ ବାତ

ତେବେ ସେ ସମ ଘେନି ଢଳଇ ପଞ୍ଚୁରେତ |୧୧୨|

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣେ ଚଳଇ ଯେବେ ଧାତୁ ଆହୁଟା ମନ୍ଦା

ଗ୍ୟାନ କୋଠାରେ ଯେବେ ହୋଅଇ ଯାଇ ଛନ୍ଦା |୨୧୩|

ୟେକ ୟେକ କରିଣ ଢଳଇ ଯେବେ ପଞ୍ଚଧାତୁ

ତେବେ ସେ ମାତାର ଗର୍ଭେ ରହଇ ଜାଣ ତତ୍ତୁ |୨୧୪|

ଶରୀର ଛନ୍ଦିଣ ଯେବେ ପାରଇ ଅବଶ୍ୟଟି

ମହାବୀର୍ଯ୍ୟ ଢଳଇ ଯେ ସମସ୍ତ ଶରୀର ଆଉଟି |୨୧୫|

ଭୋ ତାତ ଆଶ୍ରମ ଗୋଟିକେ ଯେହ୍ନେ ପଥୁଳି ସୁସ୍ଥେ ରହିଥାଇ

କାର୍ଯ୍ୟକାଳେ ପୁଣ ସେ ଯେ ବାହାର ହୋଇ ଯାଇ |୨୧୬|

ମାତାର ଉଦର ହାଦେ ଘର ଅଟଇ ସରି

ପିତା ନ ଥିଲେ ମାତା କାହିଂ ପୁତ୍ର ଉତ୍ତାରି |୨୧୭|

ଛାର ପାମର ସେ ଯେ ଅଟନ୍ତି ଅଗ୍ୟାନ

ମହାପୁରୁଷ ଦଇବତକୁ କଲେକ କଷଣ |୨୧୮|

ମହାବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା ତୁ ଅଟୁ ମହାପ୍ରଭୁ

ବାଳୁତ ବୋଲିଣ ତାତ ତାହାଂକ ବହୁତ ଦୋଷ ସହୁ |୨୧୯|

ଜମଦଗ୍ନି ବୋଇଲେ ତୁହି ମୋହୋର ସଦପୁତ୍ର

ମୋହୋର ସଦବୀର୍ଯ୍ୟେ ତୁହି ସେ ଅଟୁ ଜାତ |୨୨୦|

ଆସ ଆସ ପୁତ୍ରରେ ଆସ ପ୍ରଶୁରାମ

ପୃଥୀରେ ଉଦିତ ହୋଉ ତୋହୋର ଯେ ନାମ |୨୨୧|

ତୁହି ସେ ଜାଣିଲୁ ରେ ପୁତ୍ର ମୋହୋର ପ୍ରକୃତି

ସପତ ଦ୍ଵୀପ ମଧ୍ୟେ ତୁ ହୁଅ ୟେକଛତ୍ରୀ |୨୨୨|

ବାବୁ ତିନି ଭାଇ ମାତା ସମ୍ଭାଳ ତୋହୋରି

ୟେବେ ଆମ୍ଭେ ଯାଉଅଛୁଂ ସନ୍ଧ୍ୟା ତରପଣ କରି |୨୨୩|

କାମଭଦ୍ରା ନଦୀତୀରେ ଗଲେ ଜମଦଗ୍ନି

ପ୍ରଶୁରାମ ଉଠିଲେ ଯେ କରେ ପ୍ରଶୁ ଘେନି |୨୨୪|

ମହାକୋପୀ ହୋଇ ବଦୟନ୍ତି ପ୍ରଶୁରାମ

ଇଷ୍ଟ ଦେବତା ସୁମର ମାତା ଗୋ ଯେହ୍ନେ ତୋହୋର କର୍ମ |୨୨୫|

ରେଣୁକାୟେ ବୋଇଲେ ପୁତ୍ର ରେ ମୁହିଂ କିସ ଦୋଷୀ

କିଞ୍ଚିତରେ କୋପ ମୋତେ କଲେ ଜମଦଗ୍ନି ମହାଋଷି |୨୨୬|

ମନେ ଅନ୍ତର ଧରି କୋପିଲେ ଅବା ମୋତେ

ପ୍ରାଣେ ନାଶ କରିତେ ବାବୁ ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲେକ ତୋତେ |୨୨୭|

ପ୍ରଶୁରାମ ବୋଇଲେ ତୁ ସ୍ଵାମୀଠାରେ କଲୁ ଦୋଷ

ପରେ ଚିତ୍ତ ଖଟାଇଲୁ କେବଣ ସନ୍ଦେଶ  |୨୨୮|

ମାତା ଗୋ ସ୍ଵାମୀ ମନରୁ ବାହାର ହୋୟେ ଯେବଣ ଭାରିଯା

ନିଲଜ୍ଜ ଆତ୍ମା ତାହାର ହୋଇ କିନା ପରିତେଜ୍ୟା |୨୨୯|

କହୁଂ କହୁଂ ପ୍ରଶୁରାମ କୋପେଣ ପରଚଣ୍ଡ

ପ୍ରଶୁଘେନି ମାତାର ମୁଣ୍ଡ କଲେ ବେନି ଖଣ୍ଡ |୨୩୦|

ଉତ୍ତାନଶାୟୀ ହୋଇ ପଡିଲେ ମହାସତୀ

ମାତାର ହୃଦେ ନେଇ ତାହାଂକର ମୁଣ୍ଡ ଲଦି |୨୩୧|

ଆରେ ରଘୁରାମ ସୁମର ରେ ତୋ ଉଷ୍ଟଦେବତା

ବୋଲଇ କୁମାର ଆମ୍ଭେ କିସ ଦୋଷ କଲୁ ଜ୍ୟୋଷ୍ଠଭ୍ରାଥା |୨୩୨|

ପ୍ରଶୁରାମ ବୋଇଲେ ଆରେ ଜମଦଗ୍ନି ପ୍ରାୟେ ପିତାକୁ ମୋର କିଂପେ ନିନ୍ଦ

ୟେ ଛାର ସ୍ତିରୀ ପାମେରୀ ମାତକଇଂ କିଂପେ ବନ୍ଦ |୨୩୩|

କାନ୍ଦଇ ରଘୁରାମ ପ୍ରଶୁରାମହୁଂ ମୁଖ ଚାହିଂ

ମାରୁ ଅବା ରଖୁ ପ୍ରଶୁରାମହୁଂ ଆନ ନାହିଂ |୨୩୪|

ସ୍ଵାମୀ ଯୁଗତେ ଜ୍ୟୋଷ୍ଠଭ୍ରାଥା ଅଟଇ ସମ ପିତା

ତୁହି ସେ ଅଟୁ ସ୍ଵାମୀ ଇଷ୍ଟ ଯେ ଦେବତା  |୨୩୫|

ୟେହା ଶୁଣି ରାଗେ ପ୍ରଶୁରାମ ଉଠଇ ଶିରଝୁଣି

ରଘୁରାମର ଶିର ପ୍ରଶୁକରେ ଘେନି ହାଣି |୨୩୬|

ରେଣୁକାର ଡାହାଣ ଭୁଜରେ ଥୋଇଲେ ରଘୁରାମ ମୁଣ୍ଡଗୋଟି

ବିଜେକର୍ଣ୍ଣକଟାର ଘେନି ହଳୀଓରାମ ଶିର କାଟି |୨୩୭|

ହଳୀଓୋରାମର ଶିର ଥୋଇଲା ରେଣୁକା ବାମହାଥେ

ନୀଳରାମ ମୁଖେ ଚାହିଂ ବୋଇଲେ କୋପଚିତ୍ତେ |୨୩୮|

ଇଷ୍ଟ ଦେବତା ସୁମର ବୋଲଇ ପ୍ରଶୁରାମ

କିସ ଇଷ୍ଟ ସୁମରିବି ପ୍ରଶୁରାମ ଅଟଇ ସେ ଧର୍ମ |୨୩୯|

ପ୍ରଶୁରାମହିଂ ଇଷ୍ଟ ଦେବତା ଅଟଇ ସ୍ଵାମୀ

ବିକଳେ ନୀଳରାମ ଚରଣେ ପରିଣାମି |୨୪୦|

ନିର୍ଦ୍ଦୟ ପ୍ରଶୁରାମ ତୋପେଣ ଶିର ଝୁଣି

ପ୍ରଣୁ କୋଠାର ଘେନି ନୀଳରାମ ମୁଣ୍ଡ ହାଣି |୨୪୧|

ଶିର ଥୋଇଲା ନେଇ ମାତାର କୁଚ୍ଛି

ଲଲାଟେ ପ୍ରଶୁରାମ ରକତ ଚିତା ଘେନିଅଛି |୨୪୨|

ଶୋଣିତେ ଜର ଜର ହୋଇଅଛି ପ୍ରଶୁ

ପ୍ରଣପତ୍ୟ ହୋଇଲା ସେ ଜମଦଗ୍ନି ଅସୁଂ ଆସୁଂ |୨୪୩|

ଜମଦଗ୍ନି ବୋଇଲେ ରେ ବାବୁ କିଂପା ଶୋଣିତ ଲାଗିଛି ଲଲାଟେ

ପ୍ରଶୁ ଶୋଣିତମୟେ ଯେ ନୟନ କୋପିତେ  |୨୪୪|

ପିତାର ଆଗରେ ପ୍ରଶୁରାମ କହଇ କରଯୋଡ଼ି

ମାରି ଅଇଲି ତାତ ତୋ ଦାରା ବଇରି |୨୪୫|

ଜମଦଗ୍ନି ବିଷାଦ ହୋଇଲେ ଚିତ୍ରସେନ ହତ ଶୁଣି

ବାବୁ ମୁହିଂତ ନ ବୋଇଲି ତୋତେ ମାରିତେ ତାକୁ ପୁଣି |୨୪୬|

ଜଗଦଗ୍ନି ବୋଇଲେ କାହିଂ ମାରି ଅଇଲୁ ପ୍ରଶୁଧ୍ଵଜ

ସେ ଦାରା ବଇରିକି ନେଇ ମୋତେ ଦେଖାଅ ରେ ଆଜ |୨୪୭|

ଆଗରେ ପ୍ରଶୁରାମ ପଛେ ଜମଦଗ୍ନି

ନେଇଣ ସେ ଦେଖାଇଲେ ମାତା ଭ୍ରାଥା ତିନି  |୨୪୮|

ଦେଖିଣ ମହାତ୍ମା ଯେ ହୋଇଲେ ଆଶ୍ରିଜ

ବାବୁ ୟେଡେ ପ୍ରମାଦ କିଂପେ କଲୁ ରେ ଆତ୍ମଜ |୨୪୯|

ମୁହିଂ ସନ୍ଧ୍ୟାୟେ ଗଲି ରେ ତୋତେ ତାହାନ୍ତ ସମର୍ପି

ବିନା ଆଗ୍ୟାଂୟେ କିଂପା ମାତା ସୋଦରନ୍ତ ମୁଣ୍ଡ କାଟି |୨୫୦|

ପ୍ରଣୁରାମ ବୋଇଲେ ୟେ ତୋହୋର ବନିତା

ତୋହୋର ପରା ସ୍ଵାମୀ ଥାଉଂ ଆନରେ କଲା ଚିନ୍ତା |୨୫୧|

ତୋହୋର ଚିତ୍ତରେ ତୁ ଧଇଲୁ ବିକୃତ

ତେବେ ସେ ମୋହୋର ଶରୀରେ କୋପ ଉପୁଜିଲା ବହୁତ |୨୫୨|

ତୋହୋର ମନରୁ ଯେବେ ସେ ହୋଇଲେ ବାହାର

ଆବର ବ୍ରତିବେ କିଂପା ପାମେରୀ ମନ୍ଦ ଛାର |୨୫୩|

ଜମଦଗ୍ନି ବୋଇଲେ ଭ୍ରାଥମାନେ କିସ ଦୋଷୀ

ୟେଡେ ବଡ ସୋଦରନ୍ତ କିଂପେ ଅନମିତେ ନାଶି |୨୫୪|

ପ୍ରଶୁରାମ ବୋଇଲେ ତାତ ତୋହୋର ବଚନୁ ବୋଇଲୁ

ମାତାଂକୁ ବୋଇଲୁ ୟେ ପୁତ୍ର ଚଉର୍ଯ୍ୟେ ଜାତ କଲୁ |୨୫୫|

ତୋହୋର ଚିତ୍ତରୁ ଯେବେ ହୋଇଲେ ବାହାର

ଜୀଇଂଣ କାହାର ମୁଖ ଚାହିଂବେ କେମନ୍ତ ସଂସାରର |୨୫୬|

ଭାରିଜା ହୋଇଣ ଯେବେ ହୋଇବ ମନ୍ଦ ଆଚାରୀ

ପୁତ୍ର ହୋଇ ଯେବେ ପିତାର ଆଗ୍ୟାଂ ଭ୍ରଷ୍ଟ କରି  |୨୫୭|

କ୍ଷତ୍ରୀ ହୋଇ ଯେବେ ହୋଇବ ଅସୁର ଭୋଗୀ

ପଣ୍ଡିତଜନେ ୟେହା ଯତନେ ପରିତ୍ୟାଗୀ |୨୫୮|

ଜମଦଗ୍ନି ବୋଇଲେ କେମନ୍ତେ ଜାଣିଲୁ ଚିତ୍ତ ମୋହୋର

ତ୍ରିପୁତି ହୋଇଲି ପୁତ୍ର ମାଗି ଘେନ ବର |୨୫୯|

ପ୍ରଶୁରାମ ବୋଇଲେ ତାତ ଯେବେ ଅନୁଗ୍ରହ କଲୁ ମୋତେ

ତିନି ଭ୍ରାଥନ୍ତ ଘେନିଣ ବ୍ରତିବେ ମୋହୋର ମାତେ |୨୬୦|

ଜମଦଗ୍ନି ଆଶ୍ରିଜ ହୋଇଲେ ଯେ ପ୍ରଶୁରାମର ବଚନ ଶୁଣି

କେ ତୋତେ ମାରିତେ ତାହା ବୋଇଲାକ ପୁଣି |୨୬୧|

ୟେବେ ଜୀଆଇଂତେ ଲୋଡୁ କେମନ୍ତେ ୟେହିକ୍ଷଣି

କେମନ୍ତେ ଜୀଇଂବେ ସେ ମୃତ୍ୟୁ ହେଲା ପ୍ରାଣୀ |୨୬୨|

ପ୍ରଶୁରାମେ ବୋଲନ୍ତି ସେ ଅଟନ୍ତି ଦୋଷକାରୀ

ତୋହୋର ଅଭିମାନେ ତାହାନ୍ତ ପକାଇଲି ମାରି |୨୬୩|

ନିର୍ଦ୍ଦୟା ନିରାପକ୍ଷ ଯେ ଅଟଇ ମୋର ନାମ

ପିତାମାତାର ଭକତ ମୁହିଂ ସେ ପ୍ରଶୁରାମ |୨୬୪|

ପିତାର ଭଗତେ ମୁଂ ମାରିଲି ଚାରିନ୍ତି

ମାତାର ଭଗତେ ୟେବେ ଜୀଆଇବି ସବୁନ୍ତି |୨୬୫|

ଜମଦଗ୍ନି ବୋଇଲେ ଶିରଚ୍ଛେଦନ ହୋଇଲେ

କେମନ୍ତେ ଜୀଆଇଂବା ସେ ସମ୍ପୋଡ଼େ ନାଶ ଗଲେ |୨୬୬|

ପ୍ରଶୁରାମେ ବୋଇଲେ ତାତ ତୋହୋରେ ବ୍ରତନ୍ତି ବୋଲି

ତେଣୁ ସେ ସୋଦରନ୍ତ ମୁଂ ରୋଷେଣ ମାଇଲି |୨୬୭|

ଜମଦଗ୍ନି ବୋଇଲେ ସାଧୁ ସାଧୁ ରେ ପୁତ୍ରଗୋଟି

ମୋହୋର ଭଗତେ ମାତା ସୋଦରନ୍ତ ମୁଣ୍ଡ କାଟି  |୨୬୮|

ଯୋଡ଼ରେ ନନ୍ଦନ ଶିର ଯେ ଯାହାର ଠାବେ

ତୋହୋର ବଚନେ ବ୍ରତନ୍ତୁ ପୋୟେ ହାଦେ ୟେବେ |୨୬୯|

ପତାର ବଚନେ ସେ ପ୍ରଶୁରାମ ବେଗି ବେଗି

ଯେ ଯାହାର ଶିର ଧଇଲା ସଂଯୋଗେ ପରମଯୋଗୀ |୨୭୦|

ଯୁଗତେ ଅନ୍ଧାର କାଳ ହୋଇଛି ନିଶାରାତି

ବାରିତ ନୁଆରିଲା କୁମର କେ କାହାର ମୂରତି |୨୭୧|

ରଘୁରାମ ଶିର ଲଗାଇଲା ମାତା କନ୍ଧେ ନେଇ

ମାତାର ଶିର ଲଗାଇଲା ନେଇ ରଘୁରାମ କନ୍ଧକଇଂ |୨୭୨|

ୟେମନ୍ତେ ଚାରିଂକର ଲଗାଇଲା ପ୍ରଶୁଧ୍ଵଜେ

ମୃତୁ ସଂଜୀବନୀ ମନ୍ତ୍ର ପଢ଼ିଲେ ମହାତେଜେ  |୨୭୩|

ଜୀବନ୍ୟାସ କରିଣ ଚାହିଂଲେ ଅମୃତ ଦୃଷ୍ଟି

ପ୍ରଶୁରାମ ବୋଇଲେ ଯୋଡିଣ କରଗୋଟି  |୨୭୪|

ସ୍ଵାମୀ ତୋହୋର ବଚନେଣ ସମସ୍ତେ ଜୀଇଂ ଉଠି

ପ୍ରଶୁରାମ ବୋଇଲା ଆମ୍ଭନ୍ତ ମାଇଲା ବୋଲି କେହି ନ
ଜାଣିମେଟି |୨୭୫|

ଜାଣିଲେ ମନରେ ଧରିବେଟି କିନ୍ତୁ

ଆଗ୍ୟାଂ ଦେବା ତାତ ମାତା ଭ୍ରାଥ ଯେ ବ୍ରତନ୍ତୁ |୨୭୬|

କମଣ୍ଡଳୁ ପାଣି ସିଞ୍ଚି ଚାହିଂଲେ ଅମୃତ ଦୃଷ୍ଟି

ତିନି ପୁତ୍ରନ୍ତ ଘେନିଣ ରେଣୁକା ବହନେ ଜୀଇଂ ଉଠି |୨୭୭|

ଧାତିକାରେ ଜମଦଗ୍ନି ଗଲେ ଅର୍ନ୍ତଧ୍ୟାନେ

ପ୍ରଶୁଧାରି ପ୍ରଶୁରାମ ବସିଛନ୍ତି ସନ୍ନିଧ୍ୟାନେ |୨୭୮|

ମହାଘୋର ଅନ୍ଧାର ହୋଇଅଛି ନିଶାରାତି

ପ୍ରଶୁରାମେ ମୁଖ ଚାହିଂ ରେଣୁକା ପୁଚ୍ଛନ୍ତି  |୨୭୯|

ବାବୁ ୟେଡେ ଶମାଶାନେ ପୁତ୍ର ବସିଅଛୁ କିଂକେ ୟେକା

ରାକ୍ଷସ ପିଚାଶେ ପୁତ୍ର ନ କଲୁ କିଛି ଶଂକା |୨୮୦|

ପ୍ରଶୁରାମ ବୋଇଲେ ମାତା ଗୋ ବାଳୁତ ପୁତ୍ରନ୍ତ ଘେନି

ଶମଶାନେ ନିଦ୍ରାଗଲୁ ଯେ ୟେ ଘୋର ରୟଣୀ |୨୮୧|

ନିଦ୍ରା ନ ଜାଣଇ ଗୋ ଶମଶାନ ଭୂମି

କ୍ଷୁଧା ନ ଜାଣଇ ଗୋ ଷଡରସ ମିଷ୍ଟାନ ସୁଆଦ ପୁଣି |୨୮୨|

ମୂର୍ଖ ନ ଜାଣଇ ମାଗୋ ଶାହାସ୍ର ବାଟ କଥା

ଅସୁରେ ନ ଜାଣନ୍ତି ଗୋ ପଣ୍ଡିତଂକ ବାରତା |୨୮୩|

ପରଧନ ହରଣ ଦୋଷ ନ ଜାଣନ୍ତି ଚଉର୍ଯ୍ୟେ

ମାନୀତ ଗଉରୋ ନ ଜାଣନ୍ତି ନିର୍ଲଜେ |୨୮୪|

ଦରିଦ୍ର ବ୍ରାହ୍ମଣ ନ ଜାଣନ୍ତି ନୀଚଜାତି

ଅମହତଠାରୁ ଦାନ ଗୋ ପ୍ରତିଗ୍ରହ ଘେନନ୍ତି  |୨୮୫|

ମାଗୋ ଥାନ ନ ଜାଣି ଯେ ହୋଇଲ ନିଦ୍ରାଭୋଗି

ପ୍ରଶୁପାଶୀ ଘେନିଣ ମୁଂ ଅନୁବ୍ରତି ଅଛି ଜଗି  |୨୮୬|

ରେଣୁକା ବୋଇଲେ ରେ ପିତ୍ର ମୋର ତୁ ସାଧୁ ସାଧୁ

ଶହସ୍ର ଘାୟେ ଶିର ତୋର ନ ତୁଟୁ ରେ କନ୍ଧୁଂ |୨୮୭|

ବାଳୁତ ପୁତ୍ର ହୋଇଣ ତୋହୋର ୟେଡ଼େକ ମୋରେ ବ୍ୟଥା

ମୋହୋର ଆଷ୍ୟ ଘେନି ବ୍ରତ ଯେ ସର୍ବଥା |୨୮୮|

ଭ୍ରାଥନ୍ତ ବୋଇଲେ ସ୍ଵାମୀ ତୁମ୍ଭେ ୟେଡ଼େକ ହିତକାରୀ

ସବୁଂକରି ଆଷ୍ୟ ଘେନ ବ୍ରତିଥାଅ କଳ୍ପଚରି |୨୮୯|

ଜୟ ତୁ ପ୍ରଶୁରାମ ଜମଦଗ୍ନିର ବଳା

ମାତାର ବଚନେ ଯାହାର ତେଜ ଅନର୍ଗଳା |୨୯୦|

ଅନୁଭବ ସାଧନ ତୁ ପଣ୍ଡିତ ଭିଗ୍ୟଂବନ୍ତା

ତେଜବନ୍ତ ପୁରୁଷ ତୁ ସୟଳ ଜନ ଚିନ୍ତା |୨୯୧|

ପିତା ମାତାରେ ଭଗତି ତୁ ସୋହୋଦ୍ର ପ୍ରତିପାଳି

ପ୍ରଶୁଧର ନାଥ ତୁ ପ୍ରସନ୍ନ ବନମାଳୀ |୨୯୨|

ମନୁବନ୍ତ ପୁରୁଷ ତୁ ଅଭୟେ କାଳ ବଞ୍ଚା

ମହାଯୋଗବନ୍ତ ତୁ ତପେଣ ଯୋଗ ସଞ୍ଚା |୨୯୩|

ମହାଯୋଗ ମଣ୍ଡଣ ତୁ ଯୋଗେଣ ଯୋଗବନ୍ତା

ବତ ଲୟେ ଭାବନ ଦେବ ମମ ହୃଦଗତା |୨୯୪|

ତବ ନାମ ଲୟେ ନାଥ ମମ ହୃଦଗତେ

ପ୍ରଶୁରାମ ପ୍ରଶୁରାମ ବିଘଂସୁ ମୋର ଚିତ୍ତେ |୨୯୫|

ଲଭିବି ପରମ ଗତି ପ୍ରଶୁରାମ ସୁମରଣେ

ମହାପାପ ଖଣ୍ଡଇ ଯେ ୟେ ନାମ ଚିନ୍ତନେ |୨୯୬|

ତୋର ପାଦ ପଦ୍ମ ସଦା ରହୁ ମୋର ହୃଦେ

ପରମ ଗତି ଲଭିବି ପ୍ରଶୁରାମ ପରସାଦେ ୨୯୭|

ସୟଳ ଜନ ତାରଣ ନାଥ କୋଦଣ୍ଡ ଦୀକ୍ଷା ଗୁରୁ

ଯନ୍ତ୍ରଗୁରୁ ମନ୍ତ୍ରଗୁରୁ ତପଗୁରୁ ଦେବଗୁରୁ |୨୯୮|

ଅବ୍ୟୟେ ଅବିକାର ପୁରୁଷ ତୁ ସାଚ୍ଚା

ୟେ ମୋହଜଳୁଂ ନାଥ ତରିବାକୁ ମମ ଚିନ୍ତା |୨୯୯|

ଯୋଗ ସାଧନେ ନାଥ ଜିଣିଲୁ କାଳ କାମ ନିଦ୍ରା

ଅଣଗୁରୁରେ ସାଧିଲୁ ତୁ ପଞ୍ଚାଶ କୋଟି ବିଦ୍ୟା |୩୦୦|

ଭାନୁମଣ୍ଡଳ ନାଥ କାମ୍ୟକ ପର୍ବତ ବିଧି

କାମିନୀ କାମାକ୍ଷୀ କାଶୀ ବୁହାଇଲୁ ତିନି ନଦୀ |୩୦୧|

ମାତାର ମୁଣ୍ଡ କାଟି ଯୋଡିଲୁ ଲେଉଟାଇ

ସଂସାରେ ରହିଲେ ନାରୀ ପୁରୁଷ କପଟ ହୋଇ |୩୦୨|

ସୁନ୍ଦର ସୋହୋଡ଼ ନାଥ କଇଚ୍ଛା ଜଗଜେଠୀ

ଅହନିଶି ଭାବଇ ପ୍ରଶୁରାମ ନାମ ଗୋଟି  |୩୦୩|

ଅଭାବନୀ ବାଳୁତ ନିରାକାର ପରମ ଯୋଗୀ

ଆଦି ଅନ୍ତ ମଧ୍ୟେ ନାଥ ତୁହି ସେ କଳ୍ପଭୋଗୀ |୩୦୪|

ତବ ଚରଣେ ନ୍ୟତ ପରିଣାମି

ୟେ ମାୟା ମୋହ ସଂସାରୁ ଉଦ୍ଧାରିବା ମୋତେ ସ୍ଵାମୀ |୩୦୫|

ସ୍ଵାମୀ ଯାବତ ଚନ୍ଦ୍ର ଦିବାକରେ ରୁହାଇଲୁ କଥା

ଶୂଦ୍ରମୁନି ସାରୋଳା ଦାସ ଶତ ସହସ୍ର ଦଣ୍ଡ ପ୍ରଳମ୍ବିତା |୩୦୬|୬୧୫|

ଶୁଣ ବଇବସୁତ ମନୁ ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି

କାମ୍ୟକ ପର୍ବତ ୟେ ଅଟଇ ମହାକଳ୍ପି |୧|

ଅତି ପୁଣ୍ୟ ସ୍ଥାନ ଦେଖି ରହିଲେ ପଣ୍ଡୁର ପଞ୍ଚୁନାନେ

ରହିଲେ ସମ୍ଵତ୍ସରେ ସେ କାମ୍ୟକ ନାମେ ବନେ  |୨|

ବିଛାମାସ ଶୁକ୍ଲପକ୍ଷ ତୃତୀୟାର ତିଥି

ଚନ୍ଦ୍ରବାର ଶ୍ରବଣା ଯେ ନକ୍ଷତ୍ର ଯୁଗତି |୩|

ଶ୍ରବଣା ଅମୃତ ଯୋଗ ଉପସ୍ଥିତ ବେଳେ

କାମ୍ୟକ ବନୁଂ ବାହାର ଶୁଭ ଅନକୂଳେ |୪|

ଚଉଷଠୀ ଯୋଜନ ସେ ବନର ଆୟତନ

ତହୁଂଣ ପାଣ୍ଡବେ ସେ କରନ୍ତି ଗବନ |୫|

ଅନନ୍ତଭଦ୍ରା ବୋଲି ୟେକ ନଦୀ ଗୋଟି

ବହନ ଗହନ ଜିଣି ଯାଇ ସେ ନଦୀ କୂଳେ ଭେଟି |୬|

ମହା ଅଗମ୍ୟ ବନ ଘୋର ଗହନ ବନଲତା

ହରିଣ ଶୟମ୍ବର ଗଜଯୂଥ ଅପ୍ରମିତା |୭|

ଗଗନ ମେଖଳାରେ ଲାଗିଅଛି ଶିଖା

ବେନିତାଳ ଉତ୍ସର୍ଗ ବିସ୍ତାର ମହାରୁକ୍ଷା |୮|

ଅଗମ୍ୟ ଅଟବ୍ୟା ନିର୍ଝର ଝରବନ

ବିହଡ଼ନ୍ତି ପାଣ୍ଡବେ ଯେ ଗହନ ଅରଣ୍ୟ |୯|

କୋମଳ ପତ୍ର କନ୍ଦମୂଳ ବହୁତ ତହିଂ ପାଇଂ

ଅନେକ ହରଷ ମନେ ବନେ ପଶିଲେ ପାଞ୍ଚଭାଇ |୧୦|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ରହିବା ୟେହି ବନେ

ମହା ହିମଋତୁ ବଞ୍ଚିବାକ ୟେହୁ ପୁଣ୍ୟ ସ୍ତାନେ |୧୧|

ବୃକ୍ଷ ଗହଳେ ତହିଂ ୟେଥି ନ ଲାଗଇ ଶୀତ

କନ୍ଦମୂଳ ଦାରାକ୍ଷା ଫଳ ଅଛଇ ଅପ୍ରମିତ |୧୨|

ବହୁତ ଜଳ ଚଞ୍ଚଳ ବହଇ ନଦୀଗୋଟି

ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରିଣ ବାଲୁଂକା ଲିଂଗେ ଭେଟି |୧୩|

ବିହଡ଼ନ୍ତି ବନସ୍ତେ ଯେ ମାରନ୍ତି ମୃଗାରି

ପରମ ସାନନ୍ଦେଣ ସେ ଅଛନ୍ତି ବନେ ହେରି |୧୪|

ହିମର ଅନ୍ତେ ବହଇ ବସନ୍ତ ଋତୁ

ରହିଲେ ପଣ୍ଡୁନନ୍ଦନେ ଯେ ଯାହାର ବ୍ରତ ହେତୁ |୧୫|

କଣୟ ସାଗର ବୋଲି ଯେ ୟେକଇ ପରବତେ

ତହିଂ ଯାଇଂ ରହିଲେ ଗ୍ରୀଷମର ଅନ୍ତେ  |୧୬|

ରହିଲେ ପାଣ୍ଡବେ କଣୟଗିରି ପରବତେ

ଗଣ୍ଡୁକି ନଦୀ ତୀରେ ରହିଲେ ପଞ୍ଚୁଭ୍ରାଥେ |୧୭|

ବଞ୍ଚିଲେ ପାଣ୍ଡବେ ତହିଂ ବରଷା ଚାରିମାସ

ଆଶ୍ଵିନ ମାସ ଅନ୍ତେ ମହା କାର୍ତ୍ତିକ ପରବେଶ |୧୮|

ବରଷା ଋତୁ ସାରିଣ ପାଣ୍ଡବେ ଚଳିଲେ

ପ୍ରୟାଗ ବଟ ତୀର୍ଥେ ପ୍ରବେଶ ଯାଇଂ ହେଲେ |୧୯|

ବିଜୟେ ପାଣ୍ଡବେ ଯାଇଂ ପ୍ରାଗବଟ ତୀର୍ଥେ

ବିଜୟେ ସୁବର୍ଣ୍ଣଭଦ୍ରା ନଦୀ ଉତ୍ତର ପ୍ରଶସ୍ତେ |୨୦|

ରାମଘାଟେ ଯାଇଂ ଦେବ ସ୍ରାହାନ ବେଗେ କରି

ମହା କାର୍ତ୍ତିକ ମାସେ ପିତୃଶ୍ରାଦ୍ଧ ସାରି |୨୧|

ଫଲ୍‌ଗୁ ସ୍ରାହାନ କରି ରହିଲେ ସୁବର୍ଣ୍ଣଭଦ୍ରା

ବଞ୍ଚନ୍ତି ପାଞ୍ଚରାତ୍ର କାଳ କାମ ନିଦ୍ରା |୨୨|

ତୁଳମାସ ଶୁକଳପକ୍ଷ ତୃତୀୟା ଭୃଗୁବାର

ଅନୁରାଧା ନକ୍ଷତ୍ର ଅଟଇ ସେ ଦିନର |୨୩|

ତଇତିଳ ନାମେ କରଣ ଅତିଗଣ୍ଡ ଯୋଗ

ତୁଳ ସଂକରାନ୍ତିକି ପଞ୍ଚବିଂଶ ଦିନଭୋଗ |୨୪|

ସୁବର୍ଣ୍ଣଭଦ୍ରା ନଦୀ କୂଳେ ରହିଲେ ବାଲିପିଣ୍ଡ ଦେଇ

ସୋମବଂଶ ପିତୃଲୋକେ ବିଜେ କଲେ ତହିଂ ଯାଇ |୨୫|

ବାଲି ପିଣ୍ଡ ଦିଅନ୍ତେ ତହିଂ ଭୋଗ କରନ୍ତି ପିତୃଲୋକେ

ଅମୋକ୍ଷ ମୋକ୍ଷ ହୋଇଣ ବସନ୍ତି ସ୍ଵର୍ଗେ ଥୋକେ |୨୬|

ଆପଣେ ବାଲିପିଣ୍ଡ ଦିଅନ୍ତି ଯୁଝେଷ୍ଠି

ଆପଣେ ପଣ୍ଡୁରାଜା ପାତିଲେ କରଗୋଟି |୨୭|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ପଚାରିଲେ ଦେଖିଣ ବେନିହାଥ

ପୁଚ୍ଛା କଲେ ତୁମ୍ଭେ ହୋ କେବଣ ଦଇବତ |୨୮|

ଶ୍ଵନ୍ୟେ ବାକ୍ୟ ତହିଂ କହିଲେ ମହତ

ମୁହିଂ ସେ ପଣ୍ଡୁରାଜ ଅଟଇ ତୋହୋର ତାତ |୨୯|

ବାବୁ ଅଗ୍ନିକା ମହଋଷିଂକି ବିନ୍ଧିଲି ନାରାଜେ

ତଦ ଦୋଷ ଶାସ୍ତି ମୋତେ ଦିଲା ଜନ୍ତୁରାଜେ |୩୦|

ୟେକସ୍ତୋରୀ ବରଷ ମୋତେ ଆସ୍ତାନେ ନ ଦିଲାକ ବସି

ତୁ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ପୁରୁଷ ଯହୁଂ ଆରମ୍ଭିଲୁ ରାଜୁସି |୩୧|

ଜମ୍ଭୋଦୀପ ରାଜାନ୍ତ ତୁ ଦେଲୁ ଅନ୍ନଛତ୍ର

ନାଗଲୋକ ସହିତେ ଯେ ତୋଷିଲୁ ସମସ୍ତ |୩୨|

ବାବୁ ୟେ ତୋହୋର ରାଜୁସି ଯୁଗ୍ୟଂ ପୁଣ୍ୟ ଫଳେ

ମୋହୋର ପାତକ ଖଣ୍ଡଣ ହୋଇଲା ଗଗନ ମଣ୍ଡଳେ |୩୩|

ଅନେକ ବିନୟ ମୋତେ ହୋଇଲା ଜନ୍ତୁରାଜା

ଇନ୍ଦ୍ର ସମାନେ ମୋତେ କଲାକ ଦିବ୍ୟପୂଜା |୩୪|

ପାଇଲି ପରମ ଗତି ପୁତ୍ର ତୋହୋର ପରସନ୍ନେ

ୟେ ଗୟାତୀର୍ଥ ପାଇଲି ତୋଷ ହୋଇଲା ମୋ ମନେ |୩୫

ତହି ମୋହୋର ସୁପୁତ୍ର କୁଳର ମୋହୋର ଭାଗ୍ୟ

ତୋତେ ଉପୁଜାଇ ମୁହିଂ ପାଇଲି ସ୍ଵର୍ଗଭୋଗ |୩୬|

ୟେହି ମହାଶ୍ରାଦ୍ଧ ମୁହିଂ ପାଇଲି ତୋଷମନେ

ଦଅସି ପିଣ୍ଡମୋତେ ମୁହିଂ କରିବି ଭୋଜନେ |୩୭|

ଶୁଣିଣ ଯୁଜେଷ୍ଠି ଦେବ ହୋଇଲେ ଆଶ୍ରିଜ

ଧଉମ୍ୟ ପୁରୋହିତଂକୁ ପୁଚ୍ଛନ୍ତି ଦେବରାଜ |୩୮|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ବୋଇଲେ ଧଇମ୍ୟ ପୁରୋହିତଂକୁ

ସ୍ଵାମୀ ୟେ ମହାତୀର୍ଥ ପ୍ରାପତ ହୋଇଲାକ ମୁକୁ |୩୯|

ୟେ ମୋହର ପିତୃଗଣେ ଦେଖିଲି ଚକ୍ଷୁଗତେ

ପିତା ମୋର ବାଲିପିଣ୍ଡ ଭକ୍ଷିଲେ କରପତ୍ରେ |୪୦|

ପୂର୍ବେଣ ୟେହି ତୀର୍ଥ କାହାର ସଞ୍ଚିତ

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଅଗ୍ରତେ କହନ୍ତି ଧଉମ୍ୟ ପୁରୋହିତ |୪୧|

ଆହୋ ତ୍ରେତୟା ଯୁଗେଣ ଶ୍ରୀରାମ ଗୋସାଇଂ

ମକର ମାସେ ପରଶେ ହୋଇଲେ ୟେଥକଇଂ |୪୨|

ବାବୁ ୟେ ପୁଣ୍ୟଭଦ୍ରା ଅଟଇ ପୁଣ୍ୟ ସ୍ଥାନ

ୟେଥେଣ ଶ୍ରୀରାମ ଆସି କଲେକ ବିଶ୍ରାମ |୪୩|

ଶ୍ରୀରାମ ଲକ୍ଷଣ ଯେ ସୀତୟା ତିନିଜଣ

ବନବାସେ ଆସି ରହିଲେ ୟେ ତୀର୍ଥେଣ |୪୪|

ପିତୃକାର୍ଯ୍ୟ ଅର୍ଥେ ଦେବ ରଘୁନାଥ

ଲକ୍ଷ୍ମଣକଇଂ ହକାରି ସେ କହନ୍ତି ବାରତ |୪୫|

ଗଣ୍ଡାଜୀବ ଆମ୍ଭେ ଯେ ବନସ୍ତେ ଲୋଡ଼ିବା

ପିତୃଲୋକ କାରଣ ଅର୍ଥେ ପିଣ୍ଡଦାନ ଦେବା |୪୬|

ସୀତୟାକୁ କାହା ପାଖେ କରିବା ରକ୍ଷଣ

ଆମ୍ଭର ଆସିବା ଯାୟେ ଥିବ ସୀତୟା ସନ୍ନିଧ୍ୟାନ |୪୭|

ୟେସନେକ ବୋଲାବୋଲି ହୋଅନ୍ତେ ରଘୁନାଥ

ବ୍ରହ୍ମାର ନନ୍ଦନ ଫଲୁକୀ ମିଳିଲେ ଅଗ୍ରତ |୪୮|

ହରଷେ ଶ୍ରୀରାମ ଯେ ଫଲୁକୀ ମୁଖ ଚାହିଂ

ଆମ୍ଭର ଆସିବା ଯାୟେ ସୀତାକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟକର ତୁହି |୪୯|

ସୀତାକୁ ଛାଡିଣ ଯେ ଅନ୍ୟ ଠାବକୁ ନ ଯିବୁ

ଆମ୍ଭର ଆସିବା ଯାୟେ ୟେଥେ ଜଗି ବସିଥିବୁ |୫୦|

ଫଲୁକୀର ପାଶେ ସୀତାଂକୁ ବସାଇ

ଗଣ୍ଡା ମାରିବାର ଅର୍ଥେ ଯେ ଗଲେ ବେନିଭାଇ |୫୧|

ସୀତାଂକୁ ଛାଡ଼ିଣ ଯେ ବେନିଭାଇ ଗଲେ ବନ ହେରି

ପିତୃକାର୍ଯ୍ୟ ଅର୍ଥେ ଗଣ୍ଡାଜୀବ ଲୋଡ଼ି କରି |୫୨|

ମକର ମାସ ଅମାବଇ ପୁଣି ଅର୍କବାର

ଶ୍ରବଣା ନକ୍ଷତ୍ର ଭୋଗ ଅଟଇ ସେ ଦିନର |୫୩|

କଉଳବ ନାମେ କରଣ ବ୍ୟତିପାତ ନାମେ ଯୋଗ

ଅର୍ଦ୍ଧ ଉଦୟା ଯୋଗ ପଡ଼ିଲା ସେ ଦିନ ପୂର୍ବଭାଗ |୫୪|

ଯହୁଂ ପଡ଼ିଲା ବ୍ୟାତିପାତ ଯୋଗ ଅର୍ଦ୍ଧ ଉଦୟା

ଦେଖିଣ ବିଚରନ୍ତି ମହାଦେବୀ ସୀତୟା  |୫୫|

ସ୍ଵାମୀ ଯେବେ ମୋହୋର ୟେମନ୍ତର ବେଳେ ଥାନ୍ତେ

ୟେ ମହାତୀର୍ଥରେ ସେହୁ ପିଣ୍ଡଦାନ ଦ୍ୟନ୍ତେ |୫୬|

ୟେତେ ବିଚାରି ଦେବୀ ଘେନିଲେ ବାଲି ଲୋଚିୟେ

ଛଡ଼ଭାଗ କରି ବାଣ୍ଟିଲେ ଦେବୀ ଯେ ସୀତୟେ |୫୭|

କର ଆକ୍ରେଷିଣ କରି ଦେଇଛନ୍ତି ସୀତେ

ସ୍ଵାମୀ ମୋହୋର ପିଣ୍ଡଦାନ ଦିଅନ୍ତେ ନା ୟେହିମତେ|୫୮|

ସେ ବାଲିଗୁଡ଼ାକ ଦେବୀ ଛାଡ଼ିଲେ ଖେଡ଼ରସ କୁତୂହୋଳେ

ଦଶରଥ ରାଜାୟେ ଆସି ପାତିଲେ କରତଳେ |୫୯|

କାୟା ନ ଦିଶଇ ଯେ ଦିଶଇ ବେନିହାଥ

ଦେଖିଣ ଜାନକୀ ଯେ ହୋଇଲେ ତରସ୍ତ |୬୦|

ବାଲିପିଣ୍ଡ ଦିଅନ୍ତେ କେଉଣ ପୁରୁଷ ହାଥ ପାତି

ମାଗୋ ମୁହିଂ ସେ ଅମଳାଣ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ଦଶରାଥ ନୃପତି |୬୧|

ମାଗୋ ତୁମ୍ଭେ ବନବାସେ ଯେତେବେଳେ ଅଇଲ ୟେଣିକି

ମୁହିଂ ପ୍ରାଣତ୍ୟାଜ ହୋଇଲି ତୁମ୍ଭନ୍ତ ନ ଦେଖି |୬୨|

ମାଗୋ ଭ୍ରଥ ଶତ୍ରୁଘ୍ନ ଅଛନ୍ତି ମାତୁଳ ଦେଶେ

ଶ୍ରୀରାମ ଲକ୍ଷଣ ତୁମ୍ଭେ ଅଇଲ ବନବାସେ |୬୩|

ମାଗୋ ଘୃତକୁଣ୍ଡେ ଭରି ମୋତେ ଥୋଇଥିଲେ କଇକେଇ

ପଞ୍ଚଦିବସ ହୋଇଲା ମୋତେ ମୁକତି ଗତି ନାହିଂ |୬୪|

ତୁ ମୋତେ ରକ୍ଷାକଲୁ ଗୋ କୁଳର କୁଳବଧୂ

ମହାଯଗ୍ୟୁଂ ଜାତ କଲେ ଜନକ ସାଧୁ ସାଧୁ |୬୫|

ଆହୋ ରାଜନ ବଇକୁଲ୍ୟ ହୋଇ ଯହୁଂ ମାଗିଲେ ଦଶରଥେ

ସେ ବାଲି ମୁଠିକ ହାଥରୁ ଛାଡ଼ିଲେକ ଦେବୀ ସୀତେ |୬୬|

ପୁଣ ପୁଣ ଜାନକୀ ଯେ ଦିଲେ ବାଲି ତିନିମୁଠି

ୟେକାଉନ ପୁରୁଷ ପିତୃଲୋକେ ଭୁଞ୍ଜିଲେ ତାହା ବାଣ୍ଟି |୬୭|

ବାଲିପିଣ୍ଡ ଭୁଞ୍ଜି ଯେ ହୋଇଲେ ସୁଆର୍ଥ

ଫଲୁକୀକୁ ସାକ୍ଷୀ କଲେ ଜନକ ଦୋହିତ |୬୮|

ଆହୋ ଫଲୁକୀ ତୁ ଯେ ବ୍ରହ୍ମାଂକର ନିଜ ପୁତ୍ରେ

ସାକ୍ଷୀହୋଇ ଥାଅ ତୁମ୍ଭେ ମୋହୋର କହନ୍ତେ |୬୯|

ୟେ ମୋହୋର ବାଲିପିଣ୍ଡ ଭକ୍ଷିଲେ ଦଶରଥେ

ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ରଂକୁ ତୁ କହିବୁ ତଦନ୍ତେ |୭୦|

ଫଲୁକୀ ବୋଇଲା ଯେବେ ସାକ୍ଷୀ କଲୁ ଆମ୍ଭଂକୁ

ବେଳେକ ଶୃଙ୍ଗାର ତୁ ଦିଅ ସତୀ ମୁକୁ |୭୧|

ଶୁଣିଣ ବିସ୍ମୟେ ହୋଇଲେ ଦେବୀ ସୀତେ

ସ୍ଵାମୀ ସମର୍ପଣ କରିଗଲେ ନା ମୋହୋର ତୋତେ |୭୨|

ବ୍ରହ୍ମାର ପୁତ୍ର ହୋଇ ତୁ ୟେଡ଼େକ ଅଭାବି

ନାଶିଯିବା କାଳେ ତୁ ଯେ ହୋଇଲୁ ୟେଡ଼େ ଲୋଭୀ |୭୩|

ମୃତକୁ ଆଶ୍ରେ ତୁହି କଲୁ ହୋ ବ୍ରାହ୍ମଣ

ୟେତେ କହିଣ ସୀତୟା ହୋଇଲେ ମଊନ |୭୪|

ହିଂସାୟେ କହିଲେ ଗୟା ବ୍ରାହ୍ମଣଂକ ଆଗେ

ଆହୋ ୟେ ମହାତ୍ମାଣୀ ପିଣ୍ଡ ଦିଲେଟି ତୀର୍ଥମାର୍ଗେ |୭୫|

ଦକ୍ଷିଣା ଘେନସି ହୋ ଧନ ହୋଇ ଯେତେ

ଲେଖିଣ ଧନ ଘେନ ନ ଛାଡ଼ କଦାଚିତେ |୭୬|

ଗୟା ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ଯେ ବେଢ଼ିଲେ ସୀତୟାଂକୁ

ପିଣ୍ଡ ଦାନ ଦିଲୁ ଦକ୍ଷିଣା ଦେବୁ ନ ଆମ୍ଭଂକୁ |୭୭|

ସୀତାୟା ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ବନେ ବଡ଼ ଦୁଖୀ

କିସ ଦକ୍ଷିଣା ଦେବୁ ନାହିଂନା ଆମ୍ଭର କିଛି |୭୮|

ସ୍ଵାମୀଂକର ଆସିବା ଯାୟେ ଥାଅ କି ନା ଦଣ୍ଡେ

ବ୍ରାହ୍ମଣେ ବୋଇଲେ ତୁ ଯେ ପିନ୍ଧିଅଛୁ ଶାଢୀ ଖଣ୍ଡେ |୭୮|

ସେ ଶାଢୀ ପଖାଳିଣ ଦିଅସି ଆମ୍ଭନ୍ତ ପାଲଟି

ଅନ ବସ୍ର ନ ଥିଲେ ୟେଥୁ ଅର୍ଧେକ ଦିଅ କାଟି |୭୯|

ଫଲୁକୀ ବୋଇଲା ତୁ ନିସତ କିଂପେ ହୋଉ

ପିଣ୍ଡଦାନ ଦିଲୁ ଦକ୍ଷିଣା କିଂପେ ନ ଦେଉ |୮୦|

ସହି ନୁଆରିଲେ ଦେବୀ କଷ୍ଠୋର ବାକ୍ୟ ଗୋଟି

ପିନ୍ଧିଲାର ବସ୍ର ଦେବୀ ଅର୍ଧେକ ଦିଲେ କାଟି |୮୧|

ଉପରେ ପଦ୍ମପତ୍ର ଗୁଡ଼ାୟେକ ଦେବୀ କଲେକ ପରିହରଣ

ୟେ ସମୟେ ଆସି ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଶ୍ରୀରାମ ଲକ୍ଷଣ |୮୨|

ସୀତୟାକୁ ଦେଖିଣ ଆଶ୍ରିଜ ରଘୁନାଥ

ଶାଢୀ କିସ କଲ ଗୋ ପରିହରଣ କଲ ପତ୍ର |୮୩|

ସୀତୟା ବୋଇଲେ ମୁହିଂ ଯେ ବାଲିପିଣ୍ଡ ଦିଲି

ଦଶରଥ ରାଜାଂକର ହାଥରେ ପରଶିଲି |୮୪|

ମୋହୋର ହାତରୁ ଛଡ଼ାଇ କଲେକ ଭୋଜନ

ମିଛ ନ ହୋଇ ମୁଂ ସାକ୍ଷୀ କରିଛଇ ରଘୁନାନ |୮୫|

ସୀତୟାର ବଚନେ ଯେ ହସିଲେ ରଘୁପତି

ଆଯୋଧ୍ୟାୟେ ପିତା ମୋହୋର ଜୀବନ୍ତେଣ ଛନ୍ତି |୮୬|

ବାଲିପିଣ୍ଡ ଛାରକୁ ପାତିଲେ ଆସି ହାଥ

ତିରୀଂକର ସ୍ଵଭାବ ଯେ ଅଟଇ ୟେମନ୍ତ |୮୭|

ୟେତେ ମିଛ ଗୋଟିକୁ କେହୁ କରିବାକ ସତ୍ୟ

ୟେସନେକେ ଭଣ୍ଡିଲୁ ତୁ ଗୋ ଜନକ ଦୋହିତା |୮୮|

ସୀତୟା ବୋଇଲେ ମିଛ ନୋହୋଇ ରଘୁବୀର

ସତ ଯେବେ ନୋହୋଇ ଫଲୁକୀକୁ ପଚାର |୮୯|

ଫଲୁକୀ ବୋଇଲା ଦେବ ତିରୀଂକର ଚରିତ

ୟେହାଂକର ବଚନ ଦେବ ନୋହୋଇ ନା ସତ |୯୦|

ମୃତୁପିଣ୍ଡ ଲୋକେ କାହୁଂଣ ହାଥ ପାତି

ଭାବ ବଢ଼ାଇଣ ୟେ ଭଣନ୍ତି ଯୁବତୀ |୯୧|

ଶ୍ରୀରାମ କୋପକଲେ ଫଲୁକୀ ତହୁଂ ଶୁଣି

ମୋତେ ଭଣ୍ଡି ଲୋଡ଼ୁ କି ଗୋ ଜନକ ଦୁଲଣୀ |୯୨|

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଥାଇଣ ସେ ବୋଇଲେ ଦଶରଥ

ସୀତୟାକଇଂ କୋପ ତୁ ନ କର ରଘୁନାଥ |୯୩|

ତୋହୋର ବନବାସ ଦିନୁ ମୁହିଂ ପ୍ରାଣତ୍ୟାଜ ହେଲି

ସତୀର ବାଲିପିଣ୍ଡ ପାଇଣ ମୁଂ ସ୍ଵର୍ଗରେ ବସିଲି |୯୪|

ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ର ଶୁଣିଣ କଲେକ ସମ୍ପ୍ରତେ

ତୁ ମୋହୋର ପିତୃ ଲୋକନ୍ତ ମୁକତ କଲୁସି ଗୋ ସୀତେ |୯୫|

ଫଲୁକୀ ବଚନେ ତୋତେ କୋପ କଲି ମୁଂ ନ ଜାଣି

ୟେ ମୋହୋର ଅପ୍ରାଥ ସୀତା ହୋଇଲାକ ପୁଣି |୯୬|

ଧନ୍ୟ ତୁ ସୀତୟା ଗୋ ଅଟୁ ପୁଣ୍ୟ ଯୁବତୀ

ବାଲିପିଣ୍ଡ ଦେଇଣ ତୁ ଗୋ ତୋଷିଲୁ ମୋର ପିତ୍ରି |୯୭|

ଶ୍ରୀରାମ ବୋଇଲେ ସୀତୟାଂକ ମୁଖ ଚାହିଂ

ତୁମ୍ଭେ କିଂକେ ହୋଇଲ ବିବସନଶାହୀ |୯୮|

ସୀତୟା ବୋଇଲେ ମୁହିଂ ଦିଲି ପିଣ୍ଡ ଦାନ

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଦକ୍ଷିଣା ମାଗିଲେ ମୋତେ ଦେବାକୁ ନାହିଂ ଧନ |୯୯|

ନିର୍ଦୟ କ୍ଷେତ୍ର ୟେ ନିରାପକ୍ଷ ଥାନ ୟେଟି

ପିନ୍ଧିଲା ବସ୍ର ଅର୍ଦ୍ଧେକ ମୋର ନେଲେ ସେହି କାଟି |୧୦୦|

ତୁମ୍ଭର ଆସିବା ଯାୟେ ନ ସହିଲେଟି ମୋତେ

ତେଣୁ ସେ ବସ୍ର ଲେଛି ଓଢ଼ିଲି କମଳ ପତ୍ରେ |୧୦୧|

ଶ୍ରୀରାମ କୋପକଲେ ଯେ ସେ ଗୟାଳି ବ୍ରାହ୍ମଣଂକୁ

ଆରେ ଅନେକ ଧନ ଅରଜ ଅନ୍ନ ନ ମିଳୁ ତୁମ୍ଭଂକୁ |୧୦୨|

ଯେତେ ଧନ ଅରଜିବ ସବୁ ନେବେ ରାଜା

ପତ୍ର ପରିହରଣ ହରଣ ହୁଅନ୍ତୁ ରେ ତୁମ୍ଭର ଭାରିଯା |୧୦୩|

ଯେତେ ଲୋକେ ୟେଥେ ଦେବେ ବାଲିପିଣ୍ଡ

ତାହାଂକର ତହୁଂ ଦକ୍ଷିଣା ନେଲେ ପ୍ରଶୁରାମ ନାରାଜେ ଛିଡ଼ୁ ମୁଣ୍ଡ |୧୦୪|

ୟେସନେକ ଶାପ୍ୟ ଦିଲେକ ଶ୍ରୀରାମ

କହନ୍ତି ଧଇମ୍ୟ ପ୍ରୋହିତେ ଶୁଣ ପଣ୍ଡୁନାନ |୧୦୫|

ସୀତୟା ବୋଇଲେ ସ୍ଵାମୀ ଫଲୁକୀ ବ୍ରହ୍ମଂକର ପୁତ୍ର

ପିଣ୍ଡ ଦିଲା ବେଳେ ମୁଂ ସାକ୍ଷୀ କଲାଇଂ ୟେହାନ୍ତ |୧୦୬|

ୟେହୁ ଚାଣ୍ଡାଳ ଯେ ମୋତେ ମାଗିଲା ରମଣ

ଶୃଙ୍ଗାର ନ ଦିଲାରୁ କହିଲା ଅକାରଣ |୧୦୭|

ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ର ଶୁଣି ଫଲୁକୀକୁ କଲେ କୋପ

ଅଗତି ହୋଇ ଥାଅ ରେ ୟେ ମୋହୋର ଅଭିଶାପ୍ୟ |୧୦୮|

ରାଗେଣ ୟେମନ୍ତ ଯେ ବୋଇଲେ ରଘୁକୁଳ ଦେବା

ଆରବେଳେ ୟେ ତୀର୍ଥ ନ ମାଡ଼ିବା ପୁନର୍ଭବା |୧୦୯|

ବାବୁ ବାଲିପିଣ୍ଡ ମୋକ୍ଷଟି ଅଟଇ ୟେହୁ ତୀର୍ଥେ

ପିତୃଲୋକମାନେ ଦୃଶ ହୋଅନ୍ତି ନିୟତେ |୧୧୦|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ଯେ ବାଲିପିଣ୍ଡ ଦିଲେକ ସୀତୟା

ଆବର ତୀର୍ଥ କିଂପା ୟେ ବୋଲାଇଲା ରାମଗୟା |୧୧୧|

ଧଉମ୍ୟ ପୁରୋହିତେ ବୋଇଲେ ରାମ ରାବଣ ମାରି ବାହୁଡ଼ିବାର ବେଳେ

ୟେଥେ ଶ୍ରୀରାମ ନ ଆସି ରହିଲେ ଉତ୍ତର କୂଳେ |୧୧୨|

ପୁନର୍ଭବା ତୀର୍ଥ ବୋଲି ରାମ ନ ଅଇଲେ ୟେଥିକି

ବାଲି ଗୁଡ଼ାୟେ ଘେନି ବ୍ରହ୍ମଣେ ଧାଇଂଲେ ରାମର ତହିଂକି |୧୧୩|

ସ୍ଵାମୀ ୟେ ତୀର୍ଥକଇଂ ନିନ୍ଦା କରିଣ ଯାଉଛୁ ରଘୁନାଥେ

ୟେ ତୀର୍ଥ ନାଶଯାଉଛିଟି ତୋହୋର ଅସନମତେ |୧୧୪|

ସ୍ଵାମୀ ୟେହି ତୀର୍ଥରେ ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ର ବିଜୟେ କର ଦଣ୍ଡେ

ୟେ ମାହାତୀର୍ଥ ଗୋଟି ସିଲଭ ହୋଉ ୟେ ବ୍ରାହ୍ମାଣ୍ଡେ |୧୧୫|

ଅନେକ ବିନୋୟୀ ଯହୁଂ ବ୍ରାହ୍ମଣେ କଲେ ସେବା

ସୀତୟା ବୋଇଲେ ସ୍ଵାମୀ ବାହୁଡ଼ି ଚାଲ ଯିବା |୧୧୬|

ବାହୁଡ଼ି ବିଜୟେ ସ୍ଵାମୀ ରଘୁକୁଳ ନାଥେ

ତେଣୁଟି ବୋଲାଇଲା ୟେ ରାମଗୟା ତୀର୍ଥେ |୧୧୭|

ବ୍ରାହ୍ମଣେ ଅଭ୍ୟର୍ଥୀ ମାଗିଲେ ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ରଂକୁ

ଉତ୍ତରେ ଗୟାର କୋଠି ହୋଇଲା ଧନ ଉପୁଜିବାକୁ |୧୧୮|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ତେଣେ ଅଛି କିସ ଅର୍ଥ

ୟେ ଗୟା ଶ୍ରାଦ୍ଧ ବୋଲି ପିଣ୍ଡହିଂ ସେ ସତ  |୧୧୯|

ଗୟାରେ ବାଲି ପିଣ୍ଡ ଦିଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ରାଜାଦେବେ

ପିତୃଲୋକେ ମୁକତ କାରଣ ପାଇଲେକ ତେବେ |୧୨୦|

ଗୟାରେ ଶ୍ରାଦ୍ଧକଲେ ପିତୃଲୋକନ୍ତ ଦେଖି

ଯୁଝେଷ୍ଠିର ପଚାରିଲେ ମାତା ଯେ କୋଇନ୍ତୀଂକି |୧୨୧|

ମାଗୋ ତିମ୍ଭେ ଯେ ବୋଇଲ ଦ୍ରିଯୋଧନ ବଡ଼ ମନ୍ଦ

ସୁଲଭ ସୋହୋଦ୍ର ମୋର ମାନ ଯେ ଗୋବିନ୍ଦ |୧୨୨|

ସେ ଯେବେ ମାତା ଗୋ ମୋତେ ନ ପେଷନ୍ତା ବନେ

ୟେ ମହାତୀର୍ଥ କାହିଂ ପାଆନ୍ତି ଥିଲେ ହସ୍ତିନା ଭୁବନେ |୧୨୩|

କୋଇନ୍ତାୟେ ପିଣ୍ଡ ଦିଲେ ଭୋଜବଂଶ ନିମନ୍ତେ

ଦ୍ରୋପତୀ ଯେ ପିଣ୍ଡ ଦିଲେ ସନ୍ତାନ ଜାତ ଅର୍ଥେ |୧୨୪-୭୩୫|

ରହିଲେ ପଣ୍ଡୁନନ୍ଦନ ଦଶ ଯେ ଦିବସ

କାଶୀପୁରେ ଯାଇଂଣ ହୋଇଲେ ପରବେଶ |୧|

ମଣିକର୍ଣ୍ଣିକା ବୋଲି ଅଟଇ ଯେଉଂଣ ତୀର୍ଥ

ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ଦୋଷ ତହିଂ ବିମୋଚନ କଲେ ବିଶ୍ଵନାଥ |୨|

ଯୁଗତେ ପୁଣ୍ୟତୀର୍ଥ ଦୁଜେଣ ମକର ମାସ

ଶୁକ୍ଳ ପକ୍ଷ ୟେକାଦଶୀ ରୋହିଣୀ ନକ୍ଷତ୍ର ପରବେଶ |୩|

ଭୃଗୁବାର ପ୍ରବେଶ ଯେ ଅଟେ ସେ ଦିନର

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ମଣିକର୍ଣ୍ଣିକା ତୀର୍ଥର |୪|

ବ୍ରହ୍ମାର ନିତ୍ୟକର୍ମ ସେ ଭୁବନେ ପ୍ରକାଶି

ଅନନ୍ତ କୋଟି ଲିଙ୍ଗ ଘେନି ନାହିଂ ବିଜୟେ ବାରାଣସୀ |୫|

ଅନେକ ଫଳଶ୍ରୁତି ସେ ଭୁବନେ ମକର ମାସେ

ଷାଠିୟେ ସହସ୍ର ଶିଷ୍ୟନ୍ତ ଘେନିଣ ବିଜୟେ ଦେବବ୍ୟାସେ |୬|

ୟେମନ୍ତର ସମୟେ ଯେ ବ୍ୟାସ ମୁନିବର

ବାରାଣସୀ ତୀର୍ଥେ ଭେଟିଲେ ପଣ୍ଡୁର କୁମର |୭|

ମାତା ଭ୍ରାଥନ୍ତ ଘେନିଣ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ସ୍ଵାମୀ

ପାରେଶ୍ଵର ନନ୍ଦନ ବ୍ୟାସଂକ ଚରଣେ ପରିଣାମି |୮|

ମହାତୀର୍ଥ ଦେଖି ବଞ୍ଚିଲେ ଦିନ ପାଞ୍ଚ ସାତ

ତହିଂ ଯାଇଂ ଅରଣ୍ୟେ ପଶିଲେ ପଞ୍ଚ ଭ୍ରାଥ |୯|

ବ୍ୟାସ ମହାମୁନି ଷାଠିୟେ ସହସ୍ର ଶିଷନ୍ତ ଘେନି

ପାଣ୍ଡବଂକ ସଙ୍ଗତେ ଛନ୍ତି ପାରେଶ୍ଵର ମହାମୁନି |୧୦|

ବାରାଣସୀ ତୀର୍ଥେ ହୋଇଲେ ପରବେଶ

ଦେଖିଲେ ତ୍ରିଲୋଚନ ପ୍ରଭୁ ବିଶ୍ଵବାସ |୧୧|

ବାରାଣସୀ ତୀର୍ଥେ ରହିଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି

ନିଶି ବଞ୍ଚିବାକୁ ରଞ୍ଚିଲେକ ପର୍ଣ୍ଣକୁଟୀ |୧୨|

ଆଶ୍ରମ ଘେନିଣ ରହିଲେ ପଞ୍ଚୁଭାଇ

ବ୍ୟାସ ମାରକଣ୍ଡ ବାଲମ୍ବିକ ଆଦି ହୋଇ |୧୩|

କୋଇନ୍ତାୟେ କ୍ରୋଧେଣ ପୁଚ୍ଛିଲେ ବ୍ୟାସଂକୁ

ଭୋ ସ୍ଵାମୀ ତୁମ୍ଭର ଥାଉଂ ପୋୟେ ମୋର କାରେଣୀ
ନୋହିଲେ ରାଜ୍ୟକୁ |୧୪|

ପାରେଶ୍ଵର ନନ୍ଦନ ବଚନେ ସମାର୍ଜନା କରି

ଭଲ କଲ ମାତା ଗୋ ଅଇଲ କୋପ ସଂହରି |୧୫|

ମାଗୋ ତୀର୍ଥମାନ ୟେବେ ହୋଇଲା ପ୍ରାପତ

ରାଜ୍ୟକୁ କାରେଣୀ ହୋଇବେ ତୋହୋର ପଞ୍ଚୁପୁତ୍ର |୧୬|

ସମସ୍ତ ପାଣୀଂକ ଦୁଖ ସୁଖ ଦୁଇ ରାଶି

ଦିବସେକ ହୋଅଇ ପୁଣ ଅନ୍ତେଣ ହୋୟେ ନିଶି |୧୭|

ସର୍ବଦା ପ୍ରାଣୀଂକି ନୋହି ଭୋଗ ସୁଖ

ସର୍ବଦା ପ୍ରାଣୀଂକି ନ ପଡ଼ଇ ଦୁଖ |୧୮|

ଜନ୍ମ କର୍ମ ଅଣୁରୂପେ ଫଳଇ ସୁଖ ଦୁଖ ଦୁଇରାଶି

ୟେ ଯାହାର ବେଳେ ସମ୍ପଦ ବିପଦ ହୋୟେ ଆସି |୧୯|

ବାବୁ ଅନେକ ପୁଣ୍ୟେଣ ସେ ପ୍ରାପତ ହୋୟେ ୟେହୁ ତୀର୍ଥ

ବହୁତ ପୁଣ୍ୟ ସେ ୟେଥି ହୋୟେ ପରାପତ |୨୦|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ଯେ ବ୍ୟାସଂକୁ କଲେ ପୁଚ୍ଛା

କେମନ୍ତେ ବିଶ୍ଵନାଥ ୟେ ଭୁବିକି କଲେ ବାଞ୍ଛା |୨୧|

ବଦୟନ୍ତି ସତ୍ୟବତୀର ନନ୍ଦନ ତପୋନିଷ୍ଠି

ଗିରିଜାଂକୁ ବିଭାହୋଇ ହିମବନ୍ତର ପୁରେ ରହିଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି |୨୨|

ଗଉରୀକି ପ୍ରଦାନ ହୋଇଲେ ଦେବ ହର

ବାଳୁତ ହୋଇଅଛି କାର୍ତ୍ତିକ କୁମାର  |୨୩|

ଅନେକ ଭଗତେ ଈଶ୍ଵରଂକୁ ଖଟିଲେ ହେମବନ୍ତ

ରହିଲେ ବିଶ୍ଵନାଥେ ଦଶ ସହସ୍ର ବରଷ ପରିଯନ୍ତ |୨୪|

ଅନେକ ସନ୍ୟବଳ ଘେନିଣ ଗିରିରାଜା

ଶ୍ରୀବିଶ୍ଵନାଥଂକ ଚରଣେ ଖଟଇ ପରିଚର୍ଯ୍ୟା |୨୫|

ଅନେକ ଉପହାର ଯୋଗାଡ଼ ସମ୍ଭରେ

କୁଟୁମ୍ବ ଘେନି ଖଟନ୍ତି ବିଶ୍ଵନାଥଂକ ପୟରେ |୨୬|

ଅନେକ ଆପାଦ ଖଣ୍ଡଇ ରାଜା ହେମବନ୍ତ

ପ୍ରସନ୍ନେ ମୋକ୍ଷଗତି ପାବନ୍ତି ସମସ୍ତ |୨୭|

ବନ୍ଧୁବର୍ଗ ରାଇଣ ତିଆରନ୍ତି ଅଚଳାଧି

ଯେଉଂଣ ଦେବତାର ନାମ ଧଇଲେ ସକଳ କାର୍ଯ୍ୟ ସିଦ୍ଧି |୨୮|

ଦ୍ରଶନେ ପରମ ଗତି ପ୍ରସନ୍ନେ ସକଳ ଫଳ ପାଇ

ଯାହାକଇଂ ଭେଟିଲେ କଳ୍ପ କଳ୍ପାନ୍ତରେ ଥାଇ |୨୯|

ପୂର୍ବର ପୁଣ୍ୟ ଯେ ଅନେକ ଅଛଇ ମୋହୋର

ତେଣୁ ମୁହିଂ ସେବା କଲଇଂ ଦେବ ହର |୩୦|

ହିମବନ୍ତ ରାଜା ଯେ ଅପୁତ୍ରିକ ହୋଇଥିଲା

ରୁଦ୍ରଂକୁ ସେବା କରି ସେ ପୁତ୍ରେକ ପାଇଲା |୩୧|

ଚନ୍ଦ୍ରଧୂଜ ବୋଲିଣ ହିମବନ୍ତର ଯେ ଜ୍ୟେଷ୍ଠପୁତ୍ର

ପଞ୍ଚଦଶ ବରଷର ସେ ଅଟଇ ବାଳୁତ |୩୨|

ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ପୁତ୍ର କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ଵର, ଚନ୍ଦ୍ରଧ୍ଵଜ ହେମବନ୍ତର ପୁତ୍ର

ମଉଳା ଭଣଜା ଖେଳ ଖେଳନ୍ତି ସେ ୟେକ ସଙ୍ଗତ |୩୩|

ଖେଳନ୍ତି ବେନି ନନ୍ଦନ ଯେ କୁତୂହୋଳ ହୋଇ

ଲାଟ ବିନୋଦେ ଖେଳ ଖେଳନ୍ତି ଜାଣ ଦୁଇ |୩୪|

ମିଥୁନ ଶୁକଳ ସଉରି ଦଶମୀର ତିଥି

ସେ ଦିନ ବେନି କୁମରେ ଲାଟ ଖେଳୁଛନ୍ତି |୩୫|

ଖେଳ ଖେଳୁଂଖେଳୁଂ ସେ ଦିହେଂ କଲେ କଳି

ବୋଲାବୋଲି ହୁଅନ୍ତେ ସେ ହୋଇଲେ ବାରୁଆଳି |୩୬|

କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ଵର ଯେ ମାଇଲା ଚନ୍ଦ୍ରଧ୍ଵଜଂକୁ

ବହୁତ ଝିଂଘାସି ଗାଳିଦେଲେ ଯେ ତାହାକୁ |୩୭|

କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ଵର ବୋଇଲା ଆରେ ରେ ଚନ୍ଦ୍ରଧ୍ଵଜ

ବାପା ମୋଢ଼ା ତୋହୋର ରେ ବୋଲାଇ ଗିରିରାଜ |୩୮|

ତୁମ୍ଭଂକୁ ଜନେ କରନ୍ତି ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କାଟି

ପଡ଼ିଲା ଠାବରୁ ତୁମ୍ଭେ ନ ପାରନା ଉଠି |୩୯|

ଜନ ମନୁଷ୍ୟରେ ନିଅନ୍ତି ତୁମ୍ଭଂକୁ ବହି

ତୁଠରେ ପକାଇଣ ଚରଣ ଘଷନ୍ତି ତହିଂ |୪୦|

ମରଡ଼ାଶାଳେ ଯେ ଲୋକେ ପ୍ରକୃତି ଶଂକା ଅର୍ଥେ

ଅସଂସ୍କାର ଭୂମିରେ ଯେ ପକାଇ ତୁମ୍ଭନ୍ତେ |୪୧|

ଅସହର ଭୂମିରେ ପାଡ଼ି ସ୍ରାହାନ କରି ମାଡ଼ି

କ୍ଷୁଦ୍ର କାଂକରେ ଶରୀର ତୁମ୍ଭ ଛିଡ଼ି |୪୨|

ୟେଡ଼େ ବଡ଼ ପଣରେ ବ୍ରତ ହେତୁ ତୁମ୍ଭର

ସ୍ତାବର ଛାର ହୋଇ ରେ ଅମ୍ଭନ୍ତ ନ ଡର |୪୩|

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ରେ ତୁମ୍ଭର ଜାତି ଜାଣି

କିଂପେ ଆନେ ଡେଣା ତୁମ୍ଭର ପକାଇଲା ହାଣି |୪୪|

ବହୁତ ଝିଂଘାସ କଲାକ କାର୍ତ୍ତିକ କୁମାର

ଶୁଣିଣ ଚନ୍ଦ୍ରଧ୍ଵଜ ଯେ ବୋଇଲା ତୋହୋ ଛାର |୪୫|

ଆମ୍ଭେ ରେ ପାଷାଣ ଦେବତା ହୋଇ ସର୍ବକାଳେ ସିଦ୍ଧି

ଆମ୍ଭେ ୟେ ମୃତୁପୁରେ ସମସ୍ତ ବିବୁଧାଦି |୪୬|

ଶତେପଳ ପଞ୍ଚାମୃତ ଆମ୍ଭର ଦେହେ ଲେପି

ଆମ୍ଭେ ବ୍ରହ୍ମ ରୁଦ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର ଯେ ଚଣ୍ଡୀ ସର୍ବରୂପୀ |୪୭|

ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟର ମଧ୍ୟେ ଆମ୍ଭେ ସେ ଦେବତା

ତିନି ଭୁବନରେ ସେ ଆମ୍ଭେ ପୂଜା ପାନ୍ତା |୪୮|

ଆମ୍ଭେ ସେ ଠାକୁର ଅଟୁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ତିନି

ଆମ୍ଭର ପାଦ ଉଦକ ସମସ୍ତେହେଂ ଶିରେ ଘେନି |୪୯|

ବାପ ମୋଢା ତୋହୋରଟି ବହେ ରୁଦ୍ରନାମ

ଦେବାତଂକ ମଧ୍ୟ ସେ ଅଟଇ ଅଧମ |୫୦|

ଆରେ ଗଉରାକୁ ବିଭା ସେ ହୋଇଲେ ଯେବଣ କାଳେ

ବରବେଶେ ବସିଲା ଆସି ଛାୟା ମଣ୍ଡୋପର ତଳେ |୫୧|

ଶିରରେ ମୁକୁଟ ଯେ ଲୋହିତ ବର୍ଣ୍ଣ ସର୍ପେ

ଲଲାଟେ ବାନ୍ଧିଲା ଭୁଜଙ୍ଗ ମହାଦର୍ପେ |୫୨|

ହୃଦରେ ଭୂଷଣ ଯେ ବାହୁଟି କଂକଣ

ନେପୁର ତାଡ଼ ତୋଢର ସମସ୍ତ ସର୍ପ ଆଭରଣ |୫୩|

ଗର୍ଜନ୍ତି ସର୍ପେ ସବୁ ଫୁଫୁକାର ମୟେ

କଟି ମେଖଳରେ ପିନ୍ଧିଲା ଅଛି ନାଗ ଯେ ଗୋଟାୟେ |୫୪|

ପାଚିଲା ଥୋଡ଼ ଯେ ଦିଶଇ ପରପଞ୍ଚ ରୂପ

ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ପୁରୁଷ ସେ ଦହିଲା କନ୍ଦର୍ପ |୫୫|

ଆରେ ଆମ୍ଭର ଘରର ଗୋତ୍ର ସ୍ତିରୀମାନେ

ସୁମରନ୍ତି ନାରାୟଣ ଗରୁଡ଼ ବାହନେ |୫୬|

କନ୍ୟାଗୋଟି ଯେତେବେଳେ ନେମାକ ସମୀପେ

ବର କତିରେ ବସିଲେ ଦଂଶିବେ କାଳସର୍ପେ |୫୭|

ଭୋ ନାରାୟଣ ୟେ କେତେ କାଳର ବୃଦ୍ଧଯୋଗୀ ଗୋଟା

ଅତି ବୃଦ୍ଧ ପରପଞ୍ଚ ୟେ ଦିଶଇ ଲାଙ୍ଗଟା |୫୮|

ବହୁତ ଜନେ ହେମବନ୍ତକଇଂ ଝିଂଘାସି

କେହ୍ନେ ଯେ ବୋଇଲୁ ମୁଂ ବରି ଅଇଲି ଦେବ କାଶୀ |୫୯|

ୟେଡ଼େ ବଡ଼ ଜେଣେ ବରିଲୁସି ରାଜା

ୟେମନ୍ତ ରୂପେ ବରବେଶେ ବସିଲା ନିଲ୍ଲଜା |୬୦|

ଆରେ କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ଵର ଆମ୍ଭର ପୁରେ ବୃଦ୍ଧସ୍ତିରୀମାନେ

ଉପାୟେ କରିଣ ସେ ଲୋଡ଼ିଲେ ଯତନେ |୬୧|

ତୋଟାରୁ ଆଣିଲେ ଭଲପଟ୍ଟ ମହୋଷଧି

କନ୍ୟାର କାୟେ ବାଟି ଲେପିଲେ ନିରୋଧି |୬୨|

ଉପରେ ଓଢ଼ଣା ଦେଇ ବରକୁ ସମର୍ପିଲେ

ବର କତିରେ ପରିଜନେ କନ୍ୟା ବସାନ୍ତେ ସର୍ପେ ପଳାଇଲେ |୬୩|

ପଳାଇଲେ ସର୍ପେ ମଉଷଧି ଅଭ୍ୟାସରେ

ବିରୂପ ଦିଶିଲା ଆଭରଣେ ଗଲେ ଦୂରେ |୬୪|

ବାସୁକି ନାଗକୁ ସେ ପିନ୍ଧିଣ ବସିଥିଲା

ସେହି ଫିଟିଗଲା ଯେ ସେ ଉଲଗ୍ନ ହୋଇଲା |୬୫|

ଆରେ କାର୍ତ୍ତିକ ମୁଂ କହଇ ତହିଂର ସଜ

ସଭାରେ ଉଲଗ୍ନଶାହୀ ହୋଇ ବସିଲା ନିଲ୍ଲଜ |୬୬|

ବିବସନ ହୋଇଣ ସେ ବସିଲା ସଭାରେ

ଦେଖି ଲାଜ ପାଇଲେ ସକଳ ଦେବାସୁରେ |୬୭|

ବାପ ମୋଢୋ ତୋହୋର ନିଲ୍ଲଜ ରେ ଲାଜ ତାର ନାହିଂ

ସବୁରି ମୁଖ ଚାହଂଇ ସେ କଉପୁନୀ ଓଢ଼ାଇ |୬୮|

ଆରେ ପରପଞ୍ଚ ଯୋଗୀଆ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ୟେଡ଼େ ଭଣ୍ଡ

ଘର ଯାକେ ବିତ୍ତ ତୁମ୍ଭର ଲୋହା ତ୍ରିଶୂଳ ଖଣ୍ଡ |୬୯|

ବୃଦ୍ଧ ବଇଲ ଗୋଟାୟେ ଚଢ଼ିଥାଇ ନିତି

ଡମ୍ବରୁ ବଜାଇକରି ପ୍ରପଞ୍ଚ ଭିକ୍ଷାୟେ ବ୍ରତି |୭୦|

ଅସଜ୍ଜନ ଦେବତାକୁ ଭାବନାହିଂ ଆନେ

ଉଲଗ୍ନ ହୋଇ ବୁଲୁଥାଇ ରହଇ ଶମଶାନେ |୭୧|

ୟେକଇ ଭାରିଯା ସେ ନୁଆରିଲା ପୋଷି

ଜାର ବିଲୋପନ ସେ ନିଲ୍ଲଜ ତପୁସୀ |୭୨|

ଉମାର ଝିଂଘାସେ ସେ ଦକ୍ଷ ପ୍ରଜାପତି ମୁଣ୍ଡ ମୋଡ଼ି

ଗୋହତ୍ୟା କଲା କପିଳା ଖାଇଲା କୁଶବିଡ଼ି |୭୩|

ଭଇରୋବ ରୂପେ ସେ ଯେ ବଞ୍ଚିଲା ମହାଖଳା

କାଦମ୍ବରୀ ପାନକରି ମାୋଇଲା କପିଳା |୭୪|

ଭଇରୋବ ରୂପେ ଖପରେ ବହିଲା ଗୋମୁଣ୍ଡ

ଅବିକାରେ ବାକ୍ୟ ସେ କହୁଥାଇ ଭଣ୍ଡ |୭୫|

ଡମ୍ବରୁ ଡିବି ଡିବି ବାଉଥାଇ ସେ ନାଟେ

ପ୍ରପଞ୍ଚ ଯୋଗୀଆରେ ବ୍ରତଇ ମହାକଷ୍ଟେ |୭୬|

ମହତ ରାଜା ସେ ହେମବନ୍ତ ଦୁହିତ୍ୟା ଗୋଟି ଦିଲା

ବ୍ରତିବାକୁ ତୁମର ରେ କାରଣ ହୋଇଲା |୭୭|

ଆରେ ଜାତିହୀନ ତୁମ୍ଭର କୁଳଗୋତ୍ର ନାହିଂ

ଆମ୍ଭ ଘରେ ବ୍ରତିଅଛି ଭଗ୍ନୀକି ବିଭାହୋଇ |୭୮|

ଆମ୍ଭ ଘରେ ଅନ୍ନ ଖାଇ ରେ ଆମ୍ଭଂକୁ ଦର୍ପବହ

ବ୍ୟାଧ ପକ୍ଷୀ ପରା ରେ ବୃତ୍ତାନ୍ତ ତୁମ୍ଭେ କହ |୭୯|

ଯାହାର ଅନ୍ନ ଖାଅ ତାହାକୁ ଅନୀତି ବୋଲ

କୁଳ କଳଂକା ରେ କୁଳ ପାଲଟିଲ |୮୦|

ଆରେ ଶ୍ଵଶୁର ଘରକୁ ଯେବେ ଆସଇ ଜୁଆଇଂ

ଅଢାଇ ଦିନରୁ ବହୁତ ଦିନ ରହି ନ ଯୋଗାଇ |୮୧|

ଶ୍ଵଶୁର ଅନ୍ନ ଖାଇ ବ୍ରତନ୍ତି ଯେଉଂଣ ଯେ ଜନ

ବଳବୀର୍ଯ୍ୟ ଥାଉଂ ସେ ଯେ ହୋଅନ୍ତି କୁଜନ |୮୨|

କୁଳ ଗୋତ୍ର ତୁମ୍ଭରରେ ବାଡ଼ି ବୃତ୍ତି ନାହିଂ

ସଂସାରେ ବୋଲନ୍ତି ହୋମବନ୍ତର ଜୁଆଇଂ |୮୩|

ଆରେ ସ୍ଵାମୀଂକର ଭୃତ୍ୟର ରେ ତୁ ଅଟୁ ଭୃତ୍ୟକାରୀ

ଶ୍ଵଶୁର ଅନ୍ନ ଖାଇ ରହିଲେ ସେ ତୁକୁ ନୋହେ ସରି |୮୪|

ଯୁଗତେ ଆମ୍ଭର ତୁମ୍ଭ ଅଟ ପ୍ରେଷକାରୀ

ବିଚାର କରନ୍ତେ ଆମ୍ଭର ଭୃତ୍ୟକୁ ନୋହ ସରି |୮୫|

ଆପାର ଗାଳି ଦେଇ ଚନ୍ଦ୍ରଧ୍ଵଜ ନିନ୍ଦି

ଉତ୍ସନା ଶୁଣି କୁମର ତହୁଂ ଗଲା କାନ୍ଦି |୮୬|

ରୋବଇ ଉଚ୍ଚସ୍ଵରେ ଧାର ଧାର ବହଇ ଲୋଅ

କୋଳେ ଧଇଲେ ଗିରିଜା କଷ୍ଟ ଦେଖି ପୁଅ |୮୭|

ଆରେ ପ୍ରାଣର ବଲ୍ଲଭ ମୋର ତୁ କି ନିମନ୍ତେ କାନ୍ଦୁ

କେ ତୋତେ ମାଇଲା ରେ ମୋହୋର ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ |୮୮|

ବାବୁ ଚନ୍ଦ୍ରମାଉଂ ଉଦିତରେ ତୋହୋର ମୁଖ ଗୋଟି

ଅନଙ୍ଗ ସୁକୁମାର ଶରୀର ଭୂମିରେଣ କିଂପେ ଲୋଟି |୯୦|

ଜଗୁସୁନ୍ଦର ବାବୁ ମୁଂ ତୋହୋରେ ଯାଇଂକିନି ନିଉଛୁଣା

କେ ତୋତେ ମାଇଲା ରେ କାହିଂ କିସ କଲୁ ତୁ ବୋଲଣା |୯୧|

କ୍ରୋଧେଣ କହି ସେ ନୁଆରଇ ବାଳୁତ ଯେ ବଚ୍ଛି

ମୁଖେ ଚୁମ୍ବନ ଦେଇ ବୋଇଲେ ଯାଇକିନା ନିଉଛି |୯୨|

କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ଵର ବୋଇଲା ମାତା ଗୋ ତୋହୋର ଭାଇ ଚନ୍ଦ୍ରଧ୍ଵଜ

ବହୁତ ଝିଂଘାସ ସେ କଲାକ ମୋତେ ଆଜ |୯୩|

ଧିକ୍‌କାର କରି ମାତା ମୋତେ ବହୁତ ଦିଲା ଗାଳି

କହଇ କୁମର ସେ ହୋଇଣ ବିକଳି |୯୪|

ବୋଇଲା କୁଳମୂଳ ତୁମ୍ଭର ନାହିଂ ବୃତ୍ତି ବାଡ଼ି

ଆମ୍ଭ ଅନ୍ନ ଖାଇଣ ଆମ୍ଭନ୍ତ ଜଞ୍ଜାଳି |୯୫|

କାନ୍ଦିଣ କହେ କୁମର ସକଳ ବୃତ୍ତାନ୍ତ

ଆପଣେ କ୍ରୋଧ କଲେ ଗଉରୀ ଶୁଣିଣ ସିଦ୍ଧାନ୍ତ |୯୬|

ମାତା ପୁତ୍ର ଦୋହେଂ କ୍ରୋଧେ ଛନ୍ତି ବସି

ଦେବସଭାରୁ ଆସି ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଦେବ କାଶୀ |୯୭|

ନନ୍ଦୀ ମହାକାଳ ଦୁହେଂ ଦ୍ଵାରେଣ ବୃଷଭ ସମ୍ଭାଳି

ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ ଯାଇଂ ହୋଇଲେ ଦେବ ଶୂଳୀ |୯୮|

ଗଉରାଂକୁ ଈଶ୍ଵରେ ଧଇଲେ କୋଳାଗ୍ରତେ

କ୍ରୋଧ ଅବସ୍ତା ତୁମ୍ଭର କାହିଂର ନିମନ୍ତେ |୯୯|

ମାତା ପୁତ୍ରେ ଦୁହେଂ ପ୍ରଣପତ୍ୟ କଲେ ପାଦେ

ସ୍ଵାମୀ ଅନେକ ସମ୍ପଦ ଭୁଞ୍ଜିଲୁ ହେମନ୍ତର ପ୍ରସାଦେ |୧୦୦|

ସ୍ଵାମୀ ତୁମ୍ଭର କେଉଂଣ ବିଚାର ୟେଥେ ଥିବା

ପୋଡ଼ୁ ୟେ ହେମବନ୍ତ ପୁର ବହନ କରି ଚାଲ ୟେଥୁଂ ଯିବା |୧୦୧|

ଈଶ୍ଵର ବୋଇଲେ ମୁହିଂ ଅଛି ସିନା ତୋ ପିତାର ଘରେ

ମୁହିଂ କେମନ୍ତେ ବିକୃତ କରିବି ନା ବିଚାରେ |୧୦୨|

ତୁହି ସେ ଗଉରା ଗୋ ମୋତେ କରିବୁ ନା ସମାଧାନ

ମୋହୋର ଅଭାବ ଛାଡ଼ି ବିକୃତ କିଂପା ତୋର ମନ |୧୦୩|

ଗିରିଜା ବୋଇଲେ ସ୍ଵାମୀ ୟେ ନ ମିଳଇ ନା ବୋଭାର

କୁବୃକ୍ଷେ ଥାଆନ୍ତି ସିନା ସୁବୃକ୍ଷଂକ ତଳର |୧୦୪|

କୁସ୍ତିରୀ ଖଟନ୍ତି ନା ପରେଣ ପତି ତେଜି

କୁଜଳେ ସନ୍ଧ୍ୟା କି ହୋଅଇ ମନବୁଦ୍ଧି |୧୦୫|

କୁଶଯ୍ୟା କୁଭୋଜନ କରନ୍ତି ଯେବଣ ପୁରୁଷ

ଶ୍ଵଶୁର ଘରେ ବ୍ରତନ୍ତି ସେହି ସେ କୁପୁରୁଷ |୧୦୬|

ସ୍ଵାମୀ ଆପାଣା କୁଳଗୋତ୍ର ସମସ୍ତ ବୁଡ଼ାଇ

ସଂସାରେ ବୋଲନ୍ତି ହେମବନ୍ତର ଜୁଆଇଂ |୧୦୭|

ଜଗତର ଠାକୁର ତୁ ଅଟୁ ତ୍ରିପୁରାରି

ଭୋ ବିଶ୍ଵନାଥ ତୋହୋର କାହିଂ ବୃତ୍ତିବାଡ଼ି |୧୦୮|

ସ୍ଵାମୀ ଶ୍ଵଶୁର ଘରେ ଥାଇ ବ୍ରତଇ ଯେବଣ ଲୋକ

ଜୀବନ୍ତେଣ ହୀନ ସେ ଯେ ମରନ୍ତେ ହୁଅନ୍ତି ପୋକ |୧୦୯|

ପାମର ହୀନ ଯୋ ଅଟନ୍ତି ଭୃତ୍ୟକାରୀ

ଶ୍ଵଶୁର ଅନ୍ନ ଖାଇଲେ ତହିଂକି ହୋୟେ ସରି |୧୧୦|

ତୁ ଯେ ଭୋଳାନାଥ ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟେ ଅଟୁ ରାଜା

ଅନନ୍ତ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ତୋତେ ସେ ସମସ୍ତେ କରନ୍ତି ପୂଜା |୧୧୧|

ସ୍ଵାମୀ ଅନେକ ଭୋଜନ ଅନେକ ଅଳଂକାର ତୋତେ ଦିଲେ

ଅନେକ ଆରାଧି ଅନେକ ଭଗତି ହୋଇଲେ |୧୧୨|

କୁଟୁମ୍ବନ୍ତ ଘେନି ଯେବେ କରିବଟି ସେବା

ତେତେ ପ୍ରକାରେ ସ୍ଵାମୀ ଶଶୁର ଘରେ ନ ଥିବା |୧୧୩|

କଉଣସି ପ୍ରକାରେ ଯେବେ ନୁଆରିବା ବ୍ରତି

ଭିକ୍ଷା ମାଗିଣ ପଛେ ବ୍ରତିବା ଜୀବତି |୧୧୪|

ଯଥା ଗ୍ରାମରେ ଯେବେ ଅଛଇ ତୋର ଭୂମି

ନ ଥିବା ହେମବନ୍ତର ଘରେ ଚାଲ ଯିବା ଦେବସ୍ଵାମୀ |୧୧୫|

ସ୍ଵାମୀ ପାମର ଭାଇ ମୋର ଚନ୍ଦ୍ରଧ୍ଵଜ ନାମ

କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ଵରକୁ ସେହୁ ବହୁତ କଲାକ ଭ୍ରତ୍ସନ |୧୧୬|

ପୋଡ଼ୁ ପୋଡ଼ୁ ୟେ ପିତା ଘରେ କ୍ଷଣେହେଂ ନ ଥିବା

ଉପବାସେ ଥାଇ କିନା ବହନ ୟେଥୁଂ ଯିବା |୧୧୭|

ଯହିଂ ତୋହୋର ଶମଶାନ ଗ୍ରାମ ଅଟଇ ନିଜ ଭୂମି

ଉଠ ଚାଲ ଯିବା କ୍ଷଣେହେଂ ନ ରହିବା ଦେବସ୍ଵାମୀ |୧୧୮|

ଈଶ୍ଵରେ ବୋଇଲେ ତୁ ଗୋ ଶୁଣ ଶାକାମ୍ଭେରୀ

ତୁହି ଦେବୀ ନ ଜାଣୁ କି ପ୍ରକୃତି ମୋହୋରି |୧୧୯|

ଆଦି ଯଶୋବନ୍ତପୁର ଗୋ ଅଟଇ ମୋହୋର

ତପ କରି ମୋତେ ମାଗି ଘେନିଲା ବେଦବର |୧୨୦|

ଆଗୋ ପର ଦୁଖେ କାତର ମୁଂ ଅଟଇ ମହାତମା

ମୋହୋର ସମ୍ପଦ ଘେନିଣ ସେ ହୋଇଲା ବେଦବ୍ରହ୍ମା |୧୨୧|

ଆଦ୍ୟ ଅବତାରେ ମୁହିଂ ଅଟଇ ଦେବରାଜା

ସପତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଦେବୀ ସେ ଆମ୍ଭନ୍ତ କରନ୍ତି ପୂଜା |୧୨୨|

ଆଗୋ ଗୋଲୋକ ମହଋଷି ସେବାକଲା ମତେ

ଇଦ୍ରପଦ ମାଗିଲା ସେ ଦିଲି ତୋଷ ଚିତ୍ତେ |୧୨୩|

ଆଦି ସପତ ନିଧିରେ ଅଧିକାର ମୋହୋରି

ସପତ ମନୁ ମହଋଷି ମାଗିଲେ ଅପାର କରି |୧୨୪|

କୋବେର ହୋଇଲା ଦେବଭଣ୍ଡାର ଅଧିକାରୀ

ଭଗ୍ୟବର ମାଗିଲେ ବିଶ୍ଵଦେବାୟ ତପ କରି |୧୨୫|

ଆଦି ଅବତାରେ ମୁଂ ବିଦ୍ୟାବନ୍ତ ପୁରୁଷ

ଚଉଦ ଭାଗ କରି ମୁଂ ଛାଡ଼ିଲି ଅଭିଳାଷ |୧୨୬|

ଧନ ବସ୍ର ଅଳଂକାର ଯେତେକ ମୋହୋର ଥିଲା

ଅଶ୍ଵିନୀକୁମାର ତାହା ତପ କରି ନେଲା |୧୨୭|

ପକ୍ଷୀ ବାହାନେ ମୁଂ ବିଜେ କରିଥିଲି

ଧାତା ମାଗିଲା ମୋତେ ତାହା ଭୋଳ ହୋଇ ଦିଲି |୧୨୮|

ଆଦିବାହାନ ମୋହୋର ଅଟଇ ଅଇରାବ୍ରତ

ତାହା ମୋହୋ ତହୁଂ ମାଗି ଘେନିଲେ ପୁରୁହୁତ |୧୨୯|

ଅଷ୍ଟଅଶ୍ଵ ଘେନି ମୁଂ ଯେ ବିଜେ କରିଥିଲି

ଆଦିତ୍ୟ ମାଗିଲା ତାହା ଭୋଳ ହୋଇ ଦିଲି |୧୩୦|

ଅନେକ କାଳର ୟେ ବୃଦ୍ଧା ବଇଲ ଗୋଟା

ୟେହା ମୋତେ ମାଗନ୍ତା ନାହିଂ କେହି ମୋହୋର ୟେ
ବାହାନ ଶ୍ରେଷ୍ଠା |୧୩୧|

ହାର କୁଣ୍ଡଳମାନ ସମସ୍ତ ଦିଲି ଆନକୁ

ଅସ୍ଥିମାଳ ଆଭରଣ କଲି ୟେହା ମାଗନ୍ତା ନାହିଂ ମୁକୁ |୧୩୨|

ସମସ୍ତ ଶହସ୍ରମାନ ଆନକଇଂ ମୁହିଂ ଦେଇ

ତ୍ରିଶୂଳ ଗୋଟାୟେ ବହିଲଇଂ ୟେହା ମାଗନ୍ତା କେହି ନାହିଂ |୧୩୩|

ମନ୍ଦର ଗିରି ସମାନ୍ୟେ ୟେ ଅଟଇ ମହାଗୁରୁ

କେହି ମାଗନ୍ତା ନାହିଂ ମୋତହିଂ ରହିଲା ଡମ୍ବରୁ |୧୩୪|

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଯୋଗାଡ଼ ପଇଲମମାନ ମାଗି ଘେନିଲେ ବୃହସ୍ପତି

ସେ ପଇଲମ ଦେଇ ମୁଂ ଖପର ବହିଲି ଗୋ ସ୍ଵତୀ |୧୩୫|

ଅନେକ ବସ୍ର ମୁହିଂ ଗୋ ହୋଇଥିଲି ପରିହରଣ

ଚନ୍ଦ୍ର ମାଗିଲା ମୁକୁ ତାହା ଦିଲି ତତକ୍ଷଣ |୧୩୬|

ବସନ ଭୂଷଣମାନ ଆନକୁହିଂ ଦିଲି

ବିବସନଶାହୀ ହୋଇ ମୁଂ ଦିଗବସନ ହୋଇଲି |୧୩୭|

ଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନମାନନ୍ତ ମାଗି ଘେନିଲା ବିଶ୍ଵାବସୁଂ

ତାହା ଆନକୁ ଦେଇ ମୁଂ ସେପଲ ହୋଇଲି ପାଂଶୁ |୧୩୮|

ଛାର ବୋଲି ୟେହାକୁ ମାଗନ୍ତା ନାହିଂ କେହି

ଅପିରୋଜନମାନେ ସେ ମୋତହିଂ ଅଛି ରହି |୧୩୯|

ସମସ୍ତ ଦେଇଣ ମୁଂ ହୋଇଲି ବିମୁଛଇଂ

ପାତାଳ ଭୁବନେ ମୁଂ ଗୋପ୍ୟାନ ହୋଇଅଛଇଂ |୧୪୦|

ହଟକେଶ୍ଵର ନାମେଣ ମୁଂ ରହିଲି କପିଳାସେ

ପାତାଳେ ମକରକେତୁ ମୟେ ଦାନବ ଝାଟିଲେ ବେନି
ଯେ ରାକ୍ଷସେ |୧୪୧|

ପାତାଳ ଭୁବନ ସେ ଘେନିଲେ ମୋହୋର ତହୁଂ ମାଗି

ସମସ୍ତ ଦେଇଣ ମୁଂ ହୋଇଲି ପରମଯୋଗୀ |୧୪୨|

ବିମୁଖ ହୋଇ ଅଇଲି ମୁଂ ପାତାଳପୁର ସ୍ଵର୍ଗେ

ୟେକଛତ୍ରୀ ଠାକୁର ମୁଂ ହୋଇଲି ଚାରିଯୁଗେ  |୧୪୩|

ରକ୍ଷ ଭକ୍ଷ ମାଳି ସୁମାଳି ହେତି ଯେ ପ୍ରହେତି

ଶମ୍ଭୁ ନିଶମ୍ବୁ କୁମ୍ଭ ନିକୁମ୍ଭ ସଉଦାସ ନୃପତି |୧୪୪|

ଅନେକ ମତେ ସେ ମୋତେ କଲେ ସେବା

ସମସ୍ତ ମାଗି ଘେନିଲେ ସେ ଦୁଷ୍ଟ ଦାନବା |୧୪୫|

ସକଳ ତେଜ୍ୟା କରି ମୁଂ ହୋଇଲି ଦିଗାମ୍ବର

ରହିଲି ଶମଶାନେ କେହି ନ ଯାନ୍ତି ତହିଂକି କରି ଡର |୧୪୬|

ଶମଶାନ କ୍ଷେପଣୀ ବୋଲିକରି ୟେକଇ ଦଇବତୀ

ତହିଂ ସେ ସେବା କଲା ମୋତେ ଦିବାରାତି |୧୪୭|

ବଳାତ୍କାରେ ରହିଲେ ତହୁଂ ମୋର ରୂପଗୁଣ ଦେଖି

କୋପ ହୋଇକରି ମୁଂ ଶମଶାନେ ଉପେଖି |୧୪୮|

ମହା ଅରଣ୍ୟେ ପଶିଲି ସପତ ପର୍ବତ ଭିତରେ

ଗୁପତେ ରହିଲି ଚିତ୍ର ଉତ୍‌ପଳା ନଦୀକୂଳେ |୧୪୯|

ଶିଖରା ବୋଲି କରିଣ ୟେକଇ ଶବରେ

ସେ ମୋତେ ସେବା କଲା ଅନେକ କଷ୍ଠୋରେ |୧୫୦|

ସେ ଶିଖରା ଶବରକୁ ଭୋଳେ ଦିଲି ବର

କପିଳାସବାସୀ ହୋଇଲେ ଶିଖରେଶ୍ଵର |୧୫୧|

ସମସ୍ତ ଦେଇ କରି ମୁଂ ଯେ ବିଅର୍ଥ ହୋଇଲି

ହେମବନ୍ତେ ମୁଂ ସୁସ୍ତ ହୋଇଣ ରହିଲି |୧୫୨|

ୟେ ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡଯାକ ସମସ୍ତ ମୋହୋର ବ୍ରତୀ

ସମସ୍ତ ବିଲୋହି ହୋଇ ମୁଂ ହୋଇଲି ବିଅର୍ଥୀ |୧୫୩|

ୟେହାର ଘରେ ଥାଇଂ ମୁଂ ପାଇଲି ବଡ ସୁସ୍ତ

ତୁ କିମ୍ପା ଗିରିଜା ସୁନ୍ଦରୀ ରେ ବିକୃକ କରୁ ଚିତ୍ତ |୧୫୪|

ବଦୟନ୍ତି ମାହେଶ୍ଵରୀ ଅପାର କହିଲ ଯେ ସ୍ଵାମୀ

ୟେଥୁଂ ଯାଇ ପଛେ ରହିବା ଶମଶାନ ଭୂଇଂ |୧୫୫|

ମୁହିଂ ଯେବେ ବଞ୍ଚଇ ୟେହାଂକର ଘର

ସୁରାପାନ ଗୋମାଂସ ମୁଂ କରଇ ଆହାର |୧୫୬|

ନିରଞ୍ଜନେ ଦ୍ରୋହ କରଇ ବିଷଲାଇ ନିରଞ୍ଜନ ଥାଳେ

ହେମବନ୍ତ ଘରେ ଯେବେ ଅନ୍ନ ଭୁଂଜଇ ୟେକବେଳେ |୧୫୭|

ଶଂକର ଗଉରାଂକର ହୋଅନ୍ତେ ଉଚ୍ଚବାଚ

ଧାତିକାରେ ବିଜେକଲେ ହେମବନ୍ତ ରାଜ |୧୫୮|

ଭାରିଯା ସହିତେ ପୁତ୍ର ପଉତ୍ର ସଙ୍ଗତରେ ଘେନି

ଶଂକର ଗଉରା ପାଦେ ହେମବନ୍ତ କରଇ ଦୟିନୀ |୧୫୯|

ଈଶ୍ଵର ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ହେମବନ୍ତ

ଗଉରାକୁ ଝିଂଘାସ କଲା କିମ୍ପେ ତୋର ପୁତ୍ର |୧୬୦|

ଅଭିମାନେ ମାତା ପୁତ୍ର ଦଣ୍ଡେହେଂ ନ ରହନ୍ତି

ଯାଉଅଛୁଂ ତୁମ୍ଭ ରାଜ୍ୟୁଂ ଶୁଣସି ଗିରିପତି |୧୬୧|

ଶୁଣି ବଇକୁଲ ହୋଇଲା ଯେ କନ୍ଦର ଅଧିକାରୀ

ମାଗୋ ଦୋହିତା ହୋଇ ୟେଡ଼େ କିମ୍ପେ ନିର୍ଦୟା ତୋହୋରି |୧୬୨|

କି ଅବା ତୋତେ ନ ଯୋଗାଇଲି ସେବକପଣେ

ପୁଅର ଛାର ଦୋଷ ତୁ ଧଇଲୁ ଅକାରଣେ |୧୬୩|

ଗିରିଜା ବୋଇଲେ ମୁଂ ତୋହୋର ପୁରେ ନ ଥାଇ ହେମବନ୍ତ

ମୋହୋର କର୍ମେ ଯେବଣ ହୋଇଲା ବିଅର୍ଥ |୧୬୪|

ସ୍ଵାମୀ ମୋହୋର ଯୋଗୀ ମୁହିଂ ଯୋଗୀଆଣୀ

ତୁ କିମ୍ପେ ଆମ୍ଭନ୍ତ ଥୋଇଲୁ ଘରେ ଆଣି |୧୬୫|

କୁଟୁମ୍ବଯାକ ଯେ ତୋହୋର ହୋଇଲେ ବିଟାଳି

ଉଚ୍ଚସ୍ଵରେ ମହାସତୀ ଭୂମିରେ ଲୋଟି ଦିଅନ୍ତି ବୋବାଳି |୧୬୬|

ଯଦ୍ୟପି ଈଶ୍ଵରେ ଥିବେ ତୋହୋର ଯେ ଘରେ

ଅବଶ୍ୟ ସ୍ତିରୀହତ୍ୟା ମୁଂ ଦେବି ତୋହୋର ଉପରେ |୧୬୭|

ମାତା ଗୋ ୟେ ତୋହୋର ବଲ୍ଲଭ ଅଟନ୍ତି ଦେବରାଜା

ତୁ ମୋହୋର ଠାକୁରାଣୀ ଅଟୁ ଗୋ ଗିରିଜା |୧୬୮|

ଅନେକ ବିନୋଇ ହୋଇ ଭଗତେ ପରିଣାମି

ମମ ଦୋଷ ଉପେକ୍ଷା କର ଗୋ ମହାତ୍ମାଣୀ |୧୬୯|

ଅନେକ ଭଗତି ହୋଇଲେକ ଗିରିରାଜା

ମହା କୋପଭରେ କାହାର ବୋଲ ନ କଲେ ଗିରିଜା |୧୭୦|

ଗଉରାଂକର କଠୋର ଦେଖିଣ ଦେବେ କଲେ ଭୀତି

ବ୍ରହ୍ମଗଣ ଘେନିଣ ବିଜେ କଲେକ ବେଦପତି |୧୭୧|

ଅମରଗଣ ଘେନିଣ ବିଜୟେ ମଘବାନ

ବୃହସ୍ପତି ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ କୁବେର ପବନ |୧୭୨|

ଆକାଣ ତେଜି ଅଇଲେ ବୃନ୍ଦାଅର୍କ ଲୋକେ

ଭକ୍ତି କଲେ ଗଉରାଂକ ପାଦେ ଦେବଲୋକେ |୧୭୩|

ହେମବନ୍ତ ହୋଇଲେ ଶୁଣ ରୁଦ୍ର ଦେବତା

ସେହି ସେ ବିକୃତ ମନ ହୋଇଲେ ଗୋ ମାତା |୧୭୪|

ତୁହି ମୋର ନନ୍ଦନୀ ଗୋ ଅଟୁ ଠାକୁରାଣୀ

ଦୋହିତା ଚରଣେ ପ୍ରଣପତ୍ୟ ଗିରିରାଜମଣି |୧୭୫|

ବିନୟ ଭଗତି ହୋଇ ବିଲୋପନ୍ତି ବେଦବ୍ରହ୍ମା

ଦଶଦୋଷ ଅପ୍ରାଧ କରିବା ଗୋ କ୍ଷମା |୧୭୬|

ଇନ୍ଦ୍ରକୁବେର ବରୁଣ ସଭିୟେଂ ପରିଣାମି

ଆମ୍ଭର ଭଗତ ମାଗୋ ଘେନ ମହାତ୍ମାଣୀ |୧୭୭|

କାହାରି ବଚନ ଦେବୀ ନ କରନ୍ତି ଇଚ୍ଛା

ପଞ୍ଚଦିବସ ଉପବାସ ଦେବୀ ଲଗାଇଲେକ ଇଚ୍ଛା |୧୭୮|

ଦେବତାନ୍ତ ଦେଖିଣ ସେ ରୁବନ୍ତି ଗଉରୀ

ଭୋ ଦେବ ଧିକ ଧିକ ଜୀବନ ମୋହୋରି |୧୭୯|

ୟେ ଛାର ମୁଖ ନ ଚାହିଂବି ଦେବ ମୁହିଂ

ନିଚୟେ ଜୀବନ ଉପେଖିବି କାଳ ଗରଳ ଖାଇ |୧୮୦|

ଦେବତାଂକ ବଚନ ଦେବୀ କଲେ ତେଜ୍ୟା

ନ ବୋଲ ନ ବୋଲ ମୋତେ ବୋଲନ୍ତି ଗିରିଜା |୧୮୧|

ଦେବତାନ୍ତ ଘେନିଣ ହେମବନ୍ତ ବିଜୟେ ଦେବୀ ପାଶ

ୟେମନ୍ତେଣ ଛଡ଼ମାସ ପରିଯନ୍ତେ ଦେବୀ କଲେ ଉପବାସ |୧୮୨|୯୧୭|

ଈଶ୍ଵରେ ହକାରି ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲେ ଲମ୍ବୋଦର

ତୁ ଯାଅସି ବିଣାୟକ ମଧ୍ୟଭୁବନର |୧|

ନବଦୀପ ସପତସାଗର ଆସ ଭ୍ରମି

ଆମ୍ଭେ ଯାଇଂ ରହିବା କେବଣ ସ୍ଥାନ ଭୂମି |୨|

କାହାରି ନୋହିବ କେହି ନୋହିବ ମାଗନ୍ତା

ଅଣଦହନ ପୃଥୀ ହୋଇବ କେହି ନୋହିବ ବୋଲନ୍ତା |୩|

ସଦାଶିବର ଆଗ୍ୟାଂ ପାଇ ବିଣାୟେକ

ଇନ୍ଦୁର ବାହାନେ ଯେ ଚଳଇ ଗଜମୁଖ |୪|

ନବଦୀପ ସପତ ସାଗର ଭ୍ରମି ଭ୍ରମି

ଲୋଡ଼ଇ ସୁସ୍ଥାନ ଯେ ରହିବାର ଭୂମି |୫|

ଉନ୍ନେଷ ଲୋଡ଼ନ୍ତି ଯେ ବିଘ୍ନରାଜଦେବା

ଲୋଡିଣ ବୁଲନ୍ତି ସମସ୍ତ ସ୍ଥାନ ଅବା |୬|

ଲୋଡ଼ିଣ ନ ପାଇଂ ଚିନ୍ତିଲେ ହୃଦଗତେ

ଦେଖିଲେ କାଶୀପୁର ଶିବାନଦୀ ତଟେ |୭|

କାଶୀପତି ବୋଲିଣ ତହିଂର ନୃପତି

ବଡ଼ାଇ ପ୍ରତାପୀ ରାଜା ବୃନ୍ଦାଅର୍କ ଚକ୍ରବ୍ରତୀ |୮|

କର୍ଣ୍ଣବୀଜ ବୋଲି ତହିଂ ରାଜାୟେକ ଥିଲା

ମହୀଦାସ ବୋଲି ରାଜାୟେ ତାହାର ବଂଶ ନାଶକଲା |୯|

ସେ ରାଜାକୁ ମାଇଲା ଯେ ରାଜା କାଶୀପତି

ସେ ରାଜ୍ୟ ମାଡି ବସିଲା ବୃନ୍ଦାଅର୍କ ଚକ୍ରବ୍ରତୀ |୧୦|

ଅପୁତ୍ରିକ ରାଜା ସେ ପୁତ୍ର ତାର ନାହିଂ

ଗଣନାଥ ସ୍ଵାମୀ ବିଜୟେ କଲେ ଯାଇଂ |୧୧|

ବସୁ ନାମେଣ ୟେକଇ ଚକ୍ରୀ ଯେ ଅଟଇ

ଶିବାନଦୀ କୂଳେ କୁରାଳ ଶାଳ କରିଥାଇ |୧୨|

ସେହି ଅପିତ୍ରିକ ଅଟଇ ବଂଶ କ୍ଷୀଣ

ଗଳୁତ କୁଷ୍ଠ ବ୍ୟାଧି ତାହାର ଶରୀରେଣ |୧୩|

ସେ କୁରାଳକଇଂ ଦେବ ହୋଇଲେ ପ୍ରସନ୍ନ

ପ୍ରଳମ୍ବ ଉଦର ଯେ ପୃଥୁଳ ଗଜାନନ |୧୪|

ଆରମ୍ଭ ହୃଦଗତେ ଉଚ୍ଛର୍ଗ ମଉଳି

ଲଲାଟେ ସିନ୍ଦୂର ଚିତା ପ୍ରସନ୍ନ ଧବଳୀ |୧୫|

ଇନ୍ଦୁର ବାହାନେ ଦଧିବାମନ ରୂପ

ତାଣ୍ଡବ ଆଳାପେଣ କୁଲଲାଟେ ରଙ୍ଗ ଲେପ |୧୬|

ଶ୍ରୀକରେ ଶୋଭାବନ ପ୍ରଶୁପାଣି ଗୋଟି

ଅଭୟେ ହାଥେ ଜପାମାଳି ଅମୃତ ଲଡ଼ୁ ଗୋଟି |୧୭|

ଶିରରେଣ ସିତାଂଶୁ ବାସୁକି ନାଗ ଯେ ପଇତା

ପ୍ରଶୁଫାଶି ଅଂକୁଶ ଭସ୍ମ ଯେ ଲେପିତା |୧୮|

ଅଷ୍ଟଭୁଜ ନାଥ ପ୍ରଳମ୍ବ ଉଦର

ବସୁ ନାମେ କୁମ୍ଭାରକୁ ବଦନ୍ତି ବିଘ୍ନେଶ୍ଵର |୧୯|

ଆରେ ଆରେ କୁମ୍ଭାର ମୁହିଂ ଅଭୟେ ଗଣପତି

ଆଜହୁଂ କୁମ୍ଭାର ତୋର ଫିଟିଲା ଦୁର୍ଗତି |୨୦|

ମୋହୋର ସରୂପେଣ ପିତୁଳୀୟେକ ନିର୍ବାଣ କର

ଶାଳେ ବସାଇଣ ତାହା ଅଗ୍ନି ଘେନିଣ ପୋଡ଼  |୨୧|

ଉଦର ପୁଷ୍ଟ କରି କରିଥିବୁ ଦକ୍ଷିଣ ମୂରତି

ଲଡୁମୁହାଂ ଖଜାଦେଇ ରେ ପୂଜଥିବୁ ନିତି ନିତି |୨୨|

ରଂଗ ବସନ ଯେ ମନ୍ଦାର ଦେଇ ପୂଜି

ସିନ୍ଦୂରେ ମୁଖମଣ୍ଡଳ କରିବୁ ଲୟେ ଭଜି |୨୩|

ୟେହ୍ନେକ ସରୂପ କରିଣ ମୋତେ ଥାପ

ୟେ ବ୍ୟାଧି ଭଲ ହୋଇବ ଖଣ୍ଡିବ ତୋର ପାପ |୨୪|

ୟେହ୍ନେକ ସରୂପ ଦେଖାଇ ଗଜାନନ

ପ୍ରସନ୍ନେ ଗଣେଶ୍ଵର ସ୍ଵାମୀ ହୋଇଲେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ |୨୫|

ସପନ ଚେତି କୁମ୍ଭାର ସଞ୍ଚିଲା ମାଟି ଲୋଚି

ବିଘ୍ନରାଜ ସରୂପେ ପ୍ରତିମାୟେ ସଞ୍ଜି |୨୬|

ହୁତାଶନେ ପୋଡି ଥାପିଲା ଗଣପତି

ସିଂଘାସନ ଗୋଟିୟେ କଲା ଦକ୍ଷଣ ମୂରତି |୨୭|

ପଞ୍ଚାମୃତ ଯେ ଶୀତଳ ଦ୍ରବ୍ୟମାନନ୍ତ ଘେନି

ୟେସନେକ ସରୂପେ ପୂଜିଲା ଦିନାତିନି |୨୮|

ପାଦ ଉଦକ ଶରୀର କରଇ ଲେପନ

ଶିରରେଣ ପ୍ରସାଦ ଘେନଇ ପ୍ରତିଦିନ |୨୯|

ଘରଣୀ ବୋଇଲା ନାଥ ୟେ କେବଣ ତୋହ କଥା

କାହୁଂ ଭିଆଇଲୁ ଏ ପ୍ରପଞ୍ଚ ମାଟିର ଦେବତା |୩୦|

ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀର କଲୁ ଗଜର ମୁଣ୍ଡ ଗୋଟି

ପ୍ରପଞ୍ଚ ଦିଶଇ ୟେ ରୂପେଣ ଭୂରୁକୁଟୀ |୩୧|

ବାସୁ କୁରାଳ ବୋଇଲା ତୁ ଲୋ ଅଟୁ ବଡ଼ ମନ୍ଦ

ଭଗତ ଦନ ମଚ୍ଛଳ ପ୍ରସନ୍ନ ପରମାନନ୍ଦ |୩୨|

ଲେପଇ ପାଦଉଦକ ସ୍ରାହାନ ମଉଷୋଧି

ତିନି ଦିନ ଲେପନ୍ତେ ଭଲ ହୋଇଲା ଗଳୁତ କୁଷ୍ଠବ୍ୟାଧି |୩୩|

ଦେଖିଣ ଆଶ୍ରିଜ ୟେ ହୋଇଲେ ନଗ୍ରଜନମାନେ

ଜନ୍ମ କଳଂକ ବ୍ୟାଧି ଖଣ୍ଡିଲା ଯେ ଦେବତା ପରସନ୍ନେ |୩୪|

ନଗ୍ରଜନମାନେ ଦେଖିଣ କରନ୍ତି ପାଦପୂଜା

ଅନେକ ଉପହାର ଦିଅନ୍ତି ବଳିଭୋଜା |୩୫|

ନାନା ରୋଗୀମାନେ ଖଟନ୍ତି ସର୍ବେ ଆସି

ପଞ୍ଚ ଦିବସର ମଧ୍ୟେ ହୁଅଇ ବ୍ୟାଧି ଧ୍ଵଂସି |୩୬|

ଖଟନ୍ତି ଜନମାନେ ଅହର୍ନିଶ ହୋଇଣ ଜାତ

ସମସ୍ତ ବିଘ୍ନମାନ ଖଣ୍ଡଇ ଗଣନାଥ |୩୭|

ଅନେକ ଜନେ ଯେ ଅପୁତ୍ରିକ ହୋଇଥିଲେ

ପଞ୍ଚୁରାତ୍ର ଖଟନ୍ତେ ସେ କାରଣ ପାଇଲେ |୩୮|

ଅନେକ ବିନୋୟୀ ସେବା କଲେକ ସେ ରୂପ

କ୍ଷଣକେ ଖଣ୍ଡଇ ସେ ଜନ୍ମର ମହାପାପ |୩୯|

କାଶୀପତିର ଭାରିଯା ନାମ ଲୀଳାବତୀ

ତାହାର ଅଗ୍ରତେ ଯାଇଂ ମୁଦୁସୁଲୂୟେ ଜଣାବନ୍ତି |୪୦|

ଭୋ ଗୋସାମଣୀ ଗଣନାଥେ ବିଜେକଲେ ବସୁ କୁରାଳର ଘରେ

ଅନେକ ବାଞ୍ଛା ଦେଉଅଛନ୍ତି ଲମ୍ବୋଦରେ |୪୧|

ଆମ୍ଭେ ଯେ ଅପୁତ୍ରିକ ପୁତ୍ର ଆମ୍ଭର ଯେ ନାହିଂ

ବିଘ୍ନରାଜଂକୁ ସେବା କରିବା ରାଜାନ୍ତ ଜଣାଇଂ |୪୨|

କିଞ୍ଚିତ ଭଗତେ ବହୁତ ବରଦାତା

ଶୁଣିଣ ଚଳଇ ସେ ରାଜାର ବନିତା |୪୩|

କାଶୀପତିର ଭାରଜା ଜଣାଇଲା ରାଜାଂକୁ

ସ୍ଵାମୀ ଆମ୍ଭେ ସେବା କରିବା ଶ୍ରୀଗଣନାଥ ଦେବତାଂକୁ |୪୪|

ଆଗହୁଂ ଡଗର ମୁଖୁ ରାଜା ପାଇଛି ବାରତ

ସମଦଣ୍ଡ ଘେନିଣ ବିଜେକଲା କାଶୀ ନରନାଥ |୪୫|

ଦେଖିନ୍ତି ଗଜନନ ମାହାବିନାୟକ ମୂରତି

ଅନେକ ଉପହାର କଲା କାଶୀପତି |୪୬|

ସୁବର୍ଣ୍ଣର ସିଂଘାସନ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ପ୍ରଭା

ବାଞ୍ଛା କରଇ ପ୍ରଭୁ ମୋତେ ପୁତ୍ରଦାନ ଦେବା |୪୭|

ଭାଞ୍ଜିଣ ପକାଇଲା ରାଜା କୁରାଳର ଶାଳ

ଅଷ୍ଟ ରତ୍ନେଣ ଖଞ୍ଜିତ କରି ତୋଳାଇଲା ଦେଉଳ |୪୮|

ତୁଲେଣ ନୃପତି ଯେ ପଞ୍ଚଚାଳିଶ ଭାରିଯା

ଗଣନାଥଂକୁ ବିନୋୟୀ ଯେ ଖଟନ୍ତି ପରିଜା |୪୯|

ସ୍ରାହାନ ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରିଣ ନରପତି

ଭାରିଜାମାନେ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ପୟେଂରି ଘେନି ଅଗଣା ପୟେଂରନ୍ତି |୫୦|

ଚନ୍ଦନ ଝରାୟେକ ଘେନିଣ ମହାବୀର

ଆପଣେ କାଶୀପତି ଦିଅଇ ତହିଂ ଚନ୍ଦନର ଛରା |୫୧|

ସେ ମହାରାଜା ସମର୍ପିଲା ଯେ ମନ୍ତ୍ରୀକି

ନିରାଶ ହୋଇଣ ରାଜା ସେବା କରେ ଗଣପତିକି |୫୨|

ବରଷେକ ପରିଯନ୍ତେ ଖଟିଲା ବିନୋୟୀ

ଲମ୍ବୋଦର ମୂରତି ଯେ ନ ଦେଖିଲା ତହିଂ |୫୩|

ନିରାଶୀ ଉପବାସେ ବିଣାୟକେ କରି ଜପ

ବରଷେ ନିଆହାରେ ଯେ ଖଟିଲାକ ମହାନୃପ |୫୪|

ବରଷ ପରିଯନ୍ତେ ରାଜା କଲାକ କୁଶ ଶେଯ୍ୟା

ଆହାର ମଇଥୁନ ନିନ୍ଦ୍ରା ସକଳ କଲା ପରିତେଜ୍ୟା |୫୫|

ନିକାଶେ ଉପବାସେ ବୀଣାତାଳ ଗୋଟି

ନୃତ ଗୀତ କରି ରାଜା ବରଷେକ ଖଟି |୫୬|

ରାଜାର ଦେଖନ୍ତେ ବର ଦ୍ୟନ୍ତି ସମସ୍ତ ଜନମାନଂକୁ

ଛଡ଼ ବରଷ ପରିଯନ୍ତେ ଖଟିଲା ଦୃଶ ନୋହିଲେ ସେ ରାଜାଂକୁ |୫୭|

ଅନେକ ଉପହାର ଶୀତଳ ଦ୍ରବ୍ୟମାନ

ଅଷ୍ଟ ରତନେ ଭୂଷଣ କଲାକ ଶରୀରେ ଗଜାନନ |୫୮|

ଚରଣେ ଘାଗୁଡି ଯେ କରେଣ ବେନି ତାଳି

ଅନେକ ବିନୋୟୀ ରାଜା ଖଟଇ ମନର ହିୟାଳି |୫୯|

ଶରୀରେ ଜାଳଇ ରାଜା ଅଷ୍ଟ ଉତ୍ତର ହୀରାର ଦୀପ

ଅନେକ ଭଗତେ ରାଜା ନ ଦେଖିଲା ସରୂପ |୬୦|

ମୀନ ମାସ ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷ ଚଉଠୀର ତିଥି

ଅମୃତ ଯୋଗ ସେ ଦିନ ନକ୍ଷତ୍ର ରେବତୀ |୬୧|

ସ୍ରାହାନ ନିତ୍ୟ କର୍ମ ସାରିଣ କାଶୀ ନରପତି

ବିଘ୍ନରାଜକଇଂ କରଇ ଅନେକ ସ୍ତବ ସ୍ତୁତି |୬୨|

ଜୟତୁ ଜୟତୁ ଲମ୍ବୋଦର ପ୍ରସନ୍ନ କାପାଳୀ

ଜୟତୁ ଜୟତୁ ଲମ୍ବୋଦର ଅଭୟେ ଧବଳୀ |୬୩|

ଜୟ ଜୟ ଲମ୍ବୋଦର ଅନାଦି ଈଶାନ

ଜୟ ଜୟ ଲମ୍ବୋଦର ବିଘ୍ନ ବିନାଶନ |୬୪|

ଜୟ ଜୟ ଲମ୍ବୋଦର ତ୍ରିପୁର ଭେଦ ମୂର୍ତ୍ତି

ଜୟ ଜୟ ଲମ୍ବୋଦର ଦେବ ବଚନେ ତ୍ରିପୁତି |୬୫|

ଜୟ ଜୟ ଲମ୍ବୋଦର ପ୍ରସନ୍ନେ ପାପ ଧ୍ଵଂସା

ଜୟ ଜୟ ଲମ୍ବୋଦର ପୂରାଅ ମନୀଷା |୬୬|

ଜୟ ଜୟ ଲମ୍ବୋଦର ଶରଣ ରକ୍ଷଣ

ଜୟ ଜୟ ଲମ୍ବୋଦର ଆକାରଣକଇଂ କାରଣ |୬୭|

ଜୟ ଜୟ ଲମ୍ବୋଦର ଭଗତି ମୁକତି

ଜୟ ଜୟ ଲମ୍ବୋଦର ଦେଉ ସଦଗତି |୬୮|

ଜୟ ଜୟ ଲମ୍ବୋଦର ପ୍ରସନ୍ନ ନିରାକାର

ଦଧିବାମନ ନାଥ ତୁ ଦୟାଳୁ ସାଗର |୬୯|

ଜୟତୁ ନାରାୟଣ ଲମ୍ବୋଦର ସ୍ଵାମୀ

ପୁରୁଷ ଅଣାକାର ବାବନ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ |୭୦|

ଜୟତୁ ଭଗତ ଉଦ୍ଧାରଣ ଗଣପତି

ଭଗତ ଜନ ବତ୍ସଳ ତୁ କଣୟଧର ମୂର୍ତ୍ତି |୭୧|

ଯୋଗୀଜନ ଶରଣ ରଞ୍ଜନ ତୁ ପରମ କାରଣ ବନ୍ଧୁ

ଧ୍ୟାନ ଲୟେ କରିଣ ତୁ ଅଜପା ଲୟେ ସାଧୁ |୭୨|

ଯୋଗୀଶ୍ଵର ପୁରୁଷ ତୁ ସୟଳ ଜନ ଚିନ୍ତା

ପ୍ରଳୟ ଉଦ୍ଧାରଣ ତୁ ଅଭୟେ ବରଦ୍ୟନ୍ତା |୭୩|

ସ୍ଵାମୀ ମେରୁତୁଲ୍ୟ ମଉଳି କିଞ୍ଚିତ ବେନି ଆଖି

ଦିବ୍ୟ ଅବଲୋକନ ନାଥ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଦେଖି |୭୪|

ଶଇଳଜାର ନନ୍ଦନ କଇଚ୍ଛା ଜଗଜ୍ଜେଠୀ

ଶୁଭ ଅନକୂଳ ନାଥ ତବ ନାମ ଗୋଟି |୭୫|

ସ୍ଵାମୀ କିଞ୍ଚିତ ଭଗତେ ବହୁତ ପାଇ ବାଞ୍ଛା

ଧାରଣ ପୁରୁଷ ତୁ ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟ କରୁ ସଞ୍ଚା |୭୬|

ସ୍ଵାମୀ ତାଣ୍ଡବ ଆରୋପଣେ ନୃତ୍ୟରଙ୍ଗ ଖେଡ଼େ

ମେରୁ ପର୍ବତ ଟଳିଲା ଯାହାର ନୃତ୍ୟର ସଂକୋଡ଼େ |୭୭|

ସ୍ଵାମୀ ପଞ୍ଚକୋଟି ପର୍ବତ ଘାଘୁଡିମାଳ ପାଦେ

ଲଭିଲି ପରମ ଗତି ଶ୍ରୀ ବିଘ୍ନରାଜ ପ୍ରସାଦେ |୭୮|

ସ୍ଵାମୀ ସଂସାରେ ନାଶିଲେ ଯହୁଂ ଯମ ଯେ ଦେବତା

ଇନ୍ଦୁର କରି ବାହାନ କଲୁ ଜଗତ କରତା |୭୯|

ସ୍ଵାମୀ ଧର୍ମ ଅର୍ଥ କାମ ସୋକ୍ଷ ଚଉବର୍ଗ

ସଂସିଦ୍ଧ ମାଧନ ନାଥ ତୁହି ଦେଉ ଭୋଗ |୮୦|

ସ୍ଵାମୀ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ପଣ୍ଡତ ତୁ ଅଦୃଷ୍ଟି ବିଦ୍ୟା ସାଧି

ପର ଦୁଖେ କାତର ତୁ କରୁଣା ସାଗର ଗୁଣନାଧି |୮୧|

ବିଘ୍ନ ବିନାଶନ ନାଥ ଅଭୟେ ପୂଣ୍ୟବନ୍ତା

ଦୁଷୁକୃତ ବିମୋଚନ ନାଥ ଭଗତଜନ ଉଦ୍ଧାରନ୍ତା |୮୨|

ସ୍ଵାମୀ ତବ ଚରଣେ ନାଥ ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ସେବା

ୟେ ସଂସାର ଜିଣିମାକୁ ନାଥ ଅଭୟେ ବର ଦେବା |୮୩|

ଶ୍ରୀ ବିଘ୍ନରାଜ ଚରଣେ ଶରଣ ନିଜ ଦାସ

ବଦୟନ୍ତି ଶୂଦ୍ରମୁନି ସାରୋଳ ଦାସ ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ଅଭ୍ୟାସ |୮୪|୧୦୦୧|

ଶୁଣ ହୋ ବଇବସୁତ ମନୁ ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି

ବିନାୟକକଇଂ ତସ୍ତି କଲା ଯେ କାଶୀଶ୍ଵର ନୃପତି |୧|

ଯହୁଂଣ ପ୍ରସନ୍ନ ସେ ନୋହିଲେ ଗଜାନନ

ଅନେକ କଷ୍ଠୋରେ ଯହୁଂ ନ ଦେଖିଲା ବର୍ଣ୍ଣ ଚିହ୍ନ |୨|

କହୁଂ କହୁଂ ନୟନୁ ବହଇ ଅଶ୍ରୁବାରି

କୋପେଣ ଗର୍ଜେ ରାଜା କାଳସର୍ପ ଜାଣି କରି |୩|

ରକତ କୁମୁଦ ଜାଣି କଳାନଳ ବେନି ଡୋଳଇ

ଗର୍ଜଇ ନରଇନ୍ଦ୍ର କାୟେ ଝାଳ ତ୍ରିପଣ୍ଡ ଗଳଇ |୪|

କୋପେଣ ନରଇନ୍ଦ୍ର ଯେ କମ୍ପାଇ କାୟା ହାଦେ

ଗଣନାଥର ଅଙ୍ଗେ ପ୍ରହାର କଲା ପାଦେ |୫|

ତହୁଂ କିଞ୍ଚିତେ ଚାହଂଲେ ଦେବଂକ ଉତ୍ତମ

କାଳାନାଳ ନୟନେ ଚାହାନ୍ତେ ରାଜା ହୋଇଲାକ ଭସ୍ମ |୬|

ସହସ୍ରେ ଯୋଦ୍ଧା ଘେନି ରାୟେ ଯେ ଭଗତି ହୋଉଥିଲା

ଗଣନାଥ କୋପେ ସମସ୍ତ ସନ୍ୟ ନାଶ ଗଲା |୭|

ଶେଷ ସନ୍ୟ ଯାହା ଥିଲେ ପଳାଇଲେ ଡରେ

ରାଜ୍ୟରେ ଉଲୁକାପାତ କଲେକ ଲମ୍ବୋଦରେ |୮|

ଅଦଭୂତେ ରାଜ୍ୟେଣ ଉପୁଜିଲା ଅରିଷ୍ଟି

ରାଜ୍ୟ ଛାଡି ପଳାଇଲେ ଲୋକେ ହୋଇଣ କଷ୍ଟି |୯|

ଅକଣ୍ଟକ ରାଜ୍ୟ ନାଶଗଲା କଉତୁକେ

ପୁତ୍ର ଭାରିଯାନ୍ତ ଘେନିଣ ପଳାଇଲେ ଲୋକେ |୧୦|

ପଞ୍ଚ ଯୋଜନ ପରିଯନ୍ତେ ଜନେ ପଳାଇଲେ ଦିଗାନ୍ତେ

କେହି ରହି ନୁଆରିଲେ ଗଣନାଥ କୋପନ୍ତେ |୧୧|

ଚଳଇ ବିନାୟକ ହିମବନ୍ତ ପୁରେ

ସମସ୍ତ କହିଲେ ବିଶ୍ଵନାଥଂକ ଛାମୁରେ |୧୨|

ଈଶ୍ଵର ବୋଇଲେ ଯେବେ ତୋତେ ହୋଇଲା ଭଗତ

ବିଶ୍ଵାସଘାତକ କିମ୍ପା କଲୁ ଗଣନାଥ |୧୩|

ଗଣନାଥେ ବୋଇଲେ ନାଥ ମୋତେ ପ୍ରହାର କଲା ପାଦେ

ମୋହୋର କୋପେ ଚାହାନ୍ତେ ଭସ୍ମ ହେଲା ହାଦେ |୧୪|

ଶୁଣିଣ ବିଶ୍ଵନାଥ ସାନନ୍ଦ ପଞ୍ଚୁମନ

ହେମବନ୍ତକଇଂ ରାଇଣ ବଦୟନ୍ତି ତ୍ରିଲୋଚନ |୧୫|

ଅପାର କାଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହିମବନ୍ତ ତୋର ପୁରେ ଥିଲୁ

ପ୍ରୀତି ଉପୁଜାଇ ଯେ ଯାଇତ ନୁଆରିଲୁ |୧୬|

ୟେଥକଇଂ ଭ୍ରାନ୍ତି ତୁମ୍ଭେ ମନେ ନ ଧରିବା ହିମବନ୍ତ

ଯାବତ ଜନ୍ମେ ତୁମ୍ଭେ ଆମ୍ଭର ଶୁଶରାନ୍ତ |୧୭|

କୋଟିୟେବାର ନାଶ ଗଲାନି ଗଉରୀ

ପୁଣ ପୁଣ ଆସି ତୁମ୍ଭର ଘରେଣ ଅବତରି |୧୮|

ଯାବତ ଜନ୍ମେଣ ସେ ତୋହୋର ଦୁହିତା

ସର୍ବକାଳେ ତୁମ୍ଭେ ଆମ୍ଭନ୍ତ ପ୍ରଦାନ କରନ୍ତା |୧୯|

ଗଉରାଂକୁ ଘେନିଣ ବିଜେ ଦେବ ବୃକ୍ଷଭର ପିଠି

ତୁଲେଣ ଶିବଗଣ ଘେନିଲେ ଚଉଦ ଯେ କୋଟି |୨୦|

ସମସ୍ତ ଦେବତାୟେ ବାହାନ ଆରୋହିଲେ

ଭ୍ରୂକୁଟିଗଣମାନେ ସମସ୍ତେ ଗୋଡ଼ାଇଲେ |୨୧|

ଆଗେଣ ବିନାୟକ ପଛେଣ ଦେବକାଶୀ

ସମସ୍ତ ଦେବତାମାନେ ତଲେ ଗୋଡାଇଣ ଆସି |୨୨|

ଶୁଭେ ଗଣନାଥ ବିଜେ କରାଇଲେ ଆଣି

ଭୁବନ ଭ୍ରମନ୍ତେ ହରାଇଲେ ତିମିରି ବିଦାରଣ ମଣି |୨୩|

ଆପଣା ଗଣ୍ଡସ୍ଥଳୁଂ ପଡ଼ିଲା ମଣି ଛିଡ଼ି

ବେନିଦଣ୍ଡ ପରିଯନ୍ତେ ନ ପାଇଲେ ଲୋଡ଼ି |୨୪|

କୋପେଣ ଭୁବି ବିଦରିଲେ ଶୂଳଦଣ୍ଡେ

ବିସ୍ତାର ଅଗାଦ ଯେ ହୋଇଲା ତହିଂ ଖଣ୍ଡେ |୨୫|

ମେଖଳୀ ଗଙ୍ଗା ସେ ଯେ ଗୋପ୍ୟାନ ବାହିନୀ

ଦକ୍ଷିଣୁଂ ବହୁଅଛି ଉତ୍ତରାୟଣ ମୂର୍ତ୍ତି ଘେନି |୨୬|

ସେ ଗଙ୍ଗା ମଧ୍ୟୁଂ ଯେ ଫୁଟିଲା ମଣିକୁଣ୍ଡେ

ସେ ସେ ମଉଦଧି ସଙ୍ଗମ ହୋଇଲା ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ |୨୭|

ନବକୋଟି ତୀର୍ଥର ସେ ଅଟଇ ହାଦେ ନାଭି

ଧବଳାଙ୍ଗୀ ସରସ୍ଵତୀର ସେ ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ସଉଭାଗୀ |୨୮|

କୋଟିୟେ ତୀର୍ଥ ଘେନିଣ ରାଜା ଯେ ପୁଷ୍କର

ସଙ୍ଗମ ହୋଇଲା ଯାଇଂ ସେ ମଣିକର୍ଣ୍ଣକା କୁଣ୍ଡର |୨୯|

ସେ ଜଳେ ପଶିଣ ଯାଇଂ ସ୍ରାହାନ ଯେ କରେ

ଆକଶ ଜଗତ ଦିଶଇ ନିରୋପି ଚାହିଂଲେ |୩୦|

ସ୍ରାହାନ ଉତ୍ତାରେ ପିତୃତର୍ପଣହିଂ ସେ କରେ

ପିତୃଲୋକେ ଭାଗ ଘେନନ୍ତି ଆହାନିକ ବେଳେ |୩୧|

ପ୍ରାତ ଆହାନିକ ସନ୍ଧ୍ୟା ଯେ କରନ୍ତି ୟେକାବେଳେ

ଯମଦଣ୍ଡେ ଗଞ୍ଜି ସେ ନୋହୋନ୍ତି କେହୁଣିସି କାଳେ |୩୨|

ବ୍ୟାସ ଯେ ବୋଇଲେ ବାବୁ ଶୁଣସି ଯୁଝେଷ୍ଠି

ସପତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡକୁ ପବିତ୍ର ୟେହୁ ମହାତୀର୍ଥ ଗୋଟି |୩୩|

ଆଉ ତୀର୍ଥମାନ କରନ୍ତି ଉପାସନ

ୟେ ମଣିକର୍ଣ୍ଣିକା ତୀର୍ଥେ ଯେ କରନ୍ତି ସ୍ରାହାନ |୩୪|

ଯାହାର କେଶ ୟେଥି ହୋଇବ ବେଳେକ ପଖାଳଣ

ତେବେ ସେ ସକଳ ତୀର୍ଥର ପାବନ୍ତି କାରଣ |୩୫|

ୟେ ମଣିକର୍ଣ୍ଣକା ତୀର୍ଥ ତିମିର ବିଦାରଣ କୁଣ୍ଡ

ଈଶ୍ଵରେ ପଶି ସ୍ରାହାନ କଲେ ୟେଥି ଛିଡ଼ିଲା କପିଳାର ମୁଣ୍ଡ |୩୬|

ଈଶ୍ଵରେ ବ୍ରହ୍ମାହତ୍ୟା ଲାଗିଲା ନବଯୁଗ ପରିଯନ୍ତେ

ସେ ବ୍ରହ୍ମ କପାଳ ଲାଗିଥିଲା ଈଶ୍ଵରଂକ ବାମହସ୍ତେ |୩୭|

ୟେ ମହାତୀର୍ଥେ ସେ ପାପ ହୋଇଲା ବିମୋଚନ

ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ମୋଚନ ୟେଥଇ କଲେକ ତ୍ରିଲୋଚନ |୩୮|

କହନ୍ତି ବ୍ୟାସମୁନି ବାବୁ ଶୁଣ ହେ ଯୁଝେଷ୍ଠି

ଯେମନ୍ତେ ବିଜୟେ ୟେଥେଂ କଲେକ ଧୂର୍ଜଟୀ |୩୯|

ବଇଲ ବାହାନେ ଯେ ବିଶ୍ଵନାଥ ସ୍ଵାମୀ

ବିଜେ ବିଶ୍ଵନାଥ ହୋଇଲେ ପାତାଳଗାମୀ |୪୦|

ସଇନ୍ଦୁ ବାମଘୋର ଈଶାନ ତତ୍‌ପୁରୁଖ

ପଞ୍ଚମୁଖ ପଞ୍ଚଦଶ ନୟନ ସୋମସୂର୍ଯ୍ୟ ଅନଳ ଶିଖ |୪୧|

ସଙ୍ଗମ ମେଖଳୀ ନିଖିଳ ପିଙ୍ଗଳ ନନ୍ଦକ ପଞ୍ଚୁଜଟା

ପରପଞ୍ଚ ରୂପ ସ୍ଵାମୀ ଦିଶନ୍ତି ଭ୍ରୂକୁଟା |୪୨|

ଗଙ୍ଗା ଯମୁନା ଯେ ସରସ୍ଵତୀ ତ୍ରିବେଣୀ

ବହନ୍ତି ଧବଳାଙ୍ଗୀ ଗୋପ୍ୟାନ ବାସିନୀ |୪୩|

ପରମବ୍ରହ୍ମ ପୁରୁଷ ତପନ ଅମୃତ୍ୟାକ୍ଷ ଶୀତଳ

ପ୍ରତକ୍ଷେ ମହେଶ୍ଵର ବିଜୟେ ସଉଢଳ |୪୪|

ଦକ୍ଷିଣେ ଧାତାଲିଙ୍ଗ ରୂପେ ବ୍ରହ୍ମଶ୍ଵର

ଈଶାନ ବସଇ ଇନ୍ଦ୍ର ଲିଙ୍ଗେଶ୍ଵର |୪୫|

ଦ୍ଵାଦଶ ରୁଦ୍ର ଯେ ଦ୍ଵାଦଶ ମୂରତି

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଈଶ୍ଵର କୁବେର ପଶୁପତି |୪୬|

ୟେମାନେ ଲିଙ୍ଗେ ଲିଙ୍ଗେ ହୋଇଲେ ସେହୁ ସ୍ତାନ

କହନ୍ତି ବ୍ୟାସମୁନି ଶୁଣ ଧର୍ମନାନ  |୪୭|

ଧର୍ମେଶ୍ଵର କର୍ମେଶ୍ଵର ମହେଶ୍ଵର ନନ୍ଦୀକେଶ୍ଵର ରତ୍ନେଶ୍ଵର

ପଦନେଶ୍ଵର ପଣ୍ଡିତେଶ୍ଵର ଭାଇରୋବ ଅବତାର

ଆଦି ଅଷ୍ଟକୁଳନାଗ ମହା ନାଗେଶ୍ଵର |୪୮|

କପାଳେଶ୍ଵର ଯୋଗେଶ୍ଵର ପରମ ବଇଷ୍ଣବ

ଦ୍ଵାଦଶ ବିଶ୍ଵଦେବାୟେ ଛନ୍ତି ତିନି ଠାବ |୪୯|

ସପତ ମଣିକୁଣ୍ଡକ ସୋମେଶ୍ଵର ମଣିଭଦ୍ରା

ଚଣ୍ଡ ପ୍ରଚଣ୍ଡ କାମ୍ୟେକେଶ୍ଵର ମହାରୁଦ୍ରା |୫୦|

ମେଷଲିଙ୍ଗ ଅନଙ୍ଗ ଅନ୍ତକ କାଳାନ୍ତକ

ସଉନିଧି ବିଶେଶ୍ଵର କାଳରୁଦ୍ରାନ୍ତକ |୫୧|

ଭାନୁ ଭୁବନ ପୁଷ୍ୟକ କାଶ୍ୟପ ପରମ ରୂପ

କାଶୀଶ୍ଵର ଯମେଶ୍ଵର ନାରଦ କପିଳ କନ୍ଦର୍ପ |୫୨|

ପୁରରବା ନରାଧିପ ମାନଧାତା ଈଶ୍ଵର

ଶ୍ରୀରାମେଶ୍ଵର ପ୍ରମେଶ୍ଵର ମୀନେଶ୍ଵର କୂର୍ମେଶ୍ଵର |୫୩|

ଗୋକର୍ଣ୍ଣେଶ୍ଵର ଅମରେଶ୍ଵର ଗଙ୍ଗେଶ୍ଵର ବରେହା ରୂପ ଦେବକାଶୀ

ପାତାଳେଶ୍ଵର ପ୍ରଶୁବାମନରୂପ ବାରାଣସୀ |୫୪|

ଦତ୍ତାତ୍ତ୍ରେଶ୍ଵର ବିଶ୍ଵେଶ୍ଵର ଭୁବନେଶ୍ଵର ଦେବତା

ପାଞ୍ଚକୋଟି ଲିଙ୍ଗ ଯେ ମୂରତି ସଙ୍ଗତା  |୫୫|

ଅନନ୍ତ କୋଟି ଲିଙ୍ଗ ୟେ ଅନନ୍ତ ମୂରତି

ବିଜେ ବିଶ୍ଵେଶ୍ଵର ଯେ ବାବାଣସୀ କ୍ଷେତ୍ରପତି |୫୬|

ଆଠଲକ୍ଷ ଗିରି ଘେନିଣ ବିଜୟେ ହେମବନ୍ତେ

ପ୍ରସନ୍ନ ନାରାୟଣ ବିଜୟେ ବିଶ୍ଵନାଥେ |୫୭|

ୟେ ବାବାଣସୀ ତୀର୍ଥେ ଯେ ପଶନ୍ତି ୟେକକ୍ଷଣେ

ବସନ୍ତି କପିଳାସେ ଶିବନାଥ ଭୁବନେ |୫୮|

ଦେବଗଣମାନେ ତହିଂ ଅଇଲେ ପାଛୋଟି

ମୁକତି ତୀର୍ଥ ଦେଖି ବିଶ୍ଵନାଥକଇଂ ଖଟି |୫୯|

ଆହୋ ଚଇତନ ପାଣ୍ଡବନ୍ତ ଘେନିଣ ସେ ପାରେଶ୍ଵରକଂର ସୁତ

ଆପେଣେ ଥାଇ ମଣାଇଲେ ମଣିକର୍ଣ୍ଣକା ତୀର୍ଥ |୬୦|

କହନ୍ତି ଯେ ବ୍ୟାସମୁନି ସେ ତୀର୍ଥର ମହିମାଂ

ଡାକକେ ଶତଲିଙ୍ଗ ବସନ୍ତି ବାବୁ ବାରାଣସୀ ସୀମା |୬୧|

ୟେ ମହାତୀର୍ଥ ଯେ ନବକୋଶ ପରିଯନ୍ତେ

ପ୍ରକୃତି ଶଂକା ବାବୁରେ ନ କରିବା ୟେଥେ |୬୨|

ଯେତେକ ଦିବସ ବସିଥିବ ୟେଥେ ନିଆହାରେ

ମନ ବଚନ କର୍ତ୍ତବ୍ୟେ ନ ଥିବ ପାପାଚାରେ |୬୩|

ଜୟ ତୁ ବିଶ୍ଵନାଥ ବରାଣସୀ ପୁର ପ୍ରତ୍ୟେ

ମମ କର୍ମ ପ୍ରାପତ ସ୍ଵାମୀ କରିବା ୟେହୁ ତୀର୍ଥେ |୬୪|

ତବ ଲୟେ ଭାବୁ ମୋହୋର ପଞ୍ଚୁଭୂତ ଆତ୍ମା

ପରମ ପୁରୁଷ ଈଶ୍ଵର ପରମବ୍ରହ୍ମ ମହାତ୍ମା |୬୫|

ଯାବତଚନ୍ଦ୍ର ଯେ ଦିବାକର ଜ୍ୟୋତି

ଶ୍ରୀ ବିଶ୍ଵନାଥ ପ୍ରସନ୍ନେ ଖଣ୍ଡଣ ହୋଇ ମୋ ଦୁର୍ଗତି |୬୬|

ନମାମି ବିଶ୍ଵନାଥ ଗିରିଜା ବଲ୍ଲଭ

ସଦା ବିବୁଧାଦି ଜନେ ଭାବନ୍ତି ହୃଦଭାବ |୬୭|

ନମୋ ନମୋ ସଦାନନ୍ଦ ପୁରୁଷ ପରମଯୋଗୀ

ଜଳ ସ୍ଥଳ ଅନଳ ନାଥ ସର୍ବସ୍ଥାନ ଭୋଗୀ |୬୮|

ଶଇଳାଜାର ବଲ୍ଲଭ ଚରଣ ସରୋଜେ

ପ୍ରଣପ୍ରତ୍ୟଭାବେ ଖଟନ୍ତି ଦେବରାଜେ |୬୯|

ନମୋ ନମୋ ବିଶ୍ଵନାଥ ଜଗତ ତାରଣ

ନମୋ ନମୋ ବିଶ୍ଵନାଥ ଜଗତ ସଂହାରଣ |୭୦|

ଜୟ ଜୟ ଶିବ ହେ ଜୟ ମହାଦେବ

ଦେବଂକର ଉପରେ ତୁ ବୋଲାଉ ଦେବ ଦେବ |୭୧|

ଶଇଳଜାର ନନ୍ଦନୀ ବଲ୍ଲଭ ଚରଣେ ଦୟିନୀ

ବଦୟନ୍ତି ସାରୋଳା ଦାସ ଯେ ଶୂଦ୍ରମୁନି |୭୨|

ଶୁଣ ହୋ ଯୁଝେଷ୍ଠିର ୟେ ତୀର୍ଥର ଯେ ଧର୍ମ

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗେ ୟେଥକଇଂ ଅଇଲେ ଶ୍ରୀରାମ |୭୩|

ଶ୍ରୀରାମ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ସ୍ରାହାନ କରନ୍ତି ଈଶାନ୍ୟଭାଗ ତୁଠେ

ମେଖଳୀ ବେଶ୍ୟା ସ୍ରାହାନ କରଇ ଯେ ତହିଂର ନିକଟେ |୭୪|

ଲକ୍ଷ୍ମଣ ବୋଇଲେ ଲୋ ତୁ ମୋଢୀ ନେଞ୍ଚ ସ୍ତିରୀ

ଦ୍ରବ୍ୟ ରୁଚିତ ତୁ ମୋଢୀ ବେଶ୍ୟା ଦୋଚାରୀ |୭୫|

ବ୍ରହ୍ମକପାଳ ୟେ ତୀର୍ଥେ ତେଜିଲେ ଧୂର୍ଜଟୀ

ତୁ ୟେଥେଂ ଅବଗାହି ଲୋ ପଶିଲୁ ପାପିଷ୍ଠୀ |୭୬|

ବ୍ରତହେତୁ ନିମନ୍ତେ ଲୋ ତୁମ୍ଭେ ମୁଖେ ରତିକର

ଜନ୍ମର ସୁକୃତ ଯାଇ ଛୁଇଂଲେ ଶରୀର ତୋହୋର |୭୭|

ଆହୋ ଚଇତନ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ବଚନେ କଟାକ୍ଷି ଚାହିଂଲା ଦୁର୍ଭାଷୀ

ତୁ କିସ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ବୋଲାଉ ତପୁସୀ |୭୮|

ତୁହି ଯେବଣ କାଳେ ଛାଡ଼ିବୁ ନିଜ କାୟା

ୟେ ତୀର୍ଥ ଚରିତ ହୋ ଶୁଣ ତପୁସୀୟା |୭୯|

ମୁହିଂ ମଲେ ୟେଥି ହୋଇବି ଲିଙ୍ଗଟିୟେ

ତୁହି ମଲେ ୟେଥି ଅବଶ୍ୟ ହୋଇବୁ ଶମ୍ଭୁୟେ |୮୦|

ସବ୍ୟେ ଅସବ୍ୟେ ଯେ ନାହାନ୍ତି ୟେ ଗାଙ୍ଗେ

ଅବଶ୍ୟ ମୃତ୍ୟ ପାଇଲେ ୟେଥେ ହୁଅନ୍ତି ଶମ୍ଭୁଲିଙ୍ଗେ |୮୧|

ଶୁଣିଣ ରାମରନ୍ଦ୍ର ଆଶ୍ରିଜ ହୋଇଲେ

ବହୁତ ହରଷେ ପାୟେ ପଡ଼ିଣ ବିଶ୍ଵନାଥଂକୁ ପଚାରିଲ |୮୨|

ସ୍ଵାମୀ ମେଖଳା ନାମେ ବେଶ୍ୟାୟେ ମଣିକର୍ଣ୍ଣିକାରେ କେଶ ଯେ ପଖାଳି

ଦେଖିଣ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ତାହାକଇଂ ଭ୍ରତ୍ସନାୟେ ଦିଲା ଗାଳି |୮୩|

ବେଶ୍ୟା ବୋଇଲା ତପୁସୀଆରେ ମରୁ କେଉଂଣ ରଙ୍ଗେ

ତୁହି ମଲେ ମୁହିଂ ମନେ ୟେଥେଂ ହୋଇବା ଲିଙ୍ଗେ ଲିଙ୍ଗେ |୮୪|

ସ୍ଵାମୀ ୟେ କଥା ସତଟିକି ବୋଲି ବୋଇଲେ ଶ୍ରୀରାମେ

ସମସ୍ତ ୟେକ ହୋଇବ କି ଧର୍ମେ ଯେ ଅଧର୍ମେ |୮୫|

କଷ୍ଟ ପାଇଣ ଯେ କଷ୍ଠୋରେ ତୋତେ କରେ ସେବା

ଦୁଖେଣ ଖଟିବ ଯେ ସେ ଲିଙ୍ଗେକ କି ହୋଇବା  |୮୬|

ସେ ପାମେରୀ ସୁଖ ଅର୍ଥେ ମୁଖେ କରନ୍ତି ରତି

ସେହି ଲିଙ୍ଗେକ ହୋଇବ କି ବୋଲି ବୋଲନ୍ତି ରଘୁପତି |୮୭|

ୟେହା ଶୁଣି ଶ୍ରୀରାମକଇଂ ବୋଇଲେ ବିଶ୍ଵଶ୍ଵର

ବାବୁ ଅବଶ୍ୟ ଲିଙ୍ଗେକ ହୋଅନ୍ତି ଯେ ଝାସଇ ତୀର୍ଥର |୮୮|

ତପୋଧନ ରୂପେ ୟେହୁ ତୀର୍ଥ କରନ୍ତି

ଦେବେରାଜା ସମାନେ ସେ ଲିଙ୍ଗେକ ହୁଅନ୍ତି |୮୯|

ସୁଖଭୋଗ ବାଞ୍ଛି ଯେହୁ କରନ୍ତି ଯେ ସେବା

କଣକଳ୍ପ ଭୋଗ ସେ ପାବନ୍ତି ପୁନର୍ଭବା |୯୦|

ଅକ୍ରିୟା ଅହଂଗୁଣେ ଯେ କରନ୍ତି ସ୍ରାହାନ

ଅବଶ୍ୟ ଲିଙ୍ଗେକ ସେ ହୋଅଇ ଶ୍ରୀରାମ |୯୧|

ଶୁଣିଣ ଶ୍ରୀରାମ ଲକ୍ଷ୍ମଣଂକୁ କଲେ ବାଚି

ବାବୁ ଖଣ୍ଡିଆଳ କରି ନ ବୋଲ ତୁ କିଛି |୯୨|

କହନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମମୁନି ପଣ୍ଡିତ ମହାଗ୍ୟାଂତା

ବାବୁ ୟେସନେକ ଚରିତ ୟେ ତୀର୍ଥର ହାଦେ ଅଛି କଥା |୯୩|

ୟେକ ତାଳକର ମଧ୍ୟେ ଶତେଲିଙ୍ଗ ପୋତା ଅଛି

ଡାକରେ ଶତେଲିଙ୍ଗ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେଣ ବିରୂପାକ୍ଷୀ |୯୪|

ଶୁଣ ହୋ ବଇବସୁତ ମନୁ ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି

ଅମରସ୍ଵର୍ଗେ ବିଜୟେ ଦେବ ସୁରପତି |୯୫|

ପାଣ୍ଡବେ ବନବାସ ବୋଲି କହିଲେ ନାରଦେ

ବାରାଣସୀ କ୍ଷେତ୍ରେ ପୂଜନ୍ତି ( ଦେଖିଲୁଂ ) ସଦାନନ୍ଦେ |୯୬|

ଅଠାଶି ଶତ ସହସ୍ର ଋଷିଂକର ମେଳେ

ରହିଲେ ପାଣ୍ଡବେ ମଣିକର୍ଣ୍ଣିକା ତୀର୍ଥରେ |୯୭|

ଯାହାକୁ ଯେବଣ ଭିକ୍ଷା ତୁଲାନ୍ତି ଯୁଝେଷ୍ଠି

ଅନୁକ୍ଷଣେ ହରିକଥା ସୁଜନଂକ ଗୋଷ୍ଠୀ |୯୮|

ୟେଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଯେ ଶୁଣିମା ଦିବ୍ୟରସ

ଶୁଭେ ପାରଗଲା ବନବାସ ବେନି ୟେ ବରଷ |୯୯|

ମକର ମାସ ଶୁକଳପକ୍ଷ ୟେକାଦଶୀ ତିଥି

ଭଉମବାର ଆରଦ୍ରା ନକ୍ଷତ୍ର ଯୁଗତି |୧୦୦|

ଗରନାମେ କରଣ ଯେ ପ୍ରୀତି ନାମେ ଯୋଗ

ମକର ସଂକ୍ରାନ୍ତିକି ଅଠାଇଶ ଦିନ ଭୋଗ |୧୦୧|

ଉଦୟଗିରି ପର୍ବତେ ହିରଣ୍ୟଗର୍ଭ ପୁର

ଉଦେକପଚ ବୋଲି ତହିଂର ଠାକୁର  |୧୦୨|

ସତ୍ୟଯୁଗେ ତ୍ଵଷ୍ଟା ମହଋଷି ଇନ୍ଦ୍ରର ବିବାଦେ

ଦଧିରଚିର ଶରୀର କପଚଶହସ୍ର କଲା ହାଦେ |୧୦୩|

ଭୂତ ମହଋଷିଂକି କପଚ ଘେନି ମାରି

ସେ ହିରଣ୍ୟଗର୍ଭ ପୁରେ ଥୋଇଲା ଯତ୍ନ କରି |୧୦୪|

ସେ କପଚ ତହିଂ ରହିଲା ବେନି ଯେ ମର୍ଭୂତ

ସେ ଦଧିରୁଚିର କପଚରୁ ପୁତ୍ରେକ ହେଲା ଜାତ |୧୦୫|

ସେ ଋଷି ମୁଣ୍ଡୁ ପୁରୁଷେକ ହୋଇଲା ଯେ ଜାତ

ମେଦୁରକପଚ ବୋଲି ସେ ହୋଇଲା ବିଖ୍ୟାତ |୧୦୬|

ସେ ମେଦୁରକପଚର ପୁତ୍ର ଉଦେକପଚ ନାମ

ସତ୍ୟଯୁଗେ ପୁରରବା ତାକୁ ନାଶିଲେ ସାଂଗ୍ରାମ |୧୦୭|

ଉଦେକପଚର ପୁତ୍ର ମେରୁକପଚ ବୀର

ସେ ନାଶଗଲା ବିଶ୍ଵାବସୁର ସମର |୧୦୮|

ମେହୁକପଚ ବୋଲି ତାହାର ନନ୍ଦନ ମହାବୀର

ନାରାୟଣ ଅବତାରେ ତାକୁ ନାରାୟଣ ନାଶକଲା |୧୦୯|

ରତ୍ନକପଚ ବୋଲି ତାହାର ନନ୍ଦନ

ଅଭୟେ ସମରେ ତାକୁ ମାଇଲେ ତ୍ରିଲୋଚନ |୧୧୦|

ରତ୍ନକପଚର ପୁତ୍ରୀ ବୀରବରକପଚ

ମହାଘୋର ସାଂଗ୍ରାମେ ତାହାକଇଂ ମାଇଲେ ସହସ୍ରାକ୍ଷ |୧୧୧|

ବୀରବରକପଚର ପୁତ୍ର ବଜ୍ରକପଚ ବୋଲି

ନଘୋଷ ନୃପ କାଳେ ମାଇଲେ ତାକୁ ପେଲି |୧୧୨|

ବଜ୍ରକପଚର ପଞ୍ଚପୁତ୍ର ଦୁହିତାୟେ

କୁମ୍ଭିରୀ କିନ୍ନରୀ ବକ ହିଡିମ୍ବକ ଚାରି ତନୟେ |୧୧୩|

ହିଡିମ୍ବିକୀ ବୋଲିକରି ତାହାର ୟେକଇ ଦୋହିତାୟେ

ଭୀମସେନ ପ୍ରଦାନ ହୋଇଲେକ ତାୟେ |୧୧୪|

ଆଦି ବନବାସେ ଭୀମସେନ ବଧକଲା ୟେ ଚାରି

ନିର୍ବାତକପଚ ରହିଲା ହିରଣ୍ୟଗର୍ଭ ପୁରୀ |୧୧୫|

ସେ ହିରଣ୍ୟଗର୍ଭପୁରେ ରହିଲା ନିର୍ବାତକପଚ

ମେଷଆଦିତ୍ୟ ଜାଣି ତା ତେଜ କାଳେଣ ପ୍ରକାଶ ।୧୧୬।

ସୂର୍ଯ୍ୟମଣ୍ଡଳ ରଥେ ଯାଇଂ ରହିଲା ଆରୋହି

ତିନି ମର୍ଭୁତ ଯୋଦ୍ଧା ତା ତୁଲେ ହୋଇ ଥାଇ ସାହି ।୧୧୭।

ସତ୍ୟଯୁଗେ ସେ ଅମରସ୍ୱର୍ଗକଇଂ ଦିଲା ଧାଡ଼ି

ସନ୍ଧାନ ନ ଦେଇ ସେ ଅପସରି ବଜ୍ରଧାରି ।୧୧୮।

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ଧାଡ଼ି ଦିଲାକ ଅପାର

ଅନେକ ଅବସ୍ଥା ଯେ ପାଇଲେ ସୁନାସୀର ।୧୧୯।

ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରେ ସେ ଅନେକ ଧାଡ଼ି ଦିଲା

ଆକାଶ ତେଜିଣ ଯେ ଇନ୍ଦ୍ର ପଳାଇଲା ।୧୨୦।

ସତ୍ୟ ତ୍ରେତୟା ଯେ ଦ୍ୱାପର ଯୁଗ ଆଦିକରି

ଚଉରାଶି ବେଳେ ସେ ଅମର ପୁରକଇଂ ଦିଲା ଧାଡ଼ି ।୧୨୧।

ବାରେ ବାରେ ବାସେବ ପାଇଲା ଅପ୍ରାଂଜୟେ

ବହୁତ ବିସ୍ମରି ଯେ ଭାଳଇ ଦେବରାୟେ ।୧୨୨।

ଆହୋ ଚଇତନ କୁମ୍ଭମାସ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ତୃତୀୟାର ତିଥି

ସଉରିବାର ହସ୍ତାନକ୍ଷତ୍ର ଯୁକତି ।୧୨୩।

ବିଷ୍ଟିନାମେ କରଣ ଯେ ଶୂଳ ନାମେ ଯୋଗ

ନାରଦେ କହିଲେ ଯାଇଂ ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତାଂକ ଆଗ ।୧୨୪।

ଶୁଣ ହୋ ପୁରନ୍ଦର ଦେବଗଣ ରାଜ

ନିର୍ବାତକପଚ ସ୍ୱର୍ଗକଇଂ ଧାଡ଼ିଦେବ ଆଜ ।୧୨୫।

ଅନେକ ସଇନି ଯେ ସାଜିଣ ସମଦଣ୍ଡ

ଆମ୍ଭେ ଦେଖିଲୁଂ ହୋ ତୁମ୍ଭେ ରଥମାନ ମଣ୍ଡ ।୧୨୬।

ମୁନେହିଂ ମୁଖୁଂ ଆମ୍ଭେ ଅଇଲୁ ବାରତ ଲୋଡ଼ି

ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ଅମରସ୍ୱର୍ଗକଇଂ ଆଜ ନିଚେ ଦେବୁ ଧାଡ଼ି ।୧୨୭।

ନାରଦଂକ ମୁଖରୁ ଯେ ୟେସନେକ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

ଥମ୍ଭୀଭୂତ ହୋଇଣ ବସିଲେ ଯେ ବଜ୍ରପାଣି ।୧୨୮।

ଛାମୁରେ ବସିଣ ଅଛନ୍ତି ପଣ୍ଡିତ ବୃହସ୍ପତି

ବୋଇଲେ ଛାଡ଼ ହୋ ବାସବ ତୋର ଅମର ସମ୍ପ୍ରଧି ।୧୨୯।

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ପୁଚ୍ଛାକଲେ ବୃହସ୍ପତିଂକ ଅଗ୍ରତେ

ଭୃଗୁଂକର କ୍ଷେତ୍ରେ ଉପୁଜିଲେ ବେନି ପୁତ୍ରେ ।୧୩୦।

ଦେବ ଅସୁର ଆମ୍ଭେ ଅଟୁ ଭାଇ ବେନି

ଦେବଗୁରୁ ତୁମ୍ଭେ ଯେ ଅଟ ମହାଗ୍ୟାନୀ ।୧୩୧।

ଅସୁରଂକର ଗୁରୁ ଶୁକ୍ର ସେ ଅଟନ୍ତି ଯୁଗତେ

ଦୁଇଂକରି ବୁଦ୍ଧିବଳେ ରାଜ୍ୟ କରନ୍ତି ଦେବ ଯେ ଦଇତେ ।୧୩୨।

ଶୁକ୍ରର ବୁଦ୍ଧିବଳେ ନିର୍ବାତକପଚ ଘେନଇ ମୋର ପୁରୀ

ତୁମ୍ଭର ବୁଦ୍ଧିବଳେ ମୁଂ ବେଳେ ବେଳେ ହାରି ।୧୩୩।

ଅସୁର ପାମର ମୋର ରାଜ୍ୟ ଘେନଇଂ ବେଳେ

ବୃହସ୍ପତି ଅଗ୍ରତେ ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ବୋଇଲେ ବିକଳେ ।୧୩୪।

ଇନ୍ଦ୍ରଂକ ବଚନେ ବୃହସ୍ପତି ବିସ୍ମୟେ ହୋଇଲେ

ବେଳେ ନ ପଚାରି ତୁ ଘୁଞ୍ଚୁ କାହା ବୋଲେ ।୧୩୫।

ବୃହସ୍ପତି ବୋଇଲେ ଦଇତ ଭୟେ ତୁ ବେଳେ ବେଳେ ଅପସରୁ

ୟେଡ଼େ ସନ୍ଦେଶ କଥା ତୁ କିଂପେ ମୁକୁଇଂ ନ ପଚାରୁ ।୧୩୬।

ଅନେକ ପ୍ରାଭବ ପାଇଲି ବୋଲି ବୋଇଲେ ବାସବ

ଗତକଥା ଛାଡ଼ ତୋତେ ପଚାରଇ ୟେବ ।୧୩୭।

ବୃହସ୍ପତି ବୋଇଲେ ଶୁଣ ମଘବାନ

ନିର୍ବାତକପଚ ହୋ ସନ୍ଦେଶ ବିଧାନ ।୧୩୮।

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ମହେଶ୍ୱର ସମସ୍ତ ଦେବଗଣ

ନିର୍ବାତକପଚକଇଂ ସମାନ ନୁହଇ ଜଣେ ଜଣ ।୧୩୯।

ସତ୍ୟଯୁଗେ ଆପଣେ ଯୁଝ କଲେ ଧାତା

ଅନେକ ବେଳେ ନିର୍ବାତକପଚରେ ହାରିଲେକ ଜଗତର ପିତା ।୧୪୦।

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ରୁଦ୍ରଦେବ ହାଦେ କଲାକ ସମର

ଈଶ୍ୱର ଦେବତାହିଂ ହାରିଲେ ବିଂଶବାର ।୧୪୧।

ଦ୍ୱାପରେ ଅନେକ ସମର କଲେ ଦେବ ଜନାର୍ଦ୍ଦନେ

ସେହି ହାରିଲେ ନିର୍ବାତକପଚ ଯାତୁଧାନେ ।୧୪୨।

ଆହେ ତୁମ୍ଭେ ଯେ ପଚାରିଲ ନିର୍ବାତକପଚର ଚରିତ

ଯେମନ୍ତେ ବଧ ହୋଇବ ସେ ଶୁଣ ହୋ ପୁରୁହୂତ ।୧୪୩।

ଅନେକ କଷ୍ଠୋରେ ବଧ ସେହୁ ଯାଇ

ୟେକମନେ ଶୁଣ ତୁ ହୋ ଶଚୀଦେବୀର ସାଇଁ ।୧୪୪।

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ମହେଶ୍ୱର ଯେ ଇନ୍ଦ୍ରଦେବେ

ୟେ ଚାରି ଦିଗପାଳେ ଯେବେ ୟେକା ହୋଇବେ ।୧୪୫।

ତାହାର ହାଥେ ସେ ନିର୍ବାତକପଚ ହୋଇବ ବଧ

ଶୁଣ ହୋ ପୁରନ୍ଦର କହିଲଇଂ ତୋତେ ସାଧ୍ୟ ।୧୪୬।

ଶୁଣିକରି ଇନ୍ଦ୍ରଦେବତା ପଡ଼ିଗଲାକ ଯେ ମୃଚ୍ଛା

ସାଷ୍ଟାମ ହୋଇ ପୁଣ ବୃହସ୍ପତିକଇଂ କରଇ ପୁଚ୍ଛା ।୧୪୭।

ମୁହିଂ ଯେ ପଚାରିଲି ନିର୍ବାତକପଚର ତଦନ୍ତ

ତୋତେହେଂ ଅଶକ୍ୟ ହୋଇଲା ମୋହୋର ବାରତ ।୧୪୮।

ତୁମ୍ଭେ ମୋତେ ଅଗୋଚର କହିଲ ବୃହସ୍ପତି

ୟେ ଚାରି ଦିଗପାଳେ କାହିଂ ହୋଇବେ ୟେକ ମୂର୍ତ୍ତି ।୧୪୯।

ୟେ ଚାରିହେଂ ୟେକତ୍ୱ ନୋହିଲେ ନିର୍ବାତ ନୋହଇ ହତ

ଆଉ କି ୟେ ସ୍ୱର୍ଗ ମୋତେ ହୋଇବ ପରାପତ ।୧୫୦।

ମୁହିଂ ଯେତେବେଳେ ତୋତେ ବୋଇଲି ଅଶକ୍ୟ

ତୁହି ଅଗୋଚର ମୋତେ କହିଲୁ ମହାବାକ୍ୟ ।୧୫୧।

ନିର୍ବାତକପଚ କାହାର ହାଥେଂ ମରିବ କହସି ନାଥ ମୋତେ

କିସ କରିବି ବୋଲି ଭାଳଇ ସୁରନାଥେ ।୧୫୨।

ରାଜ୍ୟଭାର ସମ୍ପଦ ମୁଂ କଲାଇଂ ସର୍ବତେଜ୍ୟା

କ୍ଷୀରୋଦଶାୟୀ ହୋଇ କରିବଇଂ ଜଳଶେଜ୍ଜା ।୧୫୩।

ବୃହସ୍ପତିୟେ ବୋଇଲେ ତୁ ଶୁଣସି ଆଖଣ୍ଡଳ

ରକ୍ଷା ଗଲାନି ତୋହୋର ଅମର ମଣ୍ଡଳ ।୧୫୪।

ଧର୍ମ ଉଦିତ ହୋଇଲାନି ତୋହୋର କାରଣେ

ଚାରି ଦିଗପାଳେ ହାଦେ ଜାତ ହୋଇଛନ୍ତି ୟେକା ଜଣେ ।୧୫୫।

ଆହୋ ୟେଡ଼େ ସନ୍ଦେଶଟି ନିର୍ବାତକପଚ ଚରିତ

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ମହେଶ୍ୱର ବାସବ ହୋଇଅଛନ୍ତି ୟେକତ୍ୱ ।୧୫୬।

ତାହାର ହାଥରେ ନିର୍ବାଚକପଚ ବଧ ହେବ

ବାସବ ବୋଇଲେ ୟେତେକ ସନ୍ଦେଶ କାହିଂ ହୋଇବ ।୧୫୭।

ବୃହସ୍ପତି ବୋଇଲେ ହୋ ତୋହୋର କୋଳେ ଜାତ

କୋଇନ୍ତାଂକର ନନ୍ଦନ ପାଣ୍ଡବ ବୀରବର ପାଥ ।୧୫୮।

ନିର୍ବାତକପଚ ବଧ ହୋଇବ ଯେ ତାହାର ହାଥେ

ଇନ୍ଦ୍ର ବୋଇଲେ ୟେତେ ସରୂପ କେମନ୍ତେ ।୧୫୯।

ଅର୍ଜୁନକୁ ୟେଡ଼େ କୋପ କିମ୍ପାଇ କଲ ବୃହସ୍ପତେ

ବଧ କରାଇବ କି ଅର୍ଜୁନକୁ ନିର୍ବାତକପଚର ହାଥେ ।୧୬୦।

ବୃହସ୍ପତିୟେ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ପୂର୍ବର କଥା

ସାବଧାନେ ଶୁଣ ହୋ ତୋର ଅର୍ଜୁନର ବାରତା ।୧୬୧।

ସତ୍ୟଯୁଗେ ହରବ୍ରହ୍ମା ହୋଇଲେ ବିବାଦୀ

ବ୍ରହ୍ମାଦେବତା ହାଦେ ପଞ୍ଚୁବେଦ ସାଧି ।୧୬୨।

ରକ ଯଜୁ ସାମ ଅଥରବ ବେଦ ଚାରି

ଅଜପା ବେଦ ଲାଇ ପିତା ମହାବାକ୍ୟ କରି ।୧୬୩।

ବ୍ରହ୍ମା ଦେବତା ଯୋଗବେଦ ପଢନ୍ତେ

ଆସନ କମ୍ପିଲା ଯେ ଦେବ ବିଶ୍ୱନାଥେ ।୧୬୪।

ଧ୍ୟାନେ ଜାଣିଣ ସେ ବ୍ରହ୍ମାଂକୁ ଯାଇ ଭେଟି

ବହୁତ କୋପେ ସମସ୍ୟା କରନ୍ତି ଧୂର୍ଜଟୀ ।୧୬୫।

ଆହୋ ବିଧାତା ତୁ ପାପ ପୁଣ୍ୟତ ନ ବିଚାରୁ

ଚତୃବଦନେ କିମ୍ପେ ପଞ୍ଚୁବେଦ ପଢୁ ।୧୬୬।

ବିଶେଷେ ଅଟଇ ତୋର ଚାରୋଟି ବଦନ

ବାମ ମୁଖରେ ଅଥର୍ବ ବେଦ ତୁ କରିବୁ ଆଧ୍ୟାନ ।୧୬୭।

ଡାହାଣେ ଧାତା ଯେଉଂ ବଦନ ତୋହୋରି

ସେହୁ ବଦନେ ଧାତା ସାମବେଦ ଉଚ୍ଚାରି ।୧୬୮।

ଆଗେଣ ବ୍ରହ୍ମା ତୋର ଯେଉଂ ବଦନ ନିର୍ମିତ

ଯର୍ଦୁବେଦ ତହିଂକି ଅଟଇ ସଞ୍ଚିତ ।୧୬୯।

ପଛେଣ ବଦନ ଯେ ତୋହୋର ବିରଞ୍ଚି

ଋକବେଦ ସେହୁ ବଦନେଣ ସଞ୍ଚି ।୧୭୦।

ୟେମନ୍ତେ ସେ ଚାରିବେଦ ଚାରି ବଦନକୁ

ତୁ କିମ୍ପେ ଯୋଗଦେବ ଉଚ୍ଚାରଣ କରୁ ମୁଖଂ ।୧୭୧।

ବ୍ରହ୍ମା ବୋଇଲେ ମୁହିଂ ହୋଇ ନୁଆରଇ କି ପଞ୍ଚୁବଦନ

ବ୍ରହ୍ମାର ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଆରେକ ମୁଣ୍ଡ ହୋଇଲା ଉତପନ୍ନ ।୧୭୧।

ପଞ୍ଚବକତର ତାର ହୋଇଲା ସେହିଠାବେ

ଦେଖିଣ କୋପିତ ଯେ ହୋଇଲେ ମହାଦେବେ ।୧୭୩।

ସଦ୍ୟୁଂ ବାମ ଘୋର ଈଶାନ ତତ୍‌ପୁରୁଷ ପଞ୍ଚବଦନ

ଜପା ଅଜପା ଶିଶୁମୁନା ସିଦ୍ଧ ସାଧ୍ୟ ଯୋଗ ୟେ ପଞ୍ଚୁବେଦ
ଆଧ୍ୟାନ ।୧୭୪।

ଆହୋ ନଟକାର ଲୋକେ କରନ୍ତି ଯେତେ କୃତ୍ୟ

ମୁଣ୍ଡେକ ଜାତ କରନ୍ତି ମୁଣ୍ଡେକ ହରନ୍ତି ତ୍ୱରିତ ।୧୭୫।

କହୁଂ କହୁଂ ରୁଦ୍ରଦେବ ଯେ ହୋଇଲେ ମହାକୋପୀ

ସେ ଅଧିକ ମୁଣ୍ଡଗୋଟି ମୋଡ଼ିଲେ ଅଦ୍ୟାପି ।୧୭୬।

ସେ ମୁଣ୍ଡଗୋଟି ଛିଣ୍ଡି ପଡ଼ିଲା ଧାତାର

ଧାତିକାରେ ଲାଗିଲା ସଦାନନ୍ଦର ବାମକର ।୧୭୭।

ଶୂଳ ଘେନି ଈଶ୍ୱରେ କୋପେଣ ବିଦାରୁ

ସେ ବ୍ରହ୍ମା ମୁଣ୍ଡ ନ ଛାଡ଼ିଲା ଈଶ୍ୱର ବାମକରୁ ।୧୭୮।

ସେ ଧାତା ମୁଣ୍ଡରୁ ଯେ ପଡ଼ିଲା ରୁଧିର

ବ୍ରହ୍ମରାକ୍ଷସେକ ତହୁଂ ହୋଇଲା ଅବତାର ।୧୭୯।

ସେ ବ୍ରହ୍ମରାକ୍ଷସ ବ୍ରହ୍ମାଂକୁ ଆଧାର ମାଗି

ବ୍ରହ୍ମାୟେ ବୋଇଲେ ଈଶ୍ୱରଂକୁ ଭକ୍ଷ ଯାଇ ବେଗି ।୧୮୦।

ଧାତାର ବଚନେ ସେ କ୍ଷେପିଲା ବ୍ରହ୍ମଦତ୍ୟା

ତ୍ରାସେଣ ପଳାଇଲେ ସ୍ୱାମୀ ରୁଦ୍ର ଯେ ଦେବତା ।୧୮୧।

ଦେବତାମାନଂକ ପୁରକଇଂ ଈଶ୍ୱରେ ପଳାଇଲେ

ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା କଲୁ ବୋଲି କେହି ବଦନ ନ ଚାହିଂଲେ ।୧୮୨।

କାହିଂ ରହି ନୁଆରି କ୍ଷୀର ସମୋଦ୍ରରେ ପଡ଼ିଲେ ହର ଡେଇଂ

ସେ ବ୍ରହ୍ମାଦତ୍ୟ ଯେ ପଛେ ଅଛଇ ଗୋଡ଼ାଇ ।୧୮୩।

ଆହୋ ନାରାୟଣ ଶରଣ ରକ୍ଷଣ ଶରଣ ରଖ ରଖ

ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱେ ଡାକ ଦେଇ ଯେ ପଳାବନ୍ତି ପଞ୍ଚମୁଖ ।୧୮୪।

ଡାକନ୍ତେ ବିଷ୍ଣୁ ଦେବତାର ଯେ କମ୍ପିଲା ଆସନ

କୋଳକରି କୃଷ୍ଣ ସମ୍ଭାଳିଲେ ଦେବ ତ୍ରିଲୋଚନ ।୧୮୫।

ଚକ୍ରଧରି କେଶବ ଚାହିଂଲେ କୋପଭରେ

ସେ ବ୍ରହ୍ମରାକ୍ଷସ ଭୟେ ରହିଲାକ ଦୂରେ ।୧୮୬।

ଈଶ୍ୱରଂକ କରେଣ ବ୍ରହ୍ମାର ମୁଣ୍ଡ ଲାଗିଅଛି

ଦେ ବୋଲି ରୁଧିର ମାଗଇ ସେ ଭକ୍ଷି ।୧୮୭।

ବାମକରେ ଚକ୍ର ଧରି ହରି ଦକ୍ଷିଣକରେ କଲେ ଘାତ

ମୂଷଳଧାରା ପ୍ରାୟେ ବିଷ୍ଣୁ ଅଙ୍ଗୁ ବହଇ ଶ୍ରୋଣିତ ।୧୮୮।

ସେ ଶ୍ରୋଣିତ ବହିଲାକ ସହସ୍ରେକ ବରଷ

ତେବେହେଂ ଶାନ୍ତି ନୋହଲା ସେ ବ୍ରହ୍ମରାକ୍ଷସ ।୧୮୯।

ବିଧାତା ରୋଧିରୁ ଜାତ ପ୍ରଶସ୍ତ ତାହାର ନାମ

ଦେ ଦେ ବୋଲି ସେ ସାଂଗ୍ରାମ ମାଗଇ ଅବିଶ୍ରାମ ।୧୯୦।

ସେ ବ୍ରହ୍ମାର ମୁଣ୍ଡେ ଆପଣା ରୋଧିର ଭରି

ଈଶ୍ୱର ବିଭୂତି ଭରି ପୁରୁଷେ ଉତାରି ।୧୯୧।

ଶସ୍ତ ବୋଲିକରି ଦିଲେ ତାହାର ନାମ

ସେ ପ୍ରଶସ୍ତ ତୁଲେ କର ଯା ସାଂଗ୍ରାମ ।୧୯୨।

ନାରାୟଣଂକ ବଚନେ ଧାଇଂଲା ବ୍ରହ୍ମ ଦଇତା

ସେ ବ୍ରହ୍ମ ଦଇତାର ତୁଲେ ସମର ଅପ୍ରମିତା ।୧୯୩।

ଦୁହିଂକର ମୁଥେ ମୁଥ କରନ୍ତେ ପ୍ରହାର

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କମ୍ପିଲା ସମର ମହାଘୋର ।୧୯୪।

ସହସ୍ରବର୍ଷ ପରିଯନ୍ତେ ସମର ଲାଗିଲାକ ରୋଳ

ସିନ୍ଧୁ ମନ୍ଥନ ପ୍ରାୟ ଶୁଭଇ ଚହଳ ।୧୯୫।

ଅନେକ ଅରଷ୍ଟି ଦେଖି ରୁହାଇଲେ ଅଚ୍ୟୁତ

ସମୟେକେ ଯୁଦ୍ଧ ପୁଣ କରାଇବା ତୁମ୍ଭନ୍ତ ।୧୯୬।

ୟେ ସତ୍ୟଯୁଗେ ୟେତିକିହିଂ ହୋଇ ଯେ ସମର

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ତୁମ୍ଭେ ମଧ୍ୟଭୁବନେ ହୋଇବ ଅବତାର ।୧୯୭।

ବ୍ରହ୍ମାରୁ ତହୁଂ ଉପୁଜିଲା ବ୍ରହ୍ମ ଦଇତା

ବାଳି ନାମ ତାହାର ହୋଇବ ବଳବନ୍ତା ।୧୯୮।

ଆବର ତହୁଂ ଯେ ହୋଇଲା ଅବତାର

ତାହାର ନାମ ହାଦେ ହୋଇବ ସୁଗ୍ରୀବର ।୧୯୯।

ସେହି ଯୁଗେ ଦୁହିଂକରି ହୋଇଭ ସମର

ରାମ ଅବତାରେ ବାଳିକି ବିନ୍ଧିବେ ରଘୁବୀର ।୨୦୦।

ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରେ ତୁମ୍ଭେ ହୋଇବ ଉତପନ୍ନ

ନାମ ହୋଇବ ତୁମ୍ଭର ଯେ କର୍ଣ୍ଣ ଅରଜୁନ ।୨୦୧।

ପ୍ରଶସ୍ତ ନାମ ଗୋଟି ହୋଇଲାକ କର୍ଣ୍ଣ

ଶସ୍ତ ନାମ ଗୋଟିକ ହୋଇବ ଅରଜୁନ ।୨୦୨।

ଶୁଣ ହୋ ଇନ୍ଦ୍ର ବଦୟନ୍ତି ବୃହସ୍ପତି

ସେ ବ୍ରହ୍ମା ଦଇତାକୁ ଆଦିତ୍ୟେ ଦିଲେକ ଶ୍ରୀପତି ।୨୦୩।

ତୋହୋର ଗୋଚରେ ଶସ୍ତକୁ ଦିଲେ ହରି

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗେ ଆଦିତ୍ୟର ବୀର୍ଯ୍ୟେ ଉପୁଜିଲା ବାଳି ।୨୦୪।

ତୋହୋର ବୀର୍ଯ୍ୟେ ସୁଗ୍ରୀବରଟି ଜନମି

ତ୍ରେତୟାରେ ୟେହିରୂପେ ଜନ୍ମ ହେଲେ ବେନି ।୨୦୫।

ପୁଣ ଦ୍ୱାପର ଯୁଗେ ଆଦିତ୍ୟର ବୀର୍ଯ୍ୟେ ଉପୁଜିଲା କର୍ଣ୍ଣ

ତୋହୋର ବୀର୍ଯ୍ୟେ ହାଦେ ଜାତ ହୋଇଲା ଅର୍ଜୁନ ।୨୦୬।

ପୂର୍ବର କର୍ମ ବିଧାନ କହିଲେ ବୃହସ୍ପତି

ଶୁଣ ହୋ ସାବଧାନେ ଦେବ ସୁରପତି ।୨୦୭।

ଆହୋ ବ୍ରହ୍ମାର ଶିର ବାସୁଦେବର ରୋଧିର

ଈଶ୍ୱର ବିଭୁତିରୁ ପୁରୁଷେକ ଅବତାର ।୨୦୮।

ଯୁଗତେଣ ବାସବ ଅଟଇ ୟେ ତୋହୋର ବୀର୍ଯ୍ୟ

ସେ ସେ ଧନଞ୍ଜୟେ ତୋହୋର ଅଟଇ ଆତ୍ମଜ ।୨୦୯।

ଆବର ବିଶେଷ ସେ ଜନମ ମାନୁଷୀର ଗର୍ଭେ

ତେଣୁ ସେ ନିର୍ବାତକପଚ ତାର ହାଥେ ପାଇବ ପ୍ରାଭବେ ।୨୧୦।

ବୃହସ୍ପତି କହିଲେ ୟେହା ଶାହାସ୍ର ସଂଗତେ

ୟେମନ୍ତ ସନ୍ଦେଶ କିଂପା ନ କହ ହାଦେ ମୋତେ ।୨୧୧।

ବୃହସ୍ପତି ବୋଇଲେ ତୁ ଆମ୍ଭନ୍ତ ନ ପଚାରୁ

ମହାଭେଦ କଥା ଅନମିତେ କହିତେ ନୁଆରୁ ।୨୧୨।

ଅର୍ଜୁନ ଯେଉଣ ଦିନୁ ଜାତ ଯେ ହୋଇଲା

ସେଦିନୁଂ ନିର୍ବାତକପଚ ସ୍ୱର୍ଗେ ଧାଡ଼ି ଯେ ନ ଦିଲା ।୨୧୩।

ଶୁକ୍ର ଯେ କହିଲା ନିର୍ବାତକପଚର ଅଗ୍ରତେ

ତୋହୋର ମୃତୁଭେଦ ନିକଟ ଯେ ହୋଇଲା ଯୁକତେ ।୨୧୪।

ଶୁକ୍ରର ବଚନ ଶୁଣି ଘୁଞ୍ଚିଣ ଯେ ଥିଲା

ଯହୁଂ ମୃତୁ ତହିଂକି ବିଧାତା କଢ଼ାଇଲା ।୨୧୫।

ମାତେଳିକି ରାଇଣ ବଦୟନ୍ତି ସସ୍ରଯୋନି

ୟେହିକ୍ଷଣି ଚଳ ତୁ ପୁଷ୍ୟେକ ରଥ ଘେନି ।୨୧୬।

ବାରାଣସୀ କ୍ଷେତ୍ରେ ଯେ ରହିଛନ୍ତି ପାଣ୍ଡବେ

ବହନେ ଅର୍ଜୁନକୁ ଘେନିଆସ ବୋଲନ୍ତି ବାସବେ ।୧୧୭।

ପୁଷ୍ୟକ ରଥ ଘେନି ମାତଳି ବାସବର ଆଗ୍ୟାଂ ପ୍ରମାଣେ

ବାରଣସୀ ପୁରେ ସାରଥି ବିଜୟେ ତତକ୍ଷଣେ ।୨୧୮।

ବ୍ୟାସ ବାଲମ୍ୱୀକ ଧଉମ୍ୟ ପୁରୋହିତ ଜଇମିନି

କହନି ଶାହାସ୍ର କଥା ଶୁକବ୍ରହ୍ମା ପୋଥି ଘେନି ।୨୧୯।

ବାରାଣସୀ ପୁରେ ରହିଅଛନ୍ତି ପାଣ୍ଡବେ

କରନ୍ତି ଅନେକ ତାର୍ଥ ବହୁତ ଉତ୍ସବେ ।୨୨୦।

ଅନେକ ବ୍ରହ୍ମାଣନ୍ତ ଘେନିଣ ଧର୍ମସୁତେ

ଭୀମ ଅର୍ଜୁନ ନକୁଳ ସହଦେବ ଚାରିଭ୍ରାଥେ ।୨୨୧।

ୟେମନ୍ତ ସମୟେ ଆସି ମାତଳି ପରବେଶ

ଆସ୍ତାନ ତେଜ୍ୟାକରି ଉଠିଲେ ମୁନିବ୍ୟାସ ।୨୨୨।

ଇନ୍ଦ୍ରର ରଥ ଦେଖି ସମସ୍ତେ ପରିଣାମି

କି ଅବା ବିଜୟେ କଲେ ଦେବରାଜ ସ୍ୱାମୀ ।୨୨୩।

ସମସ୍ତ କୁଶଳ ଯେ ପଚାରନ୍ତି ଧର୍ମବତ୍ସ

କ୍ଷମେଣ ବ୍ରତଇ ନା ଅମରେ ସରସ୍ରାକ୍ଷ ।୨୨୪।

ମାତଳି ବୋଇଲା ଯେ କୁଶଳ ସମସ୍ତ

ଯେବଣ ଅର୍ଥେ ମୁହିଂ ତୋହୋର ତହିଂକି ଆଗତ ।୨୨୫।

ବାବୁ ଇନ୍ଦ୍ରଦେବତା ପଠିଆଇ ଦିଲେ ମୁକୁ

ଅମର ଭୁବନକୁ ଅର୍ଜୁନ ଯିବାକୁ ।୨୨୬।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଦେବେ ବୋଇଲେ ପିତାର କିସ ଆଗ୍ୟାଂ

ଦେବରାଜ ବଚନ କେ କରିବ ଅବଗ୍ୟାଂ ।୨୨୭।

ଅର୍ଜୁନର ବଦନ ଚାହିଂଲେ ଧର୍ମରାୟେ

ପିତାର ଆଗ୍ୟାଂୟେ ଅମର ଭୁବନକୁ ଯାଅ ଧନୁର୍ଜୟେ ।୨୨୮।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ଦେବ ଅର୍ଜୁନ ବାସବେ ବିବାଦୀ

ଖାଣ୍ଡବ ବନ ଦହି ଅଗ୍ନି ଦେବତାକଇଂ ଦିଲାକ ମଉଷଧି ।୨୨୯।

ତୁମ୍ଭେ ଅର୍ଜୁନକୁ ପଠିଆଇବ କେଉଣ ବାଗେ

ନ ପୁଣ ବାସବ କପଟ କରନ୍ତି ଗତଦୋଷ ରାଗେ ।୨୩୦।

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହୋ ମନ୍ତ୍ରୀ ଚୂଡ଼ାମଣି ସହଦେବ

ଅମର ଭୁବନକୁ ଅର୍ଜୁନ ଯିବ କି ନ ଯିବ ।୨୩୧।

ସହଦେବ ବୋଇଲା ଦେବ ବାସବର ବିପତ୍ତି

ତେଣୁ ସେ ଅର୍ଜୁନକୁ ଲୋଡ଼ଇ ସୁରପତି ।୨୩୨।

ନିର୍ବାତକପଚ ସ୍ୱର୍ଗକଇଂ ଦିଅଇ ଯେ ଧାଡ଼ି

ଚଉରାଶି ବେଳେ ପରିଯନ୍ତେ ବାସେବ ତାକୁ ହାରି ।୨୩୩।

ବ୍ରହ୍ମା ଇନ୍ଦ୍ର ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ କେହି ନୋହିଲେ ତାକୁ ଯୁଦ୍ଧ ସରି

ଅପାର ବେଳ ସ୍ୱର୍ଗ ନେଲାନି ଜୁର କରି

ଅମର ଛାଡ଼ି ଜଳଶାୟୀ ହୋଇଲେ ବଜ୍ରଧାରୀ ।୨୩୪।

ତେଣୁ କରି ଇନ୍ଦ୍ର ପାଇଲେ ବହୁତ ଅପ୍ରାଂଜୟେ

ବୃହସ୍ପତି କହିଲେ ତହିଂର ଉପାୟେ ।୨୩୫।

ଆଜର ବେଳ ଅଣତିରିଶ ଦଣ୍ଡଠାରେ ଅମରକୁ ଧାଡ଼ିଦେବ

ତରସ୍ତେ ମାତଳିକି ବହନେ ପେଷିଲେ ବାସବ ।୨୩୬।

ବାଲମୀକେ ବୋଇଲେ ତୋହୋର ଜୀବନ ସାଧୁ ରେ ସହଦେବ

ଅର୍ଜୁନ ଗଲେ ନିର୍ବାତକପଚ କେମନ୍ତେ ବଧ ହୋଇବ ।୨୩୭।

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ିଣ କହଇ ସହଦେବ ମନ୍ତ୍ରୀବର

ନିର୍ବାତ ବଧ ହୋଇ ଅର୍ଜୁନ ଠାକୁରଂକ ହାଥର ।୨୩୮।

ବ୍ୟାସମୁନି କହିଲେ ଅସୁର ନିର୍ବାତ

ଲକ୍ଷେକ ବରଷ ଖଟିଲା ଦିନକର ନାଥ ।୨୩୯।

ବର ମାଗ ବୋଲି ବୋଲନ୍ତି ଅର୍ଜଦତ୍ୟ ବିଦାରଣ

ନିର୍ବାତ ବୋଇଲା ମୁଂ ଜିଣିମି ନାରାୟଣ ।୨୪୦।

ରୁଦ୍ର ଆଦି ଦେବତାହିଂ ନୋହିବେ ମୋତେ ରଣେ ସରି

ଇନ୍ଦ୍ର ଚନ୍ଦ୍ର ପବନ କୁବେର ଯମ ଆଦି କରି ।୨୪୧।

ଜଶ ସ୍ଥଳ ଅନଳ ପବନେ ମୁଂ ନୋହିବି ପ୍ରାଣେ ନାଶ

ଅସ୍ତୁ ପ୍ରାପତ ହୋଉ ବୋଲି ବୋଇଲେ ଛାୟାର ବିଳାସ ।୨୪୨।

ନିର୍ବାତକପଚ ବୋଇଲା ମୋର ପୁରେ ନ ପଶିବ ବାତ

ତେଣୁ କରି ମୋର ନାମ ହୋଇବ ନିର୍ବାତ ।୨୪୩।

ବଦୟନ୍ତି ନାରାୟଣ ଅଭୟେ ବିରଞ୍ଚି

ଅସଂଖ୍ୟ ବର ମାଗିଲୁ ରେ କଳେବର ସଞ୍ଚି ।୨୪୪।

ଜାତ ହୋଇଲେଣ ଯେ ଅବଶ୍ୟ ହୋଅଇ ମୃତୁ

ୟେହା କିମ୍ପାଇ ରେ ମନରେ ନକଲୁ ତତ୍ତୁ ।୨୪୫।

ନିର୍ବାତ ବୋଇଲା ନାଥ କହିଲ ଯେବେ ମୋତେ

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ମହେଶ୍ୱପ ଜିଣିବି ଇନ୍ଦ୍ରର ସହିତେ ।୨୪୬।

ୟେ ଚାରିହେଂ ଯେବେଂ ହୋଇବେ ୟେକ ଜଣେ

ମମ ପ୍ରାଣ ବିସର୍ଜନ ହୋଇବାକ ଦେବ ତେଣେ ।୨୪୭।

ଚାରି ଦେବତାୟେ ୟେକ ହୋଇ ମନୁଷ୍ୟେ ହେବେ ଜାତ

ସଂଚୟେ ପ୍ରାଣତ୍ୟାଜ ହୋଇବ ତାର ହାଥ ।୨୪୮।

ବ୍ୟାସ ବୋଇଲେ ନିର୍ବାତକପଚର ୟେହେର୍ଣ୍ଣେକ କଥା

ୟେକମୂର୍ତ୍ତି ତ ନୋହନ୍ତି ୟେ ଚାରି ଦେବତା ।୨୪୯।

ଦୁଷ୍ଟ ଦାନବ ବଧ ନୋହଇ ଆନମତେ

ତିନିଯୁଗେ ଧାଡ଼ିଦିଲା ଅମରେ ଚଉରାଶି ବେଳ ପରିଯନ୍ତେ ।୨୫୦।

ବ୍ରହ୍ମାଂକର ମୁଣ୍ଡ ଈଶ୍ୱରଂକର ବିଭୂତି

ବାସୁଦେବଂକର ରୋଧୀର ବୀର୍ଯ୍ୟଦାତା ସୁରପତି ।୨୫୧।

ଆବର ବିଶେଷେ ଜନ୍ମ ମନୁଷ୍ୟର ଯୋନି

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ବହନ ଯାଅ ଯା ଫାଲଗୁନି ।୨୫୨।

ସବୁଂକରି ପାଦତଳେ ଅର୍ଜୁନ ପରିଣାମି

ନିର୍ବାତକପଚ ବଧକର ବୋଲି ବୋଇଲେ ଧର୍ମରାଜ ସ୍ୱାମୀ ।୨୫୩।

ଦଧିବାମନ ସୁମରି ଶୁଭ ଅନକୂଳେ

ପୁଷ୍ୟେକ ରଥେ ବିଜୟେ ପାଥ ମାହୀନ୍ଦ୍ର ଯୋଗବଳେ ।୨୫୪।

ସାଧୁ ସାଧୁ ଅର୍ଜୁନ ବୋଲିଣ ସମସ୍ତେହେଂ ଭାଷି

ବହୁତ ଭୂଷଣ ମାତଳି କଲା ରତ୍ନରାଶି ।୨୫୫।

ତାଡ଼ ତୋଡ଼ର ଯେ ବାହୁଟି ସରଳ ଜଗଦଳା

କର୍ଣ୍ଣାଞ୍ଚଳ ଭୂଷଣ କଣ୍ଠେ ରତ୍ନମାଳା ।୨୫୬।

ଶ୍ରୀଭୁଜେ କଂକଣ କଟିତଟରେ ରତନ ମେଖଳା

ବିଦ ମୁଦି କଚଟି ହୃଦରେ ଅଷ୍ଟରତ୍ନ ମାଳା ।୨୫୭।

ୟେସନେକ ବୀରବେଶ କଲାକ ମାତଳି

ନାରକା ବଧକାଳେ ଯେହ୍ନେ ଦିଶନ୍ତି ବନମାଳୀ ।୨୫୮।

ବଇଜୟନ୍ତୀ ଯେ ଲମ୍ୱାନ୍ତି ହୃଦଗତେ

ଅନ୍ଧେକ ବଧକାଳେ ଯେହ୍ନେ ଦିଶନ୍ତି ତ୍ରିପୁରାନ୍ତେ ।୨୫୯।

ୟେମନ୍ତ ସରୂପେ ଋଷମାନଂକ ପାଦତଳେ

ସର୍ବ ଋଷି ପାଦରଜ ଘେନିଲା କପୋଳେ ।୨୬୦।

ବହୁତ ଆଶିଷ ହୋଇ କରନ୍ତି କଲ୍ୟାଣ

ନିର୍ବତକୁ ବଧକର ଯାଇଂ ତୁ ସ୍ୱର୍ଗେଣ ।୨୬୧।

ଧଉମ୍ୟ ଭୀମ ମାତଳିକି ରାଇଲେ ପାଶର

ଆମ୍ଭର କୁଶଳ କହ ପିତାଂକ ଛାମୁର ।୨୬୨।

ବେଗେ ଚଳ ବୋଇଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ରାଜଦେବ

ଆଜର ଅନ୍ତେ ନିର୍ବାତ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ବାହିବ ।୨୬୩।

ଧାତିକାରେ ରଥ ବାହିଲା ମାତଳି ସାରଥି

ଅନ୍ତରୀଚ୍ଛେ ଚଳଇ ବିବାନ ଗଗନ ଗତି ।୧୬୪।

ମେଘମାଳ ଭିତରେ ପଶିଲା ବୀରପାଥ

ୟେମନ୍ତର ସମୟେ ଅମରକୁ ଧାଡ଼ିଦିଲା ନିରିବାତ ।୧୬୫।

ବୀର ତୂର ଟମକ ଯେ ବାଜଇ ଗହନେ

ଲକନ୍ତି ଲାଂକିଆ ଯେ ଧାମନ୍ତି ଦଇତ୍ୟମାନେ ।୨୬୬।

ଅର୍ଜୁନର ଅଗ୍ରତେ ଯେ ମାତଳି କହିଲା

ବାବୁ ଅମର ମଣ୍ଡଳକୁ ହାଦେ ନିର୍ବାତ ବାହିଲା ।୨୬୭।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲା ହୋ ଲୋଡୁ ଅବା କିସ

ବାହା ବେଗେ ରଥ ତୁହୋ ଅସୁର ବଳ ପାଶ ।୨୬୮।

ମାତଳି ବୋଇଲା ଆଗ ଦ୍ରଶନ କରିବା ଆଖଣ୍ଡଳ

ଇନ୍ଦ୍ରଦେବତା ତହୁଂ ଘେନିମା ଜୟେମାଳ ।୨୬୯।

ମାତଳି ବୋଇଲା ବାସବ ତୋହୋର ପିତା

ଜୟମାଳ ଆଭରଣ କରିଣ ସେ ଜିଣଇଂ ଦଇତା ।୨୭୦।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଅମରାଧିନାଥ ହାଦେ ମୋର ପିତା

ମୋତେ ତୁ ନ କହ ମାତଳି ସେ ଜୟମାଳାର କଥା ।୨୭୧।

ସେ ଜୟମାଳା ଥାଇ ଯେବେ ବାସବ ହୃଦଗତା

ନିର୍ବତକପଚକୁ କିଂପେ ହାରଇ ମୋର ପିତା ।୨୭୨।

ୟେବେ ନିର୍ବାତକପଚକୁ ବଧକରି ଯିବଇଂ ରିତା ତହିଂ

ତେବେ ସେ ଜୟମାଳା ମୋତେ ଦେଉନ୍ତୁ ସୁରସାଇଂ ।୨୭୩।

ଅର୍ଜୁନର ବଚନ ଯେ ମାତଳି ସାରଥି

ବାହଇ ତୁରଙ୍ଗମ ପବନହୁଂ ଗତି ।୨୭୪।

ଶ୍ରୀଭୁଜେ ଶୋଭାବନ ପିନାକ ସମାନେ ଧନୁ

ଦେବଦତ୍ତ ଶଙ୍ଖ ବାଦ୍ୟକଲା ବାସବର ତନୁ ।୧୭୫।

ସପତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କଂପିଲା ଦେବଦତ୍ତ ଶଙ୍ଖଧୁନି

ସପତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଥାଇ ଶୁଣିଲେ ପଦ୍ମଯୋନି ।୨୭୬।

ପିତାମହର ଅଗ୍ରତେ ନାରଦେ କହିଲେ

ସ୍ୱାମୀ ନିର୍ବତକପଚ ବଧ ନିମନ୍ତଚେ ଅର୍ଜୁନ ବିଜେକଲେ ।୨୭୭।

ସ୍ୱାମୀ ନିର୍ବାତକପଚ ଧାଡ଼ି ଦିଲା ଅମର ସ୍ୱର୍ଗକୁ

ବାସବ ମାତଳିକି ପଠିଆଇ ଅଣାଇଲେ ଅର୍ଜୁନକୁ ।୨୭୮।

ଦେବଦତ୍ତ ଶଙ୍ଖ ଫୁରଇ ଘନ ଘନ ବାଣୀ

ଅସୁର ବଳ ବିଷାଦ ହୋଇଲେ ତାହା ଶୁଣି ।୧୭୯।

ନିର୍ବାତକପଚ ପୁଚ୍ଛାକଲା ଶୁକ୍ର ମହାମନ୍ତ୍ରୀ

କିସ ଶବଦେ ଶୁଭିଲା ଶଂକା ଲାଗିଲା ମୋର ମତି ।୨୮୦।

ଶୁକ୍ର ବୋଇଲେ ରାଜା ହୃଦୟେ ମୋର ବିଷାଦ

ସଞ୍ଚୟ ଅସୁରେଶ୍ୱର ହୋ ଆଜ ତୋତେ ପଡ଼ିଲା ପ୍ରମାଦ ।୨୮୧।

ପୁଣ୍ୟେଣ ଅନେକ ଭୋଗ୍ୟ କଲୁ ମହାବଳୀ

ମୃତୁ ନିକଟ ହୋଇଲା ରାଜା ବହନ ହୋଇ ୟେଥୁଂ ପଳା ।୨୮୨।

ନିର୍ବତକପଚ ବୋଇଲା ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ମନ୍ତ୍ରୀବର

ମୋର ମହିମାଂ ଦେବେ ଦାନବେ ଅଗୋଚର ।୨୮୩।

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ରୁଦ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର ଚନ୍ଦ୍ର ପବନ ଯେ ସୂର୍ଯ୍ୟ

ସମସ୍ତ ଜିଣିଣ ମୁଂ ଭୋଗେଂ ଅଇଶୁର୍ଯ୍ୟ ।୨୮୪।

ଚଉରାଶି ବେଳ ମୁଂ ଅମରକଇଂ ଦିଲଇଂ ଧାଡ଼ି

ଇନ୍ଦ୍ର ପଳାଇଲା ଅମର ଆଣିଲି ଜର କରି ।୨୮୫।

କେ ମୋତେ ସମାନ ଅଛଇଂ ୟେ ରବିତଳେ

ୟେକାଦଶ ଲୋକ ସାଧ୍ୟକଲି ମୁଂ ବାହୁବଳେ ।୨୮୬।

ଶୁକ୍ର ବୋଇଲେ ଯେ ତୋହୋର ସହୋଦ୍ର ଚାରି ଭାଇ

କୁମ୍ଭୀରୀ କିନ୍ନରୀ ବକ ହିଡିମ୍ୱକ ମାଇଲାକ ସେହି ।୨୮୭।

ପାଣ୍ଡବ କୁଳେ ଜାତ ବୀର ଭୀମସେନ

ସେ ତୋହୋର ଚାରି ଭାଇନ୍ତ କଲାକ ନିଧନ ।୨୮୮।

ତାହାର ସାନୁଜ ଯେ ବୀର ଅରଜୁନ

ବାସବ ଦେବତାର ସେ ଅଟଇ ନନ୍ଦନ ।୨୮୯।

ବୃହସ୍ପତି କହିଲେ ତୋହୋର ମୃତୁଭେଦ

ୟେବେ ସେ ନିଚୟେ ତୋତେ ପଡ଼ିଲା ପରମାଦ ।୨୯୦।

ମନ୍ତ୍ରୀର ବଚନେ ବୋଲଇ ସେ ନିର୍ବାତକପଚ ରାୟେ

ମାନବ ମାତ୍ରକେ ମୋର ଅଛି କିସ ଭୟେ ।୨୯୧।

କାହାକୁ ନ ହାରିଲି ମୁଂ ବରଞ୍ଚି ନାରାୟଣ ପରସାଦେ

ତୁ ମହାପଣ୍ଡିତ ମୋତେ ୟେମନ୍ତ ବୁଦ୍ଧି ନ ଦେ ।୨୯୨।